“คุณชายเจ้าคะ วันนี้พี่ติงเกาอยากจะขอให้สั่งซื้อเครื่องมือทำสวนใหม่สักหลายอย่าง นี่คือรายการเจ้าค่ะ” หลี่ซินเหมยวางกระดาษลงบนโต๊ะ ลายมือสละสลวยอ่านง่าย มองดูแล้วสบายตายิ่งนัก
“เจ้าไปปิดประตู ข้ามีเรื่องอยากจะสนทนาด้วย”
“มิค่อยเหมาะกระมังเจ้าคะคุณชาย” หลี่ซินเหมยมักจะเปิดประตูห้องทำงานทิ้งไว้เพื่อป้องกันคำครหา หากใครมีธุระด่วนหรือแวะเวียนมาแจ้งข่าว อย่างน้อยก็จะได้เห็นว่านายจ้างและลูกจ้างกำลังทำงานกันอยู่ หาได้ประพฤติตนเสื่อมเสียแต่อย่างใดไม่
จริง ๆ นางมิจำเป็นจะต้องทำเช่นนั้น เพราะคนในสวนต่างเล่าลือกันว่าคุณชายโจวไร้น้ำยา คงให้ความสุขกับสตรีมิได้
“หากผู้ใดถามก็ให้แจ้งว่าข้าป่วยไข้และหนาวจนต้องปิดประตู หากคนรู้เช่นนั้นก็คงจะมีแต่คนเวทนาข้า และนับถือความมีน้ำใจของเจ้า” เขาตวัดปลายเสียงโดยมิทันระวังตัว
โจวเล่อเทียนน้อยใจ ทว่าก็มิรู้ว่าตนน้อยใจเรื่องอะไรแน่
“พูดจายืดยาวน่ารำคาญ บอกแค่
