ตอนที่ 5 รางวัลเพื่อนดีเด่น
1539 คำ
ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยก็มาถึง วันที่ฉันจะได้เจอเพื่อนรักของฉันอีกครั้ง ฉันให้คนของเฮียกันต์ไปดักจับมันสองคนมาไว้ที่โกดังร้างของป๊า โกดังที่ตอนนี้มันกลายเป็นจุดจบของคนที่ทรยศแก๊งมังกรทอง
‘ค่ะ’ ฉันกดรับสายเฮียกันต์
(คนของเฮียจับตัวมันมาแล้วนะ หมวยเล็กจะมาเลยไหม)
‘ไปเลยสิคะ ที่หมวยทำอยู่ทุกวันนี้เพื่อเพื่อนรักของหมวยเฮียก็รู้’
(จะให้เฮียเข้าไปก่อนหรือรอหมวย)
‘เฮียเข้าไปก่อนก็ได้ สั่งให้คนของเราจัดการอีเมียก่อน ให้อีเพื่อนสารเลวมันรู้สึกเหมือนที่มันทำกับหมวย แล้วเดี๋ยวหมวยจะไปมอบรางวัลเพื่อนดีเด่นให้มันเอง หมวยกำลังตามเข้าไป น่าจะถึงในอีกไม่นาน’ ฉันพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเย็นชา
(เค)
ฉันกดวางสายเฮียกันต์ เตรียมอุปกรณ์ที่คิดว่าจะมอบให้เพื่อนรักเพื่อนร้ายและผัวชั่วของมัน ต้องขอบคุณที่มันทั้งสองทำให้ฉันมีวันนี้ ถ้าไม่เจอเรื่องนั้นคงไม่มีลูกหว้าคนนี้
เตรียมของเรียบร้อยฉันเปลี่ยนชุดใส่กางเกงยีนส์สีดำ เสื้อกล้ามสีดำ เสื้อคลุมสีดำ รองเท้าสีดำ ใส่สีดำเพื่อไว้อาลัยให้ความโง่ของตัวเอง
ใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง ฉันลงจากรถกำลังจะเดินเข้าไปได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิง ซึ่งฉันจำได้ดีว่าเสียงนี้มันคือเสียงของใคร หึ มันคงไม่มากเกินไปหรอก ถ้าเทียบกับความเสียใจที่มันทำกับฉัน เวลาสองสามปีที่เป็นเพื่อนกันน่าเสียดายจริง ๆ
ฉันเดินเข้ามาถึงด้านในของโกดังร้าง ภาพที่ฉันเห็นคือสภาพของผัวแก้วที่ร่างกายพังยับ ส่วนแก้วไม่ต้องพูดถึงนอนตัวเปลือยอยู่มุมหนึ่งของซอกห้องโถง
"ฮือ ฮือ ฮือ...แกทำแบบนี้ทำไม ฉันไม่เคยรู้จักแก คอยดูนะถ้าฉันรอดไปได้ ฉันจะให้ตำรวจจัดการแก" แก้วหันมองเฮียกันต์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
"เดี๋ยวมึงก็จะรู้ว่ามึงทำใครไว้ มึงคงจำไปจนตาย อ้อ ถ้ารอดไปได้อย่าลืมแจ้งความจับกูล่ะ" เฮียกันต์นั่งไขว่ห้างกระตุกยิ้มมุมปาก เฮียกันต์เวลาแบบนี้น่ากลัวมาก
"ไม่ กูไม่ได้ทำอะไรใคร มึงแน่จริงก็พูดมาสิ บอกกูมาว่ากูไปทำอะไรให้ใครเจ็บใจ" แก้วพูดทั้งที่น้ำตานองหน้า แต่ก็ยังส่งสายตาท้าทายเฮียกันต์
หึ ช่างความจำสั้นจริง ๆ เพื่อนรักของฉันเวลาแค่นี้ก็ลืมฉันซะแล้ว
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปทักทายเพื่อนรักเพื่อนร้าย "ไง เพื่อนรัก แค่เดือนเดียวก็จำกันไม่ได้แล้วเหรอ"
"หว้า! นี่มันอะไรกัน แล้วแกไปอยู่กับพวกเลวนี่ได้ไง แกรู้ไหมมันทำอะไรฉันบ้าง" ฉันเดินเข้าไปหาแก้ว ถอดเสื้อคลุมให้แก้ว แก้วรับไปคลุมร่างกายตัวเองไว้ แก้วลุกขึ้นมานั่งมองฉันด้วยสายตาที่มีแต่ความสงสัย
"หึ หึ อย่าพูดแบบนั้นสิ มาว่าพวกเขาเลวได้ยังไง อ่า เดี๋ยวจะงงมากไปกว่านี้ จะอธิบายให้ฟังก่อนที่จะไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลยก็แล้วกัน นี่คือ คุณภานุวัฒน์ บดิณสกุล รู้จักไหม" ฉันถามแก้ว
"ลูกนักธรุกิจที่รวยที่สุด" แก้วหันไปมองเฮียกันต์
"เบื้องหลังคือลูกชายมาเฟียแก๊งมังกรทอง ถ้าใครทำให้โกรธไม่มีทางรอดไปได้" ผัวแก้วพูดเสริม
"เออ รู้ดีนะเนี่ย" ฉันยกนิ้วโป้งชื่นชม
"แล้วแกไปยุ่งกับพวกนี้ทำไมหว้า แกรู้ไหมมันน่ากลัว มัน..."
เพี้ยะ!
"หว้า" แก้วจับแก้มตัวเองมองฉันด้วยสีหน้าตกใจ
"หึ หึ ขอโทษที มือกระตุกน่ะ แล้วแกรู้ไหมคุณภานุวัฒน์เขามีน้องสาวอีกคน" ฉันเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ ตบแค่นี้มันน้อยเกินไป มันไม่คิดถามถึงสิ่งที่มันทำกับฉันสักนิด
"ข่าววงในแว่วมาว่าหมวยเล็กของตระกูลบดิณสกุล ไม่ชอบวงการมาเฟีย เป็นสาวน้อยแสนซื่อที่หัวหน้าใหญ่ของแก๊งมังกรทองและพี่ชายหวงมากที่สุด คุณหนูลลิตา บดิณสกุลผู้ชอบความสงบ จิตใจอ่อนโยน ไม่ชอบความวุ่นวาย แต่เมื่อไม่นานมานี้ดวงใจของมาเฟียใหญ่ถูกย่ำยี" ผัวแก้วร่ายเรียงคำพูด
"เออ ก็รู้อีกเก่งจริง ๆ แต่คงจะไม่รู้อีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือคุณหนูลลิตาที่แสนซื่อ อยากจะลองใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา อ้อนวอนขอป๊าออกไปใช้ชีวิตตามลำพัง ทุกอย่างดูเรียบง่ายมาก คุณหนูลลิตาชอบชีวิตแบบนั้น เธอมีเพื่อนที่เธอรักคอยอยู่ข้าง ๆ สอนให้เธอรู้จักโลกภายนอก เธอมีความสุขมาก แต่แล้วฝันดีของคุณหนูลลิตาก็จบลง ฝันร้ายเข้ามาปกคลุม เพราะเพื่อนรักคนเดียวของเธอหลอกเธอไปแลกกับผู้ชายที่เพื่อนของเธอรัก หนึ่งแสนบาท แค่เงินหนึ่งแสน ทำไมไม่หา ถ้าหาไม่ได้จริง ๆ ทำไมไม่มายืมฉัน ทำไมต้องดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้เขารับผิดชอบแทน ทำไมถึงเลือกที่จะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้น ที่ผ่านมาฉันไม่ดีกับแกหรือไง"
"อย่าบอกนะ แกคือคุณหนูลลิตาคนนั้น" แก้วถามด้วยท่าทางตกใจ
"ใช่ ฉลาดแล้วนิ"
"แล้วแกทำแบบนี้กับฉันทำไมหว้า แกทำกับฉันที่เป็นเพื่อนแกแบบนี้ได้ยังไง" แก้วถามคำถามที่โคตรจะโง่ออกมา มันลืมหรือไงว่ามันทำอะไรกับฉัน
"ของขวัญไง ที่ฉันเคยบอกแกว่าถ้าฉันรอดมาได้ฉันจะมอบรางวัลให้แก เป็นไงชอบไหม แต่นี่ยังไม่ใช่ชิ้นสุดท้ายนะเพราะชิ้นสุดท้าย ฉันจะหยิบยื่นให้แกเอง อ้อ ไม่ต้องกลัวว่าแกจะได้คนเดียวเพราะฉันให้ผัวแกด้วย แกบอกเองนิว่าแกรักเขาขาดเขาไม่ได้"
"แกเปลี่ยนไปหว้า แกน่ากลัว แกไม่ใช่ลูกหว้าที่ฉันรู้จัก" แก้วส่ายหัวไปมาด้วยความกลัว
“เพราะแกไงแก้ว จำไว้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมาจากแก แกทำลาย แกทำร้ายความรู้สึกดี ๆ ของฉัน แกทำลายหัวใจของฉัน แกใจร้ายกับฉันก่อนแล้วทำไมฉันต้องใจดีกับแก”
“...”
“อะ หมดข้อสงสัยแล้วเนอะ ได้เวลาของแกแล้ว เวลาที่แกจะได้รับของขวัญชิ้นสุดท้ายจากเพื่อนคนนี้”
"แกจะทำอะไรลูกหว้า"
"ก็ฆ่าเราไงแก้ว มึงนี่ถามโง่ ๆ" ผัวแก้วตะโกนขึ้น
"ฉันเป็นเพื่อนแกนะลูกหว้า อย่าทำแบบนั้น แกอย่าใจร้ายกับฉัน ฉันขอโทษ" แก้วมองมาทางฉัน ใช้สายตาวิงวอนขอความเห็นใจ ทีวันนั้นไม่เห็นจะเห็นใจฉันบ้าง
"ฉันไม่ได้ใจร้ายกับแกเลยแก้ว เพราะฉันจะส่งผัวแกไปด้วย ไม่เหมือนแกที่ทิ้งฉันไว้กับไอ้ชั่วนั้นแค่คนเดียว เห็นไหมว่าฉันใจดีกว่าแกตั้งเยอะ ฉันเห็นใจแกนะเนี่ย เห็นว่าขาดกันไม่ได้ งั้นก็ไปอยู่ด้วยกันซะ ลาก่อนเพื่อนรักของฉัน" เป็นคำร่ำลาครั้งสุดท้ายที่ฉันมีให้อดีตเพื่อนเคยรัก
ปัง! ปัง! สิ้นเสียงปืน แก้วทิ้งร่างร่วงลงกับพื้นตามด้วยผัวของแก้วที่สภาพการตายไม่ต่างกัน
"จบสิ้นกันทีความแค้นที่ฉันมีให้แก ขอบใจจริง ๆ ที่แกสอนฉันทุกอย่าง แม้แต่ความเลือดเย็น" ฉันมองร่างสิ้นลมของแก้วด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่กำลังถาโถมในใจฉัน
ภาพวันแรกของการรู้จัก ผูกมิตรสัมพันธ์ รอยยิ้มที่ฉันเคยคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจจากแก้ว ความทรงจำทุกอิริยาบถที่เคยใช้ชีวิตด้วยกัน ภาพจำที่แก้วทิ้งฉันให้ไอ้สารเลวมันย่ำยี และภาพสุดท้ายคือภาพตรงหน้าของฉันตอนนี้ ลาก่อนเพื่อนรักของฉัน
"เฮ้ย นี่ยิงกลางหัวใจเลยเหรอ" เสียงของเฮียกันต์ดังขึ้น ทำให้สติฉันกลับมา
"ก็มันทำลายหัวใจของหมวย หมวยก็แค่จัดการกับแผลเป็นที่หัวใจแค่นั้นเอง บอกคนของเฮียให้เอาร่างมันสองคนไว้ด้วยกันนะ มันรักกันขาดกันไม่ได้ ให้มันสมหวังในวาระสุดท้าย จากไปด้วยกัน" ฉันพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"ได้ยินแล้วใช่ไหมพวกมึง" เฮียกันต์หันไปถามลูกน้อง
"ครับนาย"
"กลับบ้านเลยไหมหมวย" เฮียกันต์เดินเข้ามาหา
"กลับค่ะ แต่กลับพร้อมเฮียนะ หมวยรู้สึกมึนหัว สงสัยแพ้เลือด " ฉันกอดแขนเฮียกันต์และพูดน้ำเสียงออดอ้อน
"หึ หึ ฮา ฮา อย่างหมวยเนี่ยนะแพ้เลือด เออแพ้ก็แพ้ ปะ กลับบ้าน" เฮียกันต์ลูบหัวฉันก่อนจะจับมือเดินออกจากโกดังร้างด้วยกัน
- ผู้เขียน
