มันไม่ใช่ว่าเขาไม่รั้งให้เธออยู่ต่อหรอกนะ แต่ตอนนี้ไม่มีปัญญาจะรั้งแล้วต่างหาก น้ำตาใสอุ่นๆไหลออกมาแสดงความเสียใจแต่สมองกลับจำได้เพียงคำว่ารักที่เธอเคยพูดออกมา แต่หูยังคงแว่วได้ยินคำบอกเลิกซ้ำๆ
ก๊อกๆๆ
“ไอ้ไมไปกินก๋วยเตี๋ยวไหมกูเลี้ยง” ยักษ์ตะโกนถามจากหน้าห้องแต่กลับเงียบ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเห็นเพื่อนนอนนิ่งเหม่อลอยแล้วยิ่งสงสัยมากขึ้น เขาเห็นเมียมันออกไปแล้วถึงได้มาชวนจะได้ไม่ต้องมีปัญหากัน
“ไอ้ไมโล” มันยังเงียบเว้ย แต่ว่า…ไอ้เหี้ยร้องไห้!
“เห้ยมึงเป็นไรวะ!?” เขานั่งลงตบขาไม่แรงมากให้ได้สติ
“กูเปล่า เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ?” เขารีบเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วมองเพื่อนที่ทำหน้างง
“มึงเป็นอะไร กูเห็นทะเลาะกันแล้วนี่ไม่ไปหาพ่อเหรอ?”
“ไปดิ แล้วนี่เดียร์ไปแล้วเหรอวะ? ไปรถอะไรมึงเห็นไหม?” เขาเป็นห่วงถึงจะถูกทิ้งก็ตาม เขาทำใจรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไหวเพราะแค่พูดชื่อออกมาน้ำตาก็เอ่อคลอเบ้า เพียงแค
