มีนาเดินทอดน่องกลับไปยังอพาร์ตเมนต์อย่างซังกะตาย ในหัวพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอบอกกับนักเขียนนิยายเรื่องนั้นว่าพระรองในนิยายของเขาหลุดออกมาอยู่ในโลกของความจริง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสายตาของผู้จัดการคังคนนั้นที่มองเธอมันเปลี่ยนไป
คงจะคิดว่าเธอบ้าล่ะสินะ...
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรักษามารยาทด้วยการไม่พูดมันออกมา เพียงแต่บอกว่าเขาเหนื่อยและอยากพักผ่อนก็เท่านั้น กอปรกับเลขาของเขามารับช่วงต่อที่โรงพยาบาลพอดี มีนาจึงไม่ได้ตอแยอะไร นั่นก็เพราะเธอได้เบอร์ติดต่อของอีกฝ่ายมาแล้ว เลขาของยงจินขอเบอร์ติดต่อของเธอพร้อมกับให้เบอร์ติดต่อของตัวเองมาเพราะผู้เป็นนายบอกว่าเขาจะตอบแทนน้ำใจให้เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว ที่ต้องยุ่งยากขนาดนี้ก็เนื่องมาจากมีนาปฏิเสธที่จะรับเงินสินน้ำใจ แต่ขอเป็นการเลี้ยงอาหารเธอสักมื้อ แน่นอนว่าเธอมีแผนที่จะพาคังยูไปด้วย
ในเมื่อไม่เชื่อเธอตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ให้ได้เ
