อีกสามวันต่อมา
ในวันที่เดินทางกลับจากชะอำ ติช่าไม่ได้มาด้วย เพราะหล่อนแยกไปกับแฟนหนุ่ม ทำให้มาลิลล์เดินทางกลับมาพร้อมกับทีปต์สองคน
เมื่อถึงอัมพวา…
ตามที่ทีปต์ตั้งใจเอาไว้ว่าจะแวะมาทำความรู้จักกับครอบครัวของมาลิลล์
รถของทีปต์แล่นเข้ามาจอดภายในอาณาบริเวณของบ้านไม้หลังย่อมล้อมไว้ด้วยรั้วสังกะสี โอบล้อมไว้ด้วยสวนลิ้นจี่เขียวขจีทอดยาวไปถึงแม่น้ำหลังบ้าน
และเมื่อทีปต์ก้าวลงจากรถ ชายร่างสูงใหญ่วัยเดียวกับทีปต์ที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ริมรั้วก็หันมา
“คุณมาหาใครครับ… ”
เสียงเข้มร้องถามผู้มาเยือน และเมื่อได้มองหน้ากัน ทั้งสองถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าโลกจะกลมถึงเพียงนี้
“ไอ้ทีปต์… นี่ตากูไม่ได้ฝาดใช่ไหม”
กำนันเสือตกใจ…
ไม่คิดว่าผู้มาเยือนจะเป็นเพื่อนรักที่เคยคบหากันมาหลายปี ก่อนที่กำนันเสือจะผันตัวมาเป็นชาวสวน ใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ที่อัมพวา
“ไอ้เสือ… มึงหายไปเลย เพื่อนๆ คิดว่ามึงตายไปแล้ว เป็
