ออกมาจากร้านเสื้อผ้าร้านนั้นได้ มีนาก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
ความจริงจะเรียกว่าปล่อยโฮก็ไม่ใช่ เรียกว่าเธอค่อยๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบใบหน้าทีละน้อยดีกว่า และมันก็เป็นอย่างนี้ไปตลอดทางที่เธอกับคังยูเดินไป ยิ่งชายหนุ่มไม่พูดอะไร เอาแต่เดินขนาบข้างเธอเงียบๆ มีนาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม จากที่ร้องไห้คนเดียวเงียบๆ ก็กลายเป็นสะอึกสะอื้นใหญ่โต ทำเอาคนรอบข้างที่เดินผ่านเหลียวมามองคนทั้งคู่เป็นตาเดียว
คังยูไม่ชอบเลยเวลาต้องตกเป็นเป้าสายตาคู่กับสตรีที่เอาแต่ส่งเสียงสะอื้นไห้อย่างนี้ มันทำให้เขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนรังแกผู้หญิงคนนี้ทั้งที่ต้นเหตุจริงๆ แล้วคืออดีตคนรักของหญิงสาว เขาจึงตัดสินใจหยุดเดินพร้อมกับดึงต้นแขนของมีนาให้หยุดเดินกะทันหัน
มีนาที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้เงยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมอง เห็นคังยูจ้องเขม็งก็ถามเสียงเครือ
“มีอะไรเหรอคะ”
เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงถามเช่นนี้ ไม่รู้หรื
