ตอนที่ 3
1184 คำ
เมียลับของท่านประธาน
บทที่ 3
บัวชมพูยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อในที่สุดก็หาสาเหตุของอาการชักของบิดาพบสักที
“แล้วต้องรักษายังไงต่อไปคะคุณหมอ”
“ต้องผ่าตัดครับ”
“ผ่าตัด?”
“ใช่ครับ ถ้าผ่าเร็วก็จะยิ่งมีผลดีกับคนไข้มากเท่านั้น ถ้าหนูและครอบครัวพร้อมก็บอกหมอได้เลยนะ”
“หนูพร้อมค่ะ คุณหมอกำหนดวันผ่าตัดคุณพ่อได้เลยค่ะ”
หล่อนอยากให้พ่อหายจากอาการชักเกร็งนี่โดยเร็วที่สุด
คุณหมอหยิบปฎิทินขึ้นมากาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“สักวันศุกร์ที่จะถึงนี้ หนูสะดวก”
วันนี้คือวันพุธ วันศุกร์ก็วันมะรืนนี้น่ะสิ
“สะดวกค่ะ เอ่อ... แล้วค่าผ่าตัดประมาณเท่าไหร่คะคุณหมอ”
“เรื่องค่าใช้จ่าย หนูถามจากพยาบาลได้เลยครับ เอาเป็นว่าหนูตกลงให้คนไข้ผ่าตัดวันศุกร์ที่จะถึงนี้นะครับ”
“ค่ะ”
“โอเค งั้นก็ตามนี้ครับ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”
หล่อนยกมือขึ้นไหว้คุณหมอสูงวัย ก่อนจะเดินใจลอยออกมา
หล่อนดีใจที่คุณหมอสามารถหาสาเหตุของอาการบิดาได้แล้ว แต่สิ่งที่ต้องคิดหนักก็คือ ค่ารักษาพยาบาลที่หล่อนต้องหามาจ่าย
“เอ่อ... คุณหมอให้ชมพูมาสอบถามค่าใช้จ่ายในวันผ่าตัดของคนไข้ที่ชื่อบัญชา ชุมพลน่ะค่ะ” หล่อนเอ่ยขึ้นกับพยาบาล
“สักครู่นะคะ ญาติคนไข้เชิญนั่งรอที่เก้าอี้ด้านนู้นก่อนก็ได้ค่ะ”
“ค่ะ”
หล่อนเดินไปหย่อนกายลงนั่ง เฝ้ารออย่างใจจดจ่อกับสิ่งที่รอคอย
เงินเก็บที่หล่อนเคยฝากเอาไว้ในธนาคาร ตอนนี้ถูกถอนออกมาเกลี้ยงบัญชีแล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่พ่อป่วย และหล่อนก็ไม่เคยออมเงินเก็บอีกเลย เพราะค่าใช้จ่ายในการรักษาบิดาสูงมาก
ขอให้ค่ารักษาพยาบาลไม่แพงนัก...
บัวชมพูกวาดตามองไปรอบๆ ตัว มองความโอ่อ่า ความหรูหราของโรงพยาบาลเอกชนที่ตนเองกำลังนั่งมองอยู่
น่าจะเฉียดแสนอย่างแน่นอน...
“นี่ค่ารักษาพยาบาลคร่าวๆ ค่ะ แต่อาจจะบวกลบอีกประมาณสิบเปอร์เซ็นต์นะคะ นั่นขึ้นอยู่กับว่าวันผ่าตัดคนไข้พร้อมแค่ไหน”
บัวชมพูยื่นมือสั่นๆ ออกไปรับกระดาษสีขาวขนาดเอสี่จากมือของพยาบาล หูของหล่อนอื้ออึง ตาพร่ามัว เมื่อเห็นตัวเลขค่าใช้จ่าย
“ห้าแสนแปดหมื่น...”
“ใช่ค่ะ ห้าแสนแปดหมื่น แต่ก็อย่างที่บอก อาจจะมีเพิ่มหรือลด นั่นต้องดูสถานการณ์วันผ่าตัดจริงอีกทีค่ะ”
หล่อนค่อยๆ ช้อนตามองพยาบาลที่ยิ้มหวานให้ตรงหน้า และเอ่ยขอบคุณด้วยเสียงที่แทบฟังไม่ได้ยิน
“ขะ... ขอบคุณค่ะ”
“ยินดีค่ะ งั้นพยาบาลขอตัวก่อนนะคะ”
“ค่ะ”
พยาบาลเดินจากไปแล้ว ในขณะที่หล่อนนั่งนิ่ง ในหัวสมองเต็มไปด้วยความมืดมน
หล่อนจะไปหาเงินจากที่ไหนล่ะ
หญิงสาวลุกขึ้นยืน เดินกลับไปหามารดา แต่ระหว่างทางก็พยายามปั้นหน้าให้ยิ้มแย้ม เพราะไม่ต้องการให้ท่านไม่สบายใจ
“เป็นไงบ้างนังชมพู”
“เอ่อ... คุณหมอรู้สาเหตุที่พ่อชักบ่อยๆ แล้วล่ะจ้ะแม่”
“จริงเหรอ”
รอยยิ้มนี้ของแม่มันจางหายไปตั้งแต่วันที่พ่อล้มป่วย
“จริงจ้ะ”
“แล้วหมอบอกว่าพ่อเอ็งเป็นอะไรล่ะนังชมพู”
“เอ่อ... หมอบอกว่าพ่อมีเส้นเลือดในสมองตีบอีกเส้นหนึ่งจ้ะ แล้วก็ต้องรีบผ่าตัดด่วน”
รอยยิ้มบนใบหน้าของมารดาจางหายไป และมันก็ทำให้บัวชมพูรู้สึกใจคอไม่ดีเลย
“แม่... ไม่ดีใจเหรอจ้ะ ตอนนี้เรารู้สาเหตุที่พ่อชักแล้วนะ”
แม่ไม่ยอมตอบคำถามของหล่อน แต่เลือกที่จะมองหน้าและถามหล่อนแทน
“รู้แล้วจะทำอะไรได้ ในเมื่อเราไม่มีเงินค่าผ่าตัดหรอก แค่ค่านอนห้องไอซียูนี่ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย”
“แม่...”
บัวชมพูยื่นมือมาบีบมือของมารดาเอาไว้ พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“เรื่องเงินไม่ต้องกังวลนะ ชมพูหาได้ ไม่มีปัญหาเลย”
“เอ็งจะไปหาที่ไหน เงินเดือนเอ็งเดือนนี้ก็ต้องเอาไปจ่ายค่าดอกที่เราไปกู้มารักษาพ่อเอ็งเมื่อเดือนก่อน”
“แม่... ชมพูหาได้จริงๆ เชื่อชมพูนะ พ่อสามารถผ่าตัดได้”
หล่อนพยายามยิ้ม แม้ว่าน้ำตาจะไหลรินออกมาอาบสองแก้มก็ตาม
แม่มองหน้าหล่อน มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“เอ็งห้ามขายตัวเด็ดขาดนะนังชมพู ถ้าพ่อเอ็งจะตายก็ต้องยอมให้ตาย แต่เอ็งห้ามทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้นเด็ดขาด”
“ไม่จ้ะ ชมพูจะไม่ขายตัว แม่เชื่อใจชมพูนะ พวกเราจะต้องกลับมาอยู่พร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูกเหมือนเดิม”
“แล้วเอ็งจะไปหาเงินมาจากไหน ค่าผ่าตัดที่นี่มันแพงมากนะ อย่างต่ำๆ ก็ต้องแสนสองแสนนั้นแหละ”
นี่ถ้ามารดารู้ว่าค่าผ่าตัดของบิดาเกือบหกแสน ท่านคงเครียดยิ่งกว่านี้แน่
“เจ้านายของชมพูไงจ้ะแม่ ท่านใจดี ใจดีมากๆ เลยด้วย ชมพูจะขอยืมท่านก่อน”
“ใครจะมาใจดีให้ยืมเงินฟรีๆ”
“ก็เจ้านายชมพูไงแม่ ท่านใจดีมาก พอท่านรู้ว่าพ่อป่วย ท่านก็เอ่ยปากให้ชมพูยืมเงินตั้งแต่ตอนที่พ่อเข้าโรงพยาบาลครั้งแรกแล้วจ้ะ”
แม่มองหน้าหล่อน จ้องมองนิ่งนานก่อนจะถามคาดคั้น
“แน่ใจนะว่าเอ็งไม่ได้โกหกข้า”
“ไม่จ้ะ ชมพูไม่ได้โกหกแม่เลย แม้แต่คำเดียว” บัวชมพูกลั้นน้ำตาระลอกที่สองไม่ให้มันไหลออกมา และฝืนยิ้ม
“แม่เชื่อใจชมพูนะจ๊ะ”
แม่ผงกศีรษะตอบรับ ดวงตาแดงก่ำ บอกให้รู้ว่าท่านเองก็รู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน
“ลำบากเอ็งอีกแล้วชมพู”
“ชมพูยินดีทำเพื่อครอบครัวของเราจ๊ะ”
หล่อนสวมกอดมารดาเอาไว้แน่น น้ำตาไหลรินออกมาจนได้
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังกังวานขึ้น หล่อนจำต้องรีบปาดน้ำตา และถอยออกห่างจากอ้อมแขนของมารดา
“เจ้านายชมพูโทรมาน่ะจ้ะแม่ ชมพูขอตัวไปรับสายก่อนนะจ๊ะ”
เมื่อแม่พยักหน้าตอบรับ หล่อนจึงเดินเลี่ยงไปยังตรงส่วนที่ไม่มีคนพลุกพล่าน
“สวัสดีค่ะคุณเล็ก”
“ฉันมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว ออกมาพบฉันด้วย”
บัวชมพูก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ก่อนจะถามออกไปอย่างแปลกใจ
“นี่เพิ่งสามโมงครึ่งเองค่ะคุณเล็ก”
“แล้วไง ก็ฉันออกมาแล้ว ออกมารับด้วย ฉันจะไปเยี่ยมผู้ชายของเธอ...”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง น้ำตาไหลรินออกมา
“ค่ะ รอชมพูสักครู่นะคะ”
“เร็วล่ะ ฉันไม่ชอบการรอคอย”
“ค่ะ ชมพูจะรีบออกไปพบค่ะ”
บัวชมพูกดวางสาย กะพริบตาไล่หยาดน้ำตา ก่อนจะเดินกลับไปหามารดาตัวเอง
“แม่จ๊ะ เจ้านายของชมพูมาเยี่ยมพ่อจ้ะ”
- ผู้เขียน
