ภรรยาเก่าท่านแม่ทัพใหญ่

บทที่ 3

แม่ทัพหนุ่มถึงกับตกตะลึงในคำพูดของอดีตฮูหยินที่ถือใบหย่าในมือกับคำพูดให้เขาโกรธเป็นอย่างมากว่าที่แล้วมานางไม่ใส่ใจถือว่าให้หมามันกิน โจวหลี่เฉิงตะโกนเรียกชื่ออดีตฮูหยินอีกครั้ง

"เซี่ยเสี่ยวหลาน!!? เจ้าเป็นเมียข้าแล้วกล้าดียังไงว่าข้าเป็นหมา"

"โกรธมากหรือเจ้าคะท่านคงดูถูกคนอื่นได้คนเดียวสินะ ก็อย่างว่าละนะข้าจะบอกท่านอีกอย่างก็ได้ ซือเหลียนเหมย พี่สาวของข้านางไม่ได้อยากจะแต่งให้ท่านหรอก สิ่งที่นางต้องการคือตำแหน่งชายาขององค์รัชทายาทต่างหากละเจ้าคะ ช่างหน้าสงสารคนที่มีใจรักเดียวเช่นท่านข้าจึงบอกได้แค่นี้ จากนั้นก็แล้วแต่ท่านว่าจะรับแม่ดอกบัวขาวที่แสนดีมีแต่คนรังแกมาดูแลหรือเปล่า เอ๋เดี๋ยวสิตอนนี้คนที่นางไปขอพึ่งพิงคงจะเป็นตำหนักของรัชทายาทตั้งแต่เมื่อวานแล้วมั้งเจ้าคะ แทนที่จะมาขอซบอกคนรักอย่างท่านที่บอกรักหนักหนา อย่าเข้าใจผิดละที่ข้าบอกก็เพราะสมเพชท่านที่หูนวกตาบอดในคำลมลวงของอดีตพี่สาวของข้านะเจ้าคะ ลาขาดอีกครั้งเจ้าค่ะ" เซี่ยเสี่ยวหลานพูดด้วยสีหน้ากวนประสาท ก่อนจะรีบออกจากห้องหนังสือของท่านแม่ทัพและรีบกลับไปรีบเก็บของกลับไปที่จวนของบิดาอย่างรวดเร็ว

แม่ทัพโจวหลี่เฉิงได้ยินที่เซี่ยเสี่ยวหลานบอกก็โกรธจนสั่นที่มาพูดใส่ร้ายคนรักของเขาและไล่นางออกจากห้องก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้พลั้งมือทำร้ายนางก่อน

"เย่ห่าว ไปสืบเรื่องของซือเหลียนเหมยมาให้หมดตลอดเวลาที่ผ่านมา"

"ส่วนเย่เหิง เจ้าไปสืบเรื่องของเซี่ยเสี่ยวหลานมาให้หมด ข้าต้องรู้ทุกอย่างภายในสามวันและเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนวันนั้นด้วย"

"พ่อบ้านอยู่ที่ไหน!" เขาตะโกนเสียงดังจนบ่าวกลัวตัวสั่นที่ได้ยินเสียงท่านแม่ทัพใหญ่ส่งเสียงดังลั่นจวน ตั้งแต่ฮูหยินเข้าไปและออกจากห้องหนังสือของท่านแม่ทัพไปแล้ว

ท่านแม่ทัพก็ระเบิดเสียงดังลั่นจนบ่าววิ่งหลบกันเป็นแถว

เซี่ยเสี่ยวหลานรีบพาสองสาวกลับมาที่เรือนหอ

"รีบเก็บของกันพี่ เร็วๆได้ยินเสียงไอ้แม่ทัพบ้านั้นไหมเจ้าคะ เร็วรีบเก็บรีบไปกันเถอะเจ้าค่ะพี่สาว"

"คุณหนูบาดเจ็บตรงไหนไหมเจ้าคะ พี่ให้มู่ตานไปตามรถม้ามาแล้วเจ้าคะ โชคดีที่นายท่านเป็นห่วงคุณหนูเลยส่งคนคุ้มกันมาสองคนตอนนี้กำลังขนของรอคุณหนูอยู่เจ้าคะ คงจะเสร็จกระมังเจ้าคะคุณหนู" ฟางหลิวทั้งเดินทั้งวิ่งตามคุณหนูของตัวเอง ทุกคนเตรียมตัวตั้งแต่รู้ว่าคุณหนูเข้าห้องหนังสือของท่านแม่ทัพแล้ว และให้มู่ตานรีบกลับมาเก็บของรอเลย

"ตอนนี้รถม้าของท่านพ่อของคุณหนู รออยู่ที่ข้างจวนประตูหลังไม่ไกลจากจวนเล็กที่ใช้เป็นห้องหอเมื่อคืนนี้แล้วเจ้าค่ะ" ก็เป็นจริงทุกอย่างพอมาถึงสามคนยืนรอที่หน้าเรือนด้วยความกระวนกระวายใจที่เห็นคุณหนูเข้าไปในห้องหนังสือของท่านแม่ทัพเจ้าของจวนแห่งนี้

"คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ พี่เก็บของรอหมดแล้วเจ้าค่ะ รอแค่คุณหนูกับฟางหลิวแค่นั้นเจ้าค่ะ" มู่ตานรีบถามด้วยความเป็นห่วง

"ทุกคนทำได้ดีมากเจ้าค่ะ เก็บหมดแน่นะเจ้าคะ" เซี่ยเสี่ยวหลานถามย้ำอีกทีให้แน่ใจ

"หมดทุกอย่างเจ้าค่ะ ทุกคนช่วยกับตรวจทุกอย่างในห้องหมดแล้วเจ้าค่ะคุณหนู" ฟางหลิวตอบอย่างมั่นใจ

"ดี ไปกันเถอะ"

เซี่ยเสี่ยวหลานตอบแล้วรีบเดินตามคนของนางไปที่ท้ายจวนและขึ้นรถม้ากลับไปหาบิดาที่จวนทันที ด้วยความดีใจที่หลุดพ้นออกจากจวนนรกแห่งนี้ ขอให้ท่านมีความสุขกับรักลวงของซือเหลียนเม่ยนะท่านแม่ทัพผู้คลั่งรักจนไม่ลืมหูลืมตาเหมือนที่โบราณพูดไว้ไม่มีผิด

ในห้องหนังสือแม่ทัพหนุ่มนั่งสงบใจและค่อยๆคิดตามที่เซี่ยเสี่ยวหลานบอก ที่ว่าคนที่ไม่เคยเห็นหน้าจะวางยาไปเพื่อสิ่งใดกัน

รักก็ไม่ได้รัก แต่เขากับตามืดบอดไม่รับฟังสิ่งใดเลยในวันที่ตื่นขึ้นมาเจอว่าได้นางเป็นภรรยาแล้ว ทั้งด่าและไม่ฟังที่นางอธิบายสิ่งใดเลยเพราะมีคนรักที่ร้องให้เสียใจที่เขานอกใจนางกับแม่ของคนรักที่บอกว่าเซียเสี่ยวหลานแอบชอบตน เขาก็เชื่อทุกอย่างที่คนรักกับแม่ของนางบอกจึงทำให้เขาไม่รับฟังที่อดีตฮูหยินบอกทุกอย่าง มีก็แต่เสียงร้องไห้ของคนรักที่เขาใส่ใจ แต่อีกคนเขากับด่าและรังเกียจนางนี้เขาทำกับอดีดฮูหยินตัวเองมากไปหรือเปล่าแม่ทัพโจวคิด

ถ้าหากเป็นจริงอย่างที่เซี่ยเสี่ยวหลานบอกวันนี้เขาจะทำเช่นไร เป็นถึงแม่ทัพแต่ฟังความข้างเดียวเหมือนที่นางบอกชั่งหน้าสมเพชคนที่ใจมืดบอกเพราะรักมากจนไม่รับฟังสิ่งใดเลย ไม่เท่ากับเขาทำลายทั้งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งเลยหรือ ยังสติขาดเขียนใบหย่าให้กับภรรยาที่พึ่งแต่งเข้าจวนเมื่อคืนและยังเข้าหอรังแกนางทั้งคืนอีก เพื่อแก้แค้นอีกต่างหาก ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเขาก็เป็นหมาอย่างที่นางด่าเขากระมัง

"มีใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามานี้สิ" ท่านแม่ทัพเรียกหาคนเสียงเรียบ ฉินเฟยเดินเข้ามา

"ท่านแม่ทัพต้องการอะไรหรือขอรับ"

"ไปดูที่เรือนฮูหยินหน่อยว่านางออกไปหรือยัง"

"ขอรับ" ฉินเฟยรับคำสั่งก็รีบไปที่เรือนของฮูหยินของท่านแม่ทัพทันที

เปิดประตูเข้าไปไม่มีคนอยู่เลย ในห้องของก็หายไปรวมทั้งสาวใช้ทั้งสองคนด้วย ฉินเฟยรีบกลับมาหาท่านแม่ทัพเพื่อรายงาน พอกลับมาถึงเขาจึงเคาะประตูห้องหนังสือเพื่อรายงานทันที

"ว่าอย่างไรฉินเฟย" แม่ทัพโจวหลี่เฉิงถามออกมาจากในห้องทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู

"ไม่มีใครอยู่ในเรือนเลยขอรับ ข้าวของที่เป็นของฮูหยินก็ไม่เหลือสักอย่างในเรือนขอรับ"

"อือขอบใจมาก" แล้วเสียงข้างในเงียบไป

แม่ทัพใจหาย นี้นางรีบไปตั้งแต่ที่ออกจากห้องของเขาเลยหรือนางคงจะเกลียดเขามาก ที่ด่าว่านางไปเยอะและไม่มีเหตุผล มันก็จริงทุกอย่างจะแก้ตัวก็คงไม่ทันรอให้เขาได้รับข้อมูลครบก่อนเถอะ ว่ามันจะจริงอย่างที่นางบอกทุกอย่างจริงหรือเปล่า

ส่วนอีกคนกลับถึงที่จวนด้วยใจที่เบิกบาน

ส่วนอีกคนนั่งอึมครึมในห้องหนังสือแม้แต่ข้าวก็ไม่กิน

และในตอนเย็นวันนั้นเขาก็ได้รับรู้ว่าคนรักได้ออกจากจวนไปขออาศัยจวนขององค์รัชทายาทแล้วจริงๆ ทำให้เขาเจ็บปวดที่ใจเป็นอย่างมาก ทั้งที่ปากบอกว่ารักเขาแต่พอเดือดร้อนก็วิ่งไปซบอกคนอื่นนี้หรือคนที่รักกันตอนดึกคืนนั้นร่างชายชุดดำทั้งสี่คนเร้นหายเข้าตำหนักขององค์รัชทายาทและได้ตำแหน่งที่อยู่ของสาวคนรักว่าอยู่ที่ไหนและก็เหมือนฟ้าจะลงโทษเขาแล้วจริงๆตอนนี้ ซือเหลียนเม่ยกำลังทอดกายให้คนอื่นอย่างหน้าชื่นตาบานอย่างไม่อายฟ้าดินในเรือนหลังเล็ก พร่ำบอกรักผู้ชายและพลีกายให้ชายอื่นเชยชม บอกรักองค์รัชทายาทและจะมีพระองค์คนเดียวในหัวใจ

"แล้วข่าวที่เจ้าเป็นคนรักของแม่ทัพโจวหลี่เฉินละทำไมจึงกลายเป็นน้องสาวต่างมารดาเจ้าแต่งแทนเสียละ"

เสียงขององค์รัชทายาทถามซือเหลียนเม่ยในห้องที่ทั้งสองเสร็จกิจกามกันและนอนกอดกันเปลือยเปล่าในห้องแม่ทัพหนุ่มทนนั่งฟังบนหลังคากำมือจนเส้นเลือดปูด ปากก็กัดจนสั่นกับสิ่งที่ได้ยินต่อก็ยิ่งตอกย้ำให้กับความรักที่โง่เขลาอย่างเซียเสี่ยวหลานบอกทุกอย่าง

"ใครบอกว่าหม่อมฉันเป็นคนรักของท่านแม่ทัพโจวเพคะ ในใจของหม่อมฉันมีแค่องค์รัชทายาทคนเดียวจึงยอมเป็นของพระองค์เพคะและที่โดนไล่ออกจากจวนมาเพราะน้องสาวไปวางยาท่านแม่ทัพในงานเลี้ยง พอกลับมาที่จวนบิดาของนางจึงไล่หม่อมฉันกับมารดาออกมา ทั้งยังให้ใบหย่ากับมารดาของหม่อมฉันด้วยที่ไม่ดูแลน้องสาวจนไปก่อเรื่องในจวนของแม่ทัพเพคะ" ซือเหลียนเม่ยพูดโกหกพลางออดอ้อนองค์รัชทายาท

"อ้อเป็นเช่นนี้เองหรือเจ้าก็อยู่ในเรือนที่ข้ามอบให้ไปก่อนรอให้ข้าได้ขึ้นเป็นฮ้องเต้ จะแต่งเจ้าเป็นชายารองเอง เอาละข้าคงต้องกลับแล้ว เจ้าพักผ่อนเถอะเหนื่อยมาครึ่งคืนแล้ว" พูดจบก็ก้มลงหอมหน้าผากสาวสวยกอนจะแต่งตัวและออกไปจากเรือนนอนของซือเหลียนเม่ย

พอองค์รัชทายาทออกไม่นานแม่ของซือเหลียนเม่ยก็เข้ามาหาลูกสาวและถามว่า

"สำเร็จหรือไม่จับองค์รัชทายาทให้อยู่ละที่แม่สอนเจ้าก็นำมันมาใช้ให้องค์รัชทายาทหลงจนโง่หัวไม่ขึ้นหึๆ ดีแค่ไหนที่แม่วางแผนให้แกกำจัดแม่ทัพหน้าโง่ไปได้ ไม่อย่างนั้นแกจะมีหน้ามานอนในเรือนที่ตำหนักขององค์รัชทายาทไหม"

"เจ้าค่ะข้ารู้แล้วใครจะอยากได้แม่ทัพ เอาองค์รัชทายาทมีแต่จะได้เป็นฮองเฮาต่อไปดีนะเจ้าคะ วันนั้นเราหลอกให้นังเซี่ยเสี่ยวหลานหน้าโง่วางยามันจนได้เป็นเมียของท่านแม่ทัพโจวก่อน ข้าก็สะใจยิ่งนักที่แม่ทัพโจวหลี่เฉิงเกลียดมันได้และยังเชื่อว่าข้ายังรักเขาอยู่เหมือนเดินหึๆแต่ก็เอาเก็บไว้เป็นตัวเลือกก็ดีนะเจ้าคะท่านแม่ ข้าจะเข้าไปทำให้ท่านแม่ทัพเกลียดมันยิ่งกว่าเดิมอีกเจ้าค่ะ ท่านแม่รอสักอาทิตย์ก่อนเถอะมันแต่งเข้าจวนไปเมื่อวานนี้เอง ข้าจะเข้าไปทำให้มันโดนท่านแม่ทัพเกลียดยิ่งกว่าเดิมอีกเจ้าค่ะท่านแม่"

"หึดีข้าเกลียดมันกับแม่ของมันยิ่งนักและที่ข้าเจ็บใจก็คือพ่อของมันไม่เชื่อในสิ่งที่เราทำและยังหย่าและไล่เราออกจากจวน เงินก็ให้มาแค่พันตำลึงมันจะไปพออะไรสินเดิมของเมียเก่ามันก็เต็มห้องแต่ให้มาแค่นี้ ชิไอ้พ่อบ้านก็ดูแลรักษาแทนเจ้านายทุกของมันทุกอย่างไม่ให้คลาดสายตา ดีที่ตอนนั้นข้าวางยาพ่อมันจนได้เข้าไปอยู่ในจวนตั้งห้าปีเจ้าก็ได้เป็นคุณหนูใหญ่จวนเซี่ยมาตั้งนาน ที่มันให้มาใช้จ่ายในแต่ละเดือนก็ไม่พอที่จะให้แม่ไปต่อทุนยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ" เสียงนางซือให่ถงบ่นให้ลูกสาวฟัง

แม่ทัพหนุ่มนั่งนิ่งไม่ไหวติงที่ตัวเองตกเป็นเหยื่อของสองแม่ลูก รวมทั้งชีวิตของเซี่ยเสี่ยวหลานก็เป็นเขาที่ทำลาย ทั้งยังพูดจาดูถูกสารพัด จะทำเช่นไรดีถึงจะไถ่โทษกับอดีตภรรยาของเขาได้ละนางโกรธจนหน้าของเขาก็ไม่อยากจะมอง

ลูกน้องทั้งสามหิ้วปีกแม่ทัพใหญ่กลับไปที่จวนหลังจากที่ได้รู้ความจริงทุกอย่างด้วยตัวเอง