คืนเดียว

ตอนที่ 5

เดียร์มักจะมีคนมายุ่งเสมอ ไอ้นิสัยเฟรนลี่อัธยาศัยดีสร้างความฉิบหายมาหาตัวกี่ครั้งแล้ว ช่วงหลังๆ ที่เขาทำงานจริงเลยไม่ค่อยมีเวลามานั่งเฝ้านอนเฝ้าเหมือนเมื่อก่อน เธอก็ได้ใจคิดว่าเขาไม่สน เหอะ! นี่ลืมไปรึไงวะว่าเขาเป็นผัว เขาจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเธอไปแน่นอนต่อให้ต้องกระทืบใครอีกกี่คนตาม

เอาจริงๆ ถ้าเดียร์ไม่เล่นด้วยทุกอย่างก็จบ

“แต่ทุกครั้งมันก็ไม่มีอะไรนี่!”

“เหรอ?”

“ก็ใช่ไง ฉันเคยนอกใจพี่ไมด้วยเหรอห่ะ พี่ไมดุเป็นหมาแบบนี้!” พูดได้เต็มปากว่าไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยสักนิด คนอื่นที่เข้ามาก็แค่คุยแก้เหงาแบบเพื่อน เธอไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นจริงๆ ยังไงซะผัวก็คือเขาแล้วคนที่เธอรักก็ยังเป็นเขาคนเดียว

“แอบคุยกี่คนแล้วละ?” ต้องให้นับไหมว่าเยอะขนาดไหนไอ้คนที่มันพยายามจะเข้าหาเธอด้วยวิธีเดิมๆ

“ไม่ได้แอบซะหน่อย!” ก็แค่เพื่อนเขาก็หวงไม่เข้าเรื่อง

“พี่จับได้กี่คนแล้วห่ะ?” อย่าให้นับเลยเพราะมันเยอะ แล้วต่อให้มันเจ็บเจียนตายขนาดไหนก็ยอมทนเหมือนเดิม

“พี่แค่ทำงานเลยไม่ค่อยว่างเฉยๆ แต่พอพี่มีเวลาก็ยกให้เดียร์คนเดียว พี่ผิดมากเหรอที่ต้องสร้างอนาคตของเรา” เน้นย้ำว่าอนาคตของเรานะ เขาวาดฝันไปจนถึงวัยแก่เฒ่าแล้วถึงแม้ว่าตอนนี้จะเจ็บมากก็ตามเถอะ

“แค่เศษเวลาเถอะ!” คนสำคัญของเขาคือเพื่อนไม่ใช่เธอซะหน่อย เขาชอบพูดเหมือนตัวเองถูกกระทำทั้งที่คนเจ็บคนน้อยใจมันก็เธอด้วยรึเปล่าวะ เขาควรจะคิดได้แล้วนะว่าความรักมันไม่ได้มีแค่ความรักอย่างเดียวถึงจะรอด

เธออยากได้เวลาบ้างแต่ก็ไม่เคยเลย เธอพยายามทำความเข้าใจในเหตุผลของเขานะแต่ดูสิ่งที่เขาทำทุกวันนี้สิ เธอเหมือนสิ่งของที่เขาใช้ระบายอารมณ์ออกมาก็เท่านั้นเอง คำว่ารักก็พึ่งจะได้ยินตอนที่หวงมากๆ นี่แหละ

กว่าเขาจะเข้าใจอะไรเธอคงหมดรักไปก่อนพอดี

เขาขับรถไปเงียบๆ ไม่อยากจะทะเลาะกันตอนนี้ถึงแม้ว่าใจจะเจ็บมากก็ตาม เขาแสดงความรักไม่เก่ง เขาไม่ใช่คนโรแมนติก เขาไม่ใช่อ่อนหวาน สิ่งที่เขาแสดงออกไปคือที่สุดแล้วแต่มันเหมือนจะไม่เพียงพอสำหรับใจเธอเลย

ยิ่งเวลาเราน้อยเท่าไรความรักเรายิ่งพังมากขึ้นทุกวัน ตอนนี้เราเหมือนกำลังบาดเจ็บทั้งคู่และไม่มีใครช่วยเยียวยา บาดแผลทางความรู้สึกมันหนักนะถึงจะเป็นคนแข็งกระด้างก็เจ็บได้ร้องไห้เป็นเพียงแค่ไม่แสดงออกให้ใครเห็นเท่านั้น

“ฉันขอโทษ” เขาเงียบไปนั่นอาจจะหมายความว่าเขาไม่ผิดก็ได้แต่คนที่ผิดอาจจะเป็นเธอเอง เธอคงเรียกร้องอะไรมากเกินไปจริงๆ รู้ไหมว่าเธอไม่ต้องการเงินที่เขาใช้แสดงความรักเลย สิ่งที่ต้องการคือเวลา ความใส่ใจและความรัก

พอมานึกถึงตรงนี้น้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมาเลย ทำไมความรักของเราถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย เมื่อก่อนเราดีต่อกันมากนะ ตอนนี้เธออยากรู้จริงๆ ว่าเรายังรักกันอยู่ไหม

พอมาถึงโรงแรมเราก็ยังไม่คุยกันแม้แต่คำเดียว เธอรีบตรงเข้าไปอาบน้ำในขณะที่พี่ไมโลออกไปสูบบุหรี่ริมระเบียงห้องพร้อมกับเหล้าที่น่าจะดื่มคนเดียวเงียบๆ เธอจะรอให้เขาใจเย็นพอที่เราจะคุยกันได้แบบไม่ต้องทะเลาะนะ

“ฉันนอนก่อนนะ ฝันดี”

“พี่ไมเรื่องคืนนี้มันไม่มีอะไรนะ”

“พี่ไม…” ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับเลย

เขานั่งพ่นควันสีเทาในขณะที่สายตามองดาวบนท้องฟ้าที่พราวระยับด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็นวะ แค่กะพริบตาหยดน้ำอุ่นก็ไหลออกมาแล้วเพราะมันเจ็บมากจริงๆ ในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เขาทุ่มเทชีวิตในช่วงนี้ไปกับงานแต่ยังมีเวลาให้เมียเสมอถึงมันจะน้อยลงไปบ้างก็ตามเถอะ

เดียร์ชอบคุยกับคนอื่นไปทั่วเหมือนไม่สนใจความรู้สึกเขาเลยว่ามันเป็นยังไง แล้วที่หนักสุดคือเธอรู้ว่าใครบางคนชอบ บางคนมันตั้งใจจะแย่งเธอไป เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก เขาถึงต้องเป็นตัวร้ายตัดมืออีกข้างที่คิดมาแย่งเมียไป

ความรักมันทำร้ายเขาจนแทบขาดใจในขณะที่ความเหงามันทำร้ายเธออย่างหนักจนความอดทนแทบไม่มีเหลือ ความรักของเราเหมือนฟางเส้นบางๆ เพียงสัมผัสนิดเดียวก็สามารถขาดออกจากกันได้แล้ว เขาเจ็บมากที่ต้องยอมรับแต่ทนไหว

“กูจะทนเจ็บไปได้นานแค่ไหนวะ?” คำถามเดียวที่ยังตอบตัวเองไม่ได้สักครั้งเดียว เขารักเธอแบบไม่เผื่อใจเลย

เรื่องของเราเหมือนว่าเธอจะเป็นคนยอมแต่เปล่าเลย เขาต่างหากที่ยอมให้เสมอต่อให้ความผิดจะมากมายขนาดไหน คำว่าสองใจไม่ควรเกิดขึ้นแต่ก็เคยเกิดขึ้น เขาถึงระแวงมากขึ้นไปเรื่อยๆ เดียร์ไม่ได้ไปมีเซ็กซ์กับใครแต่ก็เคยปกป้องใครบางคนและนั่นทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาแค่คนเดียว

“เฮ้อ…อย่าให้เกิดขึ้นอีกเลยนะที่รัก” เขาหมายถึงเรื่องนอกใจเพราะมันเจ็บมากแบบที่ไม่รู้สิว่าจะประคองทรงทำตัวเข้มแข็งไปอีกนานไหม ถ้าความรักเราจะพังก็ขออย่าให้เป็นเรื่องมือที่สามเลยจะดีกว่าเพราะคนพาลแบบเขาคงทำเลวแน่

ขอแค่คืนนี้ผ่านไปทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น

เขาหวังนะ

เช้าวันต่อมาเธอตื่นพร้อมกับอาการมึนงงเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มออกมาได้เพราะคนที่นอนกอดกันยังไม่หายไปไหนเลย ปรกติวันธรรมดาแบบนี้พี่ไมโลจะตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าไปฟิตเนสแล้วกลับมาอีกทีตอนเจ็ดโมงกว่าๆ เพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน หรือไม่เขาก็จะขับรถไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย

เอาจริงๆ นะเขาน่ะตื่นเช้ามากเกินไป

แทบไม่เคยตื่นก่อนเขาเลย

“พี่ไมฉันจะไปอาบน้ำนะ”

“แป๊ปหนึ่งนะที่รัก”

ทำไมเธอต้องมาเขินกับคำว่าที่รักด้วยเนี่ย เขาก็เรียกเธอแบบนี้บ่อยมากนะ แต่เมื่อกี้เขายังงัวเงียแล้วกอดเธอแน่นมากขึ้นกว่าเดิมแต่แค่นั้นยังไม่พอเพราะจูบหน้าผากอีกด้วย

คนอะไรเวลาหลับน่ารักจริงๆ

“พี่ไมอาบน้ำเถอะ”

“โอเค วันนี้ไปข้างนอกกับพี่นะ”

“ได้สิ ตอนนี้ไปอาบน้ำได้แล้ว”

“ครับเมีย”

เมื่อคืนกว่าเขาจะข่มตาหลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบตีห้าได้มั้ง แล้วดูตอนนี้สิเก้าโมงกว่าแล้ว ปรกติเขาไม่ใช่คนตื่นสายต่อให้จะนอนดึกมากก็ตาม แค่ส่องกระจกเห็นขอบตาที่คล้ำแล้วก็หนักใจอยู่หน่อยๆ นะเพราะแม่งดูโทรมเกินไปไง

แดกเหล้าเบียร์แถมนอนดึกทุกวันคงไม่แปลกมั้ง

“ถ้าผิวไม่ดีจริงป่านนี้สิวขึ้นแล้ว”

“เหรอ? สำหรับพี่สิวจะขึ้นก็ตอนของขาดอะ”

“บ้า! อยู่กับเมียทุกวันถ้าของขาดมันแปลกๆ นะ” มีอะไรกันเกือบทุกคืนเพราะเวลาเขาเมาแล้วเห็นเธอหลับก็ชอบมากวนไง แล้วกวนไปกวนมาก็กลายเป็นผ้าหลุดตลอดจากนั้นไม่ต้องพูดถึงนะว่าทำอะไรต่อจนหมดแรง

“ใครบอกให้ยั่วผัวละห่ะ?” ชุดนอนเมียมันเป็นกระโปรงพอหลับแล้วดิ้นก็มักจะถลกขึ้นโชว์ขาอ่อนสวยๆ บางครั้งก็หมิ่นเหม่กับส่วนนั้นด้วย คนหื่นอย่างเขามีเหรอจะพลาด

“บ้ากามเองแล้วมาโทษฉัน”

“ก็บ้าแต่กับเมียนี่แหละ” เขารักเมียหลงเมียแต่มันแสดงออกอย่างอื่นไม่เป็นนี่หว่า เขาแสดงออกทางร่างกายแล้วก็ตามใจเวลาอยากไปไหนมาไหน หรือแม้แต่เรื่องเงินก็มีให้ใช้แบบไม่ขาดตกบกพร่องเลย แต่ว่าเมียชอบปฏิเสธเสมอ แล้วคำพูดเธอแม่งโคตรเจ็บเลยนะเวลาที่เราทะเลาะกันหนักๆ

เขามันมีแค่เงินที่ให้ได้

เธอพูดเหมือนว่าเงินไม่ใช่สิ่งที่สำคัญงั้นแหละ

เงินที่ให้ไปใช้ก็หามาเองไม่ได้ขอพ่อแม่เหมือนตอนเรียนมหาวิทยาลัยถึงจะต้องคิดเยอะ แล้วมันจะผิดอะไรถ้าจะแสดงความรักด้วยวิธีนี้ แต่เมียคือมนุษย์ผู้ซึ่งไม่เข้าใจเหี้ยอะไรสักอย่างเลย เขาไม่สามารถส่งดอกไม้ให้ทุกเช้าเย็นหรือส่งข้อความหวานๆ ให้สามเวลาหลังอาหารได้หรอกนะ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วเธอไม่เคยชินสักที จนเธอใกล้จะเรียนจบนี่แหละที่ต้องใช้เงินค่อนข้างมากในการทำโปรเจ็คแล้วไหนจะแก้งานอีก เขาเลยให้บัตรเครดิตไปใช้เลยมันง่ายดี

“แล้ววันนี้งานไม่ยุ่งแล้วเหรอ?”

“วันนี้ว่างแต่พรุ่งนี้โคตรแม่งหนักเลย พอดีพ่อพี่มาหาน่ะ อยากไปเจอพ่อของพี่ไหม?”

“ไม่อะ ฉันยังไม่พร้อม”

“ทำไมละหรือจะไปเชียงรายทีเดียว?”

“แน่ใจนะที่ถามเนี่ย พี่อยากจะแนะนำให้ฉันรู้จักกับครอบครัวจริงๆ เหรอ?”

“เราคบกันมาตั้งสี่ปีนะ พี่รอเวลาที่เดียร์เรียนจบก่อนจะได้อยู่ด้วยกันไงแล้วแต่งงานด้วย เรื่องนี้พี่จริงจังมากนะ” ทำไมแววตาที่มองกันเหมือนคนกำลังสับสนละ ทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้เธอจะยิ้มแล้วกอดเขาด้วยความดีใจแต่ว่าครั้งนี้มันไม่ใช่เลย เธอหลบตาแล้วก้มหน้าลงเหมือนกำลังคิดอะไรที่เขากลัวอยู่

“ฉันว่า…เรา…”

“พี่ยังเหมือนเดิมนะ แล้วเดียร์ละ?”

“ฉันก็รักพี่ไมเหมือนเดิม” เธอยังรู้สึกรักเขาเหมือนเดิมจริงๆ หรือแค่กำลังหลอกเขารึเปล่า เธอสับสนจริงๆ แต่ถ้าพูดออกไปคนอย่างพี่ไมโลเหรอจะรับฟังกัน

“น่ารักจริงๆ เลย”

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยเขามานั่งตอบไลน์เพื่อน ส่วนเมียก็แต่งหน้าเลือกเสื้อผ้าใช้เวลานานไม่ต่ำกว่าชั่วโมงอีกตามเคย สำหรับเขาไม่ว่าเดียร์จะเป็นยังไงก็สวยเสมอนะ ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้ที่กำลังหน้ามุ้ยเพราะเลือกชุดใส่ไม่ได้ หรือตอนนอนหลับจนน้ำลายยืดก็ตาม

เขารักทุกอย่างที่เป็นเธอเสมอ

“พี่ไมฉันสวยไหม?” เธอแต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้วเหลือแค่ใส่เสื้อผ้าที่ยังเลือกไม่ได้สักที

“อื้ม ไปกับเถอะเพื่อนพี่รอแล้ว” เธอสวยทุกวันนั่นแหละ

เธอรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกไปหาเพื่อนพี่ไมโลตามที่นัดกันเอาไว้ เมื่อคืนจำได้ว่าก็ไปดื่มด้วยกันแล้วตอนนี้ก็นัดกันอีกแล้วไม่รู้จะคุยอะไรกันนักหนา แต่ในระหว่างที่ทุกอย่างกำลังดีก็มีเสียงข้อความดังขึ้นมา

กันเอง : กินข้าวเที่ยงรึยังครับ?

กันเอง : เงียบอีกแล้ว เรางอแงได้ไหมเนี่ย

กันเอง : เป็นห่วงนะครับเมื่อคืนเราไม่เป็นไรหรอก

กันเอง : ขอโทษที่สร้างปัญหาให้ ว่างๆ ค่อยคุยกัน

กันเอง : ถ้าเหงาคุยกับเราได้นะ เป็นห่วงเสมอครับ

เสียงไลน์ดังมาถี่ๆ แล้วเมียก็อ่านไปยิ้มไปมีหัวเราะอีก เดียร์คุยโต้ตอบตามปรกติก่อนจะหันมาหาเขาแล้วหุบยิ้มก่อนจะหลบตาแล้วเก็บโทรศัพท์ทันที เธอดูเหมือนมีความลับนะแต่ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี

“เพื่อนเหรอ?”

“อื้ม มันเม้าท์เรื่องเมื่อคืนนี้น่ะ”

“มีเรื่องพี่ด้วยเปล่า?”

“ใครจะกล้าละ ขับรถไปเลยไม่ต้องถามหรอก ฉันคุยกับเพื่อนเฉยๆ” เธอจำเป็นต้องโกหกไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่นอนเพราะพี่ไมโลต้องตามไปหาเรื่องกันอีกแล้วปัญหาจะไม่จบ เธอก็ไม่ได้คิดจะสานต่อความสัมพันธ์อะไรหรอกนะ

“อยู่กับผัวก็คุยกับผัวบ้างสิ” เขาคุยไม่เก่ง ถึงเขาจะชวนคุยมันก็เป็นการถามคำตอบคำมากกว่า

“คุยอะไรห่ะ เราอยู่ด้วยกันทุกวันนะ” ไม่รู้สิว่าทำไมถึงหาเรื่องคุยกับเขาไม่ได้เลยทั้งที่เมื่อก่อนเราหัวเราะสนุกสนานคุยกันได้ตลอดทาง บางครั้งคนที่มาด้วยยังรำคาญเลยนะ

“ใช่ เราอยู่ด้วยกันทุกวัน” แต่เพื่อนเธอก็อยู่ด้วยกันทุกวันไม่ใช่เหรอวะทำไมถึงคุยด้วยได้ตลอด เขาหันไปจะถามเรื่องเรียนแต่เดียร์หยิบโทรศัพท์มาคุยกับเพื่อนต่อ

มันเพื่อนจริงเหรอถึงยิ้มแล้วทำตาหวานขนาดนั้น