มีนาเห็นว่าการที่เธออยู่ตรงนี้ไปมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เธอเลยจะปล่อยให้ซองอึนรับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทำตามลำพัง หากแต่พอเธอลุกขึ้น แก้วน้ำที่บรรจุของเหลวสีใสเต็มแก้วก็ถูกอึนบีคว้ามาสาดใส่หน้าของเธออย่างรวดเร็ว
ความเย็นของน้ำไม่ได้ทำให้เธอชาวาบเท่ากับคำปรามาสที่พุ่งเข้ามาในหูของเธอ
“จะหนีไปไหนนังแพศยา หน้าไม่อายนักนะเธอน่ะ เขาเลิกกับเธอไปมีคนใหม่แล้ว ยังหน้าด้านกลับมาตามตอแยเขาอยู่ได้ ไม่เห็นหรือไงว่าพี่ซองอึนกับฉันคบกันอยู่!”
กลายเป็นว่าเธอเป็นคนผิดเสียอย่างนั้น มีนาถึงกับกำมือแน่น อยากจะปล่อยหมัดเสยหน้าสวยๆ นั่นสักหมัด แต่ประเมินจากสายตาแล้ว ถ้าสู้กันโดยใช้แรง เธอคงจะสู้อึนบีซึ่งตัวสูงกว่าเธอไม่ได้ ทว่าเธอไม่ยอมให้เป็นฝ่ายถูกกระทำแต่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว ปริปากออกมาจนได้
“คบกันเหรอ งั้นก็ดีนะ ขอให้เธอมีความสุขกับของที่แย่งจากคนอื่นไปให้เต็มที่เลย แล้วก็ดูแลผู้ชายของเธอให
