เมียเดิมพัน

หมาคาบไป

เบิร์ดเดินกลับเข้ามานั่งรอเพื่อนของตัวเองที่ใต้ตึกคณะ ไอ้โซ่มันพูดเหมือนกับว่าเขาเป็นฝ่ายแย่งซีลเวียร์มาจากมัน เบิร์ดนั่งรออยู่ไม่นานเพื่อนของเขาก็เดินเข้ามาแล้วพากันเดินขึ้นไปบนห้องเรียน ส่วนพวกโซ่ ก็รอจนกินขนมหมด และดูดบุหรี่เรียบร้อยแล้วถึงได้เดินขึ้นไปบนห้องเรียนเช่นกัน

•••

เช้าวันศุกร์ 05.30 น. (วันหยุดยาว ศุกร์-จันทร์)

เบิร์ดขับรถมารับซีลเวียร์ที่บ้านของเธอ โดยที่ซีลเวียร์ก็สะพายกระเป๋ารอเขาอยู่หน้าบ้านอยู่แล้ว เธอขออนุญาตแม่ของเธอแล้ว และแม่เธอก็อนุญาต แต่ก่อนจะอนุญาตก็ถามเธอว่าพี่โซ่ไปด้วยหรือเปล่า

"เดินทางปลอดภัยนะลูก"

"ค่าา~"

"สวัสดีครับคุณน้า"

เบิร์ดจอดรถอยู่หน้าบ้านของซีลเวียร์ เขาเห็นซอลเดินออกมาส่งลูกสาวจึงยกมือขึ้นไหว้ เขารู้สึกว่าซอลไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่แต่ที่ยังดีกับเขาแบบนึ้เป็นเพราะซีลเวียร์ลูกสาวของเธอกำลังคบกับเขาอยู่ อีกอย่างเขาเองก็ใช่ว่าจะชอบแม่ของซีลเวียร์ เพราะรู้สึกว่าแม่ของซีลเวียร์จะเชียร์อีกคนมากกว่าเขา แต่ก็นั่นแหละเพราะว่าแท้จริงแล้วสำหรับแม่ของซีลเวียร์ ไอ้เวรนั่นมันมาก่อนเขา

"สวัสดีลูก สวัสดี เดินทางกันดีๆ นะเบิร์ด อย่าขับรถเร็วนะ"

"ครับคุณน้า"

"ดูทางระวังทางดีๆ นะลูก น้ามีลูกสาวคนเดียวนะเบิร์ด"

"ครับคุณน้า"

"น้องซีลคะ ถ้าถึงแล้วน้องโทรมาบอกแม่ด้วยนะลูก"

"ค่าาาา~"

ซีลเวียร์เหยียบที่พักเท้าด้านหลังแล้วใช้มือจับบ่าของเบิร์ดเอาไว้ก่อนจะก้าวขาเรียวของตัวเองคร่อมไปที่เบาะรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ เธอรับหมวกกันน็อคแบบเต็มใบมาจากเบิร์ดเธอสวมโม่งสีดำลงไปก่อน เพื่อกันเหงื่อ กันมลพิษ และสวมหมวกกันน็อคทับลงไป หันมาโบกมือบ๊ายบ่ายแม่ของเธอ แล้วโอบกอดรอบเอวหนาของเบิร์ด โดยที่ตัวเธอเป็นคนสะพายกระเป๋าสัมภาระเอาไว้

เบิร์ดตบเกียร์แล้วปล่อยคลัตช์ ก่อนจะจะบิดคันเร่งขับตรงไปยังที่นัดหมายในที่แรกเพื่อรวมตัว รอบนี้ไปกันไม่มากเท่าไหร่ จะเป็นการไปเที่ยวสำหรับทริปเล็กๆ รวมๆ กันแล้วอยู่ที่ประมาณ สี่ห้าร้อยคัน ขับตรงไปจอดที่จุดนัดรวมตัว คือปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง

บรื้นนน~

"มาเร็วจัง ไอ้โซ่ยังมาไม่ถึงเลย"

ขุนเขาพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่คนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลัง ด้วยความที่ซีลเวียร์ตัวเล็กมากเธอจึงทำอะไรต่างๆ ค่อนข้างลำบาก ขุนเขาเห็นดังนั้นก็อาสาเดินเข้าไปช่วยจับตัวเธอยกลงจากหลังรถของเบิร์ด เบิร์ดไม่ได้ว่าอะไรแถมยังขอบใจขุนเขาด้วย เมื่อสองเท้าของซีลเวียร์แตะพื้น เบิร์ดลงจากรถเรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ดังใกล้เข้ามาอย่างน่ากลัว รถคันนั้นขับเข้ามาจอดประชิดขุนเขาก่อนจะลงรถด้วยความรวดเร็ว เขาถอดหมวกออก เสยผมสีทองลวกๆ เพื่อจัดทรง

มองขุนเขาด้วยสายตาแปลกๆ จนขุนเขารู้สึกขนลุกขึ้นมา เขาหันไปทางซีลเวียร์ที่กำลังพยายามจะวางกระเป๋าที่ตัวเองสะพายเอาไว้ออกเพราะจะเดินไปซื้อกาแฟที่ร้านกาแฟชื่อดังที่มีสัญลักษณ์เป็นลายใบไม้อันเป็นเอกลักษณ์พร้อมกับนกแก้ว Macaw ที่ใครต่างก็รู้ว่าเป็นที่ไหน ขณะนั้นโซ่หันไปมองที่เบิร์ด ซึ่งไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว แต่กลับเดินไปทักทายเพื่อนของตัวเองอยู่อีกด้านหนึ่ง

"อ่ะ!"

"เตี้ย" คำเดียวที่ออกมาจากปากของชายหนุ่ม โซ่หันไปวางหมวกของเขาเอาไว้ที่ถังน้ำมัน แล้วหันมาถอดกระเป๋าให้กับซีลเวียร์ ขณะนั้นเองก็ถอดหมวกกันน็อคให้เธอพร้อมกับโม่งที่เธอใส่อยู่ถอดออกมาสะบัดๆ แล้ววางเอาไว้ที่เบาะรถของเบิร์ด

"ถุงมือไปไหน"

"ไม่มี"

"ทำไมไม่มี ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำไง แล้วนี่ขับรถตากแดดนะ ทำไมใส่เสื้อบางแบบนี้ คิดว่านั่งรถยนต์รึไง!" มาถึงก็ใส่เธอไม่ยั้งพร้อมกับใช้สายตามองไปที่เท้าของเธอ ดีนะที่เธอยังใส่รองเท้าผ้าใบกางเกงยีน แต่เสื้อไม่ได้เลย ไม่ผ่าน ดีนะที่เขาเอาติดมาด้วยเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่ายายอเมริกาโน่นี่ต้องไม่มี ดีนะที่เขาไม่ได้ส่งไปพร้อมของของเขาดีที่ยังเอาติดกระเป๋ามาด้วย

"ก็..."

"มานี่เลย"

"พี่โซ่! ซีลโตแล้วนะ ไม่ต้องดุเป็นเด็กก็ได้"

"โตแล้วเหรอ" หันกลับมาก่อนจะค่อยๆ ไล่สายตาลงมาหยุดอยู่ที่หน้าอกของเธอ

"มองอะไรน่ะ นิสัยเสีย!"

"ไม่เห็นจะโต" พูดจบก็ฉุดข้อมือของซีลเวียร์เดินไปที่รถของเขาเพียงสองสามเก้า โซ่เปิดประเป๋าเป้ของเขาหยิบเอาปลอกแขนกันแดดออกมาสวมให้เธอ หยิบเอาเสื้อคลุมเซฟตี้ออกมาสวมให้เธอ และถุงมือเซฟตี้ เอาให้เธอแต่ก็ยังไม่ได้ใส่ เพราะว่าเธอจะเดินไปซื้อกาแฟก่อน

"ขอบคุณค่ะ"

"ดูทำหน้า"

"ก็พี่โซ่อะ ซิลโตแล้วนะ ดูสิ ตอนนี้ตัวซีลสูงเท่าอกพี่โซ่แล้ว" พูดพร้อมทำท่าวัดความสูงพยายามยืนยันให้เขารู้ว่าเธอสูงตั้งขนาดนี้แล้วนะ เขายังทำเหมือนเธอเป็นเด็กอยู่ได้!

"โตอะไรคนที่เขาโตแล้วเขาต้องดูแลตัวเองได้สิ"

"ชิ ซีลมีแฟนแล้ว แปลว่าโตแล้ว พี่โซ่ล่ะ มีแฟนบ้างยัง อ่อ ลืมไป ไม่มีหรอกเพราะพี่โซ่นิสัยไม่ดี แบร่!"

"ยัยเตี้ยนี่!"

ว่าโซ่เสร็จซีลเวียร์ก็รีบวิ่งไปที่ร้านกาแฟโดยไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มเอ็นดูที่เขามีต่อเธอ ใช่เธอไม่เห็น แต่เพื่อนของเขามันดัน...

"ยิ้มอะไรพวกมึง" เห็นเพื่อนมองมาก็รีบหุบยิ้มแล้วพูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย

"ป๊าวววว~"

"ยิ้มอะไร๊"

"ไม่มี๊~"

ขุนเขา เชาวน์ เดวิดพูดออกมาพร้อมๆ กัน ก่อนจะไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก โซ่ก็ยืนอยู่ที่รถของตัวเองก่อนจะมองไปทางที่ซีลเวียร์เดินไป

"คนมาครบยัง"

"โซนอื่นครบแล้ว โซนเราขาดอีกสามสี่คน"

"ก็ให้โซนที่ครบแล้วไปก่อนก็ได้ ไปถึงก็ทำตามแผนที่วางไว้ เข้าโรงแรมได้เลยไม่ต้องรอบ่ายสองโมง" โซ่ตอบแต่สายตากลับมองไปที่คนตัวเล็กที่เดินไปยื่นกาแฟให้กับแฟนหนุ่มของเธอ ก่อนที่จะเห็นแฟนหนุ่มของเธอพูดอะไรก็ไม่รู้แล้วหันกลับมามองที่เขาสักพักเบิร์ดก็ไม่สนใจซีลเวียร์แล้วคุยกับเพื่อนของเขาต่อ

"ไหนของฉันล่ะ"

ซีลเวียร์เดินหน้าบูดกลับมาที่รถ เธอถูกเบิร์ดดุว่าเอาของโซ่มาใส่ทำไม ตอนแรกเบิร์ดจะสั่งให้เธอถอดแต่ว่าเพื่อนของเขาที่ชื่อไตตั้นพูดว่าให้ใส่ไว้ก็ดีเพราะแดดของข้างร้อน และที่เธอใส่ก็เซฟตี้ความปลอดภัยสำหรับเหตุไม่คาดฝันอีกด้วย

"อยากกินก็ไปซื้อเองสิ" เพราะพี่โซ่นั่นแหละ ที่ทำให้เธอถูกดุ

"งั้นเอาของเธอมา"

"ไม่ให้!"

"อย่ามางก"

"พี่โซ่ก็ไปซื้อเองสิ" เถียงเก่งจริง!

"ฉันขี้เกียจเดิน"

"ขาตัวเองก็ยาวออก เดิน 5 ก้าวก็ถึงแล้วมั้ง"

โซ่นิ่ง เงียบไม่ได้ตอบอะไร ยังยืนจ้องเธอนิ่งๆ มองริมฝีปากสีเชอรี่ของเธองับที่หลอดสีเขียวแล้วดูดเบาๆ ตอนที่เธอปล่อยหลอดออกจากปากยังมีน้ำกาแฟไหลลงมาตามหลอด ซีลเวียร์ใช้ลิ้นเล็กๆ ของเธอเลียไปที่เรียวหลอดตั้งแต่โคนจรดปลายแล้วใช้ปากของเธออ้างับไปที่ปลายหลอดแล้วดูดอีกครั้ง โซ่ยืนมองภาพนั้นนิ่ง เขาเริ่มหายใจติดขัด มือหนาก็กำแน่นราวกับว่ากำลังระงับอะไรบางอย่าง

"ว ว้าย! พี่โซ่"

เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ ทำให้ซีลเวียร์ตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวปล่อยหลอดออกจากปากแล้วผงะเล็กน้อย โซ่กดยิ้มมุมปากก่อนจะใช้ปากของเขางับไปที่หลอดของเธอ ที่เธอเพิ่งดูดเมื่อครู่ ซีลเวียร์มองภาพนั้นนิ่งด้วยความตกใจ เธอตาโตขึ้นเมื่อปากของโซ่งับถูกนิ้วเธอที่จับหลอดอยู่

"ก็แค่นี้ ไม่เห็นต้องงกฉันเลย"

"มะ เมื่อไหร่จะเลิก นิสัยเกเรสักที!"

"ทำไมต้องเลิก"

"เพราะพี่โซ่นิสัยไม่ดี เลยไม่มีแฟน"

"ไม่ได้อยากมี" ตอบพร้อมกับขยิบตาให้เธอหนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกมาจากเธอด้วยความอารมณ์ดีแล้วเดินตรงไปหาเพื่อนๆ ของตัวเอง

"เขามีแฟนแล้วนะไอ้โซ่" เดวิดเริ่มพูดขึ้นมาก่อน ไม่ใช่แค่เดวิดหรอก แต่ทั้งขุนเขา กับเชาวน์ ก็เห็นทั้งหมด

"อะไร"

"น้องซีล เขามีแฟนแล้วนะ"

"แล้วกูทำอะไร" ทุกคนมองหน้ากันพร้อมกับส่ายหัวไปมา พวกเขาก็ถามย้ำไปหลายต่อหลายครั้งแล้วว่าอย่างน้องไม่ชอบเหรอโซ่ก็มักจะตอบบ่ายเบี่ยงเสมอ พวกเขาถามโซ่มาตั้งแต่ได้รู้จักกับน้องซีล ถามตั้งแต่ก่อนที่น้องซีลยังไม่มีแฟน ถามกระทั่งทุกวันนี้ ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนรู้อยู่แก่ใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเพื่อนของพวกเขาคนนี้เป็นคนที่เอาแต่ใจของตัวเอง

"มึงเป็นผู้ชาย มึงไม่เสียหายหรอก แต่น้องจะเสียหายได้นะมึง"

"ใครจะพูดอะไรก็พูดไปดิ ถ้ามันกล้านะ" สายตาของโซ่บ่งบอกว่าเอาจริง ซึ่งเขาใช้ความเป็นลูกของนักการเมืองดัง และรุ่นน้องของเจ้าของมหาวิทยาลัย

"มึงเนี่ยชักช้า ถึงได้มีหมาคาบไปแดก"

"กูบอกแล้วไง ถ้ากูจะเอาคืนเมื่อไหร่ กูไม่ปล่อยให้คาบนานหรอก" ปากพูด สายตาก็มองไปที่คนตัวเล็กที่ยืนถ่ายรูปกับแก้วกาแฟของเธออย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

"ไหนว่าแบบน้องไม่ได้ชอบไง" เดวิดแซว

"ก็ไม่ได้ชอบ"

"แล้วหมาคาบอะไร" ยังกวนประสาทไม่เลิก

"คาบส้นตีนกูนี่ ไอ้ขุนคนครบยัง"

"ครบแล้ว"

"มาช้าฉิบหาย คิดว่าคนเขารอแม่งคนเดียวรึไง ไอ้สัสหมา"

"ขอโทษครับพี่โซ่"