"เชี้ยแล้วไหมล่ะ ไอ้เชี้ยรัณย์วอนนอนคุกแล้วมึง" นิคถึงกับอุทานออกมาด้วยถ้อยคำหยาบคายเมื่อได้ดูวีดีโอของกล้องวงจรปิดภายในร้านจิวเวลรี่ที่พนักงานส่งมาให้
"เมื่อไหร่ลุงจะตื่น เดี๋ยวภิณก็ต้องกลับแล้วนะ คุณพ่อให้ภิณมาหาลุงได้แค่ชั่วโมงเดียวเอง ไม่เจอกันตั้งหลายวันลุงไม่คิดถึงภิณบ้างเลยเหรอ" ภิณนั่งคุยกับคนที่นอนนิ่งบนเตียง มือก็เขียนข้อความ วาดรูปตัวการ์ตูนหน้าของเขากับหน้าของเธอลงบนเฝือกไปด้วยในระหว่างที่นิคเอาแต่ให้ความสนใจกับคลิปวีดีโอ จนตอนนี้ทั้งเฝือกเต็มไปด้วยข้อความและรูปวาดสีสันสดใสจากปากกามาร์คเกอร์ที่วางกองอยู่บนเตียงหลากหลายสี
"นะ...น้ำ" น้ำเสียงแหบแห้งดังขึ้น แต่ก็เบามากจนไม่สามารถจับใจความได้ คนที่กำลังเพลิดเพลินกับศิลปะบนเฝือกรีบละทุกสิ่งทุกอย่างลุกไปดูคนเจ็บ
"ลุงตื่นแล้ว" เสียงใสๆ เอ่ยอย่างดีใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มปรากฏรอยยิ้มกว้าง มือเล็กนุ่มนิ่มจับมือใหญ่ไว้
"รัณย์ มึงเป็นยังไงบ้
