10
“ถึงแกมาได้ ฉันก็ไม่ให้แกเข้าไปเป็นเสนียดในงานฉันหรอกไอ้สิงห์” พยัคฆ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขาเจอกับสีหราชแล้วเจ็บใจไม่หาย วันนั้นถ้าเขาไม่เมานะ มีหวังมันต้องไปนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาลแล้ว ไม่ใช่เขาที่ต้องพาร่างสะบักสะบอมกลับไปให้คุณย่าด่า
“เหรอ...น้องรัก” สีหราชหัวเราะและเดินไปหาบุษย์น้ำพราวที่กำลังนั่งคุยกับมารดาเขาอยู่และก้มลงหอมแก้มหญิงสาวอย่างรวดเร็ว
“อุ้ย!” หญิงสาวร้องอุทาน ยกมือจับใบหน้าที่ถูกจมูกโด่งๆ กดหาพร้อมกับรีบลุกขึ้นวิ่งไปนั่งด้านหลังวาสิตาทันที ดวงตากลมโตเป็นประกายหวาดกลัว
“ว่าแต่แกแน่ใจหรือเปล่าเสือ ว่าแกจะได้แต่งงานกับคุณหนูบุษย์น้ำพราวคนสวยจริงๆ น่ะ ไม่ใช่ว่าภายในงานมีแต่เจ้าบ่าวและแขกเหรื่อ ส่วนเจ้าสาวก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”
“แกหมายความว่าไงไอ้สิงห์” พยัคฆ์ถามกลับด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว อยากจะรู้จริงๆ สีหราชอยู่ที่ไหน ทำไมถึ
