"ไม่ไหวแล้ว อึก! อึก!"
เสียงร้องคร่ำครวญของแก้วใสที่แผ่วเบาร้องขอความปราณีจากไฮน์นานนับชั่วโมงแต่ไม่มีทีท่าว่าไฮน์จะหยุดการกระทำป่าเถื่อนของเขาได้สักนิด
"แก้วใส เธอเป็นเมียฉัน!!! อ๊า!"
"ไม่ไหวแล้ว จะตายอยู่แล้วหมอ อึก!"
จู่ๆร่างบางของแก้วใสก็ทนแรงของหมอไฮน์ไม่ไหว เธอทั้งเหนื่อย หายใจไม่ออกจนจะขาดใจหลายต่อหลายครั้ง ทั้งเจ็บจากร่องสวาทที่ฉีกขาด เลือดสีแดงเปรอะเปื้อนเต็มหว่างขาและที่นอนจนน่าตกใจ สติของเธอจึงดับลงพร้อมร่างที่ล้มลงคาแก่นกายที่กำลังกระแทกกระทั้นแบบนั้น
"แก้วใส!!!!!!"
ไฮน์ถอนแก่นกายออก ก่อนคว้าร่างของแก้วใสมากอดในอ้อมแขน ใบหน้าเธอซีดผาก แขนแกร่งค่อยๆอุ้มเธอนอนในท่าสบาย ก่อนจะเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อตัวให้เธอ
สายตาคมกริบมองร่างบางไร้สติของแก้วใสด้วยสายตาที่เจ็บปวด รอยกัดจนเลือดซิบเป็นรอยอยู่เต็มไปหมดทั่วร่างกาย รอยนิ้วที่ต้นคอจากแรงบีบของเขา ก่อนมองต่ำลงพบเลือดสีแดงสดเปรอ
