ตอนที่ 9
983 คำ
เมียลับของท่านประธาน
บทที่ 9
“แม่จ๊ะ เมื่อคืนพ่อเป็นยังไงบ้าง” หล่อนเอ่ยถามมารดาในเช้าวันต่อมา
“อาการทรงๆ แต่หมอบอกว่าวันนี้หลังจากผ่าตัดแล้วอาการจะดีขึ้น”
บัวชมพูยิ้มออกมาด้วยความดีใจ หล่อนดึงมือของมารดามากุมเอาไว้
“พ่อจะต้องหายดีจ้ะแม่ เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก และมีความสุขตามอัตภาพของเราเหมือนเดิม”
“ข้าก็ดีใจ... ข้าอยากให้พ่อเอ็งมันหาย กลับมาเป็นไอ้บัญชาคนเดิมเสียที”
“อีกไม่นานจ้ะแม่”
มารดาของหล่อนยิ้มกว้าง มันคือรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
“เจ้านายของเอ็งมีบุญคุณกับพวกเรามาก เอ็งจะต้องทำงานรับใช้ท่านด้วยความจงรักภักดีนะนังชมพู”
“จ้ะแม่”
หล่อนก้มหน้าหลบสายตาของมารดา มือนุ่มเย็นเยียบ
“อย่ารั้งรอเลยนะ ถ้าคุณเขามีอะไรให้ช่วยเหลือ เข้าใจไหมนังชมพู”
“จ้ะ ชมพูเข้าใจจ้ะแม่”
“ดีแล้วล่ะ ใครมีบุญคุณกับเรา เราก็ต้องจดจำเอาไว้อย่าได้ลืม”
อิศรามีบุญคุณกับพ่อของหล่อนก็จริง แต่หล่อนก็กำลังจะใช้ร่างกายตอบแทนบุญคุณของเขาในค่ำคืนนี้แล้ว
อิศราไม่ได้เป็นผู้ชายใจดี ไม่ได้เป็นเทพบุตรอย่างที่มารดาเข้าใจเลย
“วันนี้เอ็งก็ไปทำงานเถอะนะ แล้วตอนเย็นค่อยมาเยี่ยมพ่อเอ็งหลังผ่าตัด”
“แต่ชมพูอยากไปรอพ่อที่หน้าห้องผ่าตัด จะได้อยู่เป็นเพื่อนแม่ด้วยไงจ๊ะ”
“ไม่ต้องหรอก เอ็งไปทำงานช่วยคุณเขาเถอะ เย็นๆ ค่อยมา”
“แต่ว่า...”
“เชื่อข้าเถอะ ไปทำงานตอบแทนบุญคุณของคุณเขา”
หล่อนอยากไปนั่งรอบิดาหน้าห้องผ่าตัด แต่ในเมื่อแม่ไม่เห็นด้วย หล่อนก็คงขัดข้องไม่ได้
“จ้ะแม่ งั้นชมพูจะโทรหาแม่บ่อยๆ นะจ๊ะ”
“อืม”
แม่ของหล่อนผงกศีรษะขึ้นลง บอกให้รู้ว่าเข้าใจในคำพูดของหล่อน
“งั้นชมพูไปทำงานก่อนนะแม่ รักแม่มากจ้ะ”
หล่อนกล่าวลามารดา และกำลังก้าวลงบันได แต่แล้วก็มีรถคันคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเสียก่อน
“นั่นรถคุณเขานี่”
แม่ของหล่อนแสดงท่าทางดีอกดีใจ และก็รีบลงไปต้อนรับ ในขณะที่หล่อนวางหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไงดี
หลังจากที่เมื่อคืนถูกอิศราดูดเลียนม และก็จูบปากหลายครั้ง
หน้าท้องของหล่อนอุ่นซ่านขึ้นมาทันที เมื่อสบประสานสายตากับอิศราเข้าโดยบังเอิญ พวงแก้มเห่อร้อนและแดงก่ำ
“สวัสดีค่ะคุณ ผ่านมาแถวนี้เหรอคะ”
แม่ของหล่อนเอ่ยทักทายอิศราอย่างสนิทสนม ซึ่งอิศราเองก็ไม่ได้ถือตัวกับแม่ของหล่อนเลย ผิดกับทีท่าที่เขาแสดงต่อหล่อนลิบลับ
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมมารับบัวชมพูไปทำงานน่ะครับ”
แม่หันมามองหล่อน ในขณะที่หล่อนยืนหน้าซีดสลับแดงก่ำอยู่เงียบๆ
“อ้าวเหรอ ไม่เห็นนังชมพูมันบอกเลยว่าคุณจะมารับมัน”
“ผมไม่ได้บอกล่วงหน้าน่ะครับ อยากมาก็ขับรถมาเลย”
แม่ของหล่อนพยักหน้าขึ้นลง ก่อนจะฝากฝังหล่อนกับซาตานร้าย
“งั้นฉันฝากนังชมพูมันด้วยนะ”
“ด้วยความยินดีครับ”
คำตอบของอิศราทำให้บัวชมพูขนลุกซู่ อิศราเจ้าเล่ห์ ความคิดของเขาซับซ้อน และหล่อนตามไม่เคยทันเลย
“อ้อ เดี๋ยวผมจะให้คนขับรถมารอคุณแม่นะครับ”
“มารอฉันทำไมล่ะคุณ”
“คุณแม่ต้องไปโรงพยาบาลไม่ใช่หรือครับ วันนี้คุณพ่อผ่าตัด”
อิศรายิ้มบางๆ ในขณะที่มารดาของหล่อนแสดงความเกรงใจออกมาทั้งแววตาและคำพูด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ แค่ให้นังชมพูมันยืมเงินก็เป็นบุญคุณกับพวกเรามากแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอง”
“ให้คนรถผมไปส่งเถอะครับ มันสะดวกกว่า และอีกอย่าง บัวชมพูจะได้ทำงานให้ผมอย่างมีประสิทธิภาพ เมื่อไม่ต้องกังวลเรื่องการเดินทางของคุณแม่น่ะครับ”
“แต่ฉันก็ยังเกรงใจอยู่ดี”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ เพราะบัวชมพูจะทำงานหนักเพื่อทดแทนบุญคุณของผมอยู่แล้วครับ”
บัวชมพูก้มหน้ามองพื้นดิน น้ำตาซึม เพราะรู้ดีว่าตัวเองจะต้องตอบแทนบุญคุณของอิศราด้วยอะไร
“งั้นก็ขอบคุณมากเลยค่ะ นังชมพู ตั้งใจทำงานนะ อย่าทำให้คุณเขาไม่พอใจเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“จ้ะ... แม่...”
อิศราระบายยิ้มออกมาจนกว้าง และปรายตามองคนที่ยืนก้มหน้าด้วยสายตามีความหมาย
“งั้นผมพาบัวชมพูไปทำงานแล้วนะครับ ช่วงเย็นผมจะแวะไปเยี่ยมคุณพ่อหลังผ่าตัดครับ”
“ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ คุณมีบุญคุณกับครอบครัวของเราเหลือเกิน”
“ผมยินดีช่วยครับ”
อิศราเดินกลับไปที่รถหลังจากกล่าวลากับมารดาของหล่อนแล้ว
“นังชมพู แกต้องตั้งใจทำงานนะ เข้าใจไหม”
“จ้ะแม่”
หล่อนฝืนยิ้มให้มารดา ทั้งๆ ที่ภายในอกกำลังกลัดหนอง
“งั้น... ชมพูไปทำงานก่อนนะแม่ แล้วแม่อย่าลืมส่งข่าวอาการของพ่อให้ชมพูรู้ด้วยนะจ๊ะ”
“เออน่า ข้าไม่ลืมหรอก เอ็งไปได้แล้ว คุณเขาจะรอนาน”
“ฉันไปทำงานล่ะจ้ะ”
หล่อนยกมือขึ้นไหวมารดา ก่อนจะเดินก้มหน้าไปยังรถคันงามของอิศราที่จอดติดเครื่องรออยู่ไม่ไกลนัก
“ขึ้นรถมาสิ”
หล่อนก้าวขึ้นไปบนรถ คาดเข็มขัดนิรภัย และนั่งก้มหน้าเงียบๆ
รถหรูแล่นออกจากหน้าบ้านของหล่อน มุ่งหน้าไปยังถนนใหญ่
บรรยากาศในรถเงียบสงัด ก่อนจะถูกคนตัวโตทำลายมันลง
- ผู้เขียน
