ตอนที่ 2
1003 คำ
“อีกกระโจมข้างๆ เป็นของพวกการ์ดค่ะ… ”
ดารินพาวีนาร์เดินทะลุกระโจมแรกมาสู่อีกหลังที่อยู่ใกล้ๆ กัน ระหว่างนั้นการ์ดกำลังช่วยกันขนสัมภาระลงจากรถ เดินสำรวจตรวจตราที่พักจนเรียบร้อยก็พากันออกมาเที่ยวยังสถานที่ต่างๆ ตามที่ไกด์แนะนำ
“ไม่คิดว่าทะเลทรายจะมีอะไรสวยแปลกตาแบบนี้… ”
ขณะยืนอยู่บนรถ วีนาร์ทอดสายตาไปยังผืนทรายกว้างขวางสุดตา ภาพผืนทรายโล่งกว้างราวกับโลกนี้มีเพียงฟ้ากับทราย ทำให้รู้สึกถึงความอิสรเสรีที่สัมผัสได้ ในความเวิ้งว้างกว้างใหญ่สุดหูสุดตา ทรายกับฟ้าราวกับเชื่อมต่อเป็นผืนเดียวกัน
“อยากถ่ายรูปจัง… ”
วีนาร์คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพ ก้าวลงจากรถจี๊ป ถอดรองเท้าแล้วเดินย่ำผืนทรายด้วยท่าทางสนุกสนานราวกับเด็กๆ
“ว้าว… ”
วีนาร์อุทานตื่นเต้น ปล่อยให้เท้าเปล่าเปลือยได้สัมผัสรับความนุ่มของผืนทรายอุ่น เมื่อสองเท้าย่ำลงไปบนทะเลทราย
“ว้าว… พี่ดาดูโน่นสิคะ… สวยมากค่ะ… ”
วีนาร์ชี้มือไปยังเนินทรายสูงบ้างต่ำบ้างลดหลั่นกันไป ถ้ายืนนิ่งๆ ทิ้งสายตาไว้สักครู่จะเห็นว่าเนินทรายกำลังเปลี่ยนรูปทรงได้ตามทิศทางลม
“ค่ะ… สวยค่ะ… ดูทางโน้นสิคะ… ”
วีนาร์ชินเสียแล้ว หล่อนชี้มือไปยังเนินทรายอีกด้าน
“ว้าว… สวยจริงๆ ด้วยค่ะ… ”
วีนาร์ไม่รอรี…
เหมือนรู้ว่าความงามมีช่วงเวลาของมัน หล่อนรีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นบันทึกภาพ ขณะแสงอาทิตย์ตกกระทบกับสันทราย ทำให้สายตามองเห็นเนินทรายเป็นสีส้มและสีชมพูซึ่งเกิดจากภาพสะท้อน
ในเวลาต่อมา
วีนาร์กลับมาถึงกระโจมที่พักในตอนเย็น หลังจากตะลอนเที่ยวหลายที่จนหนำใจ
น่าประหลาดที่กระโจมแห่งนี้มีน้ำเตรียมไว้ให้อาบ แม้จะไม่มาก แต่ก็เพียงพอสำหรับวีนาร์
ครั้นเมื่อสอบถามถึงที่มาของน้ำกับดาริน ก็ได้ความว่าทะเลทรายบริเวณนี้มีแหล่งโอเอซิสเล็กๆ ไว้บรรเทาความร้อน ในบางจุดยังมีความร่มรื่นกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญของทะเลทราย
“เดี๋ยววันถัดไปเราจะย้ายไปพักใกล้ๆ โอเอซิสค่ะ… ”
ดารินบอกโปรแกรมในวันถัดไป
ในเวลาต่อมา
“กลางคืนหนาวมากค่ะพี่ดา… ”
วีนาร์ร้องบอกดารินที่เข้ามาจัดเตรียมอุปกรณ์ชงชาไว้ให้หล่อน
“คุณหนูเตรียมเสื้อหนาวมาพอใช่ไหมคะ… ”
ดารินถาม
“ค่ะ… นี่ค่ะ… ”
วีนาร์ควักเสื้อหนาวออกมาจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เป็นเสื้อโค้ทขนมิ้งสีครีมยาวคลุมเข่า
วีนาร์คอยๆ ถอดเสื้อผ้าเผยเรือนร่างเปลือยเปล่าล่อนจ้อนโดยไม่อายสายตาดารินซึ่งเป็นผู้หญิงด้วยกัน
“คุณหนูสวยมากค่ะ… ”
ดารินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเรือนร่างเปล่าเปลือยของวีนาร์ด้วยสายตาชื่นชม สะดุดตากับเต้านมคัพเอฟอวบใหญ่ สะโพกผายรับกับเอวคอด ผิวพรรณขาวเนียนเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ช่วงขาเรียวยาวสวยราวนางแบบ
วีนาร์คว้าเสื้อคลุมมาสวมทับร่างเปล่าเปลือย เดินมาทรุดร่างลงนั่งบนเตียงและเก้าอี้ผ้าใบวางอยู่ใกล้เตียง
“ทำไมทะเลทรายมันหนาวขนาดนี้คะพี่ดา”
หญิงสาวถาม
“อ๋อ… ที่หนาวขนาดนี้ก็เพราะว่าทะเลทรายได้รับแสงอาทิตย์โดยตรง ไม่ค่อยมีต้นไม้ไว้ช่วยดูดซับความร้อน ทรายจึงกักเก็บความร้อนเอาไว้ในปริมาณมาก ทำให้อุณหภูมิสูงมากในกลางวัน แต่ทรายก็คายความร้อนออกมาได้เร็ว อุณหภูมิจึงลดลงอย่างรวดเร็วในตอนกลางคืน”
ดารินอธิบายได้สมกับที่หล่อนทำงานเป็นไกด์อยู่ในทะเลทรายแห่งนี้มานานหลายปี
“วีร์มีเสื้อมาหลายตัว… พี่ดาจะเอาไปใส่นอนก็ได้นะคะ… ”
ในบางครั้งวีนาร์มักจะแทนตัวเองสั้นๆ ว่า ‘วีร์’ ด้วยความเคยชิน
“ขอบใจมากค่ะคุณหนู… ไม่เป็นไรค่ะ หนาวแบบนี้เสื้อกันหนาวก็คงเอาไม่อยู่… พี่รู้จ้ะว่าหนาวขนาดนี้เราจะหาความอบอุ่นได้จากที่ไหน”
ดารินตอบยิ้มๆ… ทำเอาหัวคิ้วของวีนาร์ชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“เราจะหาความอุ่นได้จากไหนคะ… ”
วีนาร์ถาม…
ดารินอมยิ้มไม่ตอบ ทิ้งคำพูดชวนสงสัยเอาไวให้คนฟังต้องครุ่นคิด ก่อนจะเดินออกมาจากกระโจม ปล่อยให้วีนาร์ได้นอนพักผ่อนเพียงลำพัง หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการท่องเที่ยวมาตลอดบ่ายถึงเย็น
ในเวลาต่อมา
วีนารู้สึกหนาวจนนอนไม่หลับ จึงตัดสินใจแหวกปากกระโจมเดินออกมา เห็นแสงไฟที่กระโจมของการ์ดยังไม่ดับ และดารินก็ยังนั่งดื่มชาอยู่กับพวกผู้ชาย
“คุณหนูยังไม่หลับหรือคะ… ”
ดารินตะโกนถาม เห็นสาวน้อยกำลังเดินเข้ามาใกล้
“หนาวจนนอนไม่หลับค่ะพี่ดา”
วีนาร์ตะโกนตอบ เดินตรงเข้ามาทรุดร่างลงนั่งบนเก้าอี้ผ้าใบใกล้กองไฟ รายล้อมไปด้วยบรรดาหนุ่มๆ รูปหล่อทั้งสาม
“ชาร้อนแก้หนาวสักแก้วนะครับ… ”
ยามีนรินชาลงแก้ว ยื่นมาตรงหน้าวีนาร์
“ขอบคุณค่ะ… ”
วีนาร์รับชาร้อนมาดื่ม แอบสังเกตเห็นสายตาของจาฟาร์และลูฟาสเหลือบมองมายังทรวงอกของหล่อนที่มีเพียงเสื้อคลุมขนมิ้งสวมทับเรือนร่างที่ภายในโนบราทั้งบนและล่าง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไปชมพระอาทิตย์ตกดินที่สันทรายฝั่งตะวันตก… แถวนั้นสวยมาก”
ลูฟาสกล่าว
“น่าสนใจมากค่ะ… ”
วีนาร์แสดงท่าทางตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหนูเคยขี่อูฐไหมครับ… ”
ยามีนชวนคุย
“ยังไม่เคยค่ะ… ขี่ยากไหมคะ… ”
หญิงสาวทำท่าสนใจในสิ่งที่เขาบอก
“ไม่ยากครับ… เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะสอนให้… ”
- ผู้เขียน
