“อ้าก ! ตกใจหมด ท่านมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงอีกแล้วนะ อ้ะ ดะ..เดี๋ยวสิ!” จ้าวเสวี่ยซินสะดุ้งโหยงเผลอถอยหลังไปหลายก้าวแต่แขนเล็กบางได้ถูกคนด้านหลังรั้งเอาไว้และพาเข้าไปด้านในโดยพลการ
เดี๋ยว ! เขาอยู่กับแม่นางเอกไม่ใช่หรอ นางไม่อยากเป็นกขคง !
“มาหาข้านี่ เรื่องที่เจ้าแนบชิดบุรุษอื่นข้ายังไม่เอาเรื่องเสียที”
เฉินเฟยหยางหย่อนกายนั่งลงแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กของจ้าวเสวี่ยซิน ตัวนางเองก็ไม่อยากสะบัดมือหนีเนื่องจากเห็นว่าบาดแผลที่แขนยังไม่ได้ถูกรักษากลัวว่าจะเป็นการทำให้เขาบาดเจ็บเพิ่ม เนื่องจากรู้ว่าหากนางสะบัดตัวหนีเขาต้องเคลื่อนกายมาจับตัวนางอีกแน่
“หึ หากไม่รีบเกรงว่าท่านแม่ทัพคงบาดเจ็บหน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้ว และข้าเห็นว่าท่านแม่ทัพมีคนดูแลแล้ว หากมีเพิ่มอีกจะกลายเป็นว่าเกะกะเสียเปล่า ๆ”
หางตาเหลือบมองสตรีข้าง ๆ ที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า จ้าวเสวี่ยซินเองเดินผ่านแม่นางเอกมาก็แอบ
