เมียเดิมพัน

ไอ้ขี้แพ้

"คิดว่าไอ้ขี้แพ้อย่างมึงจะไม่กล้าลงมาแข่งกับกูอีก"

"หึ กูเหรอขี้แพ้ มึงคิดดีๆ " โซ่ตอบกลับคำพูดเย้ยหยันของเบิร์ด เขานี่เหรอขี้แพ้ เพียงแค่เรื่องบางเรื่องมันยังไม่ถึงเวลาที่ต้องเอาชนะก็เท่านั้น โซ่รับรู้มาโดยตลอดว่าเบิร์ดต้องการจะเอาชนะเขาในทุกเรื่อง

เบิร์ดขบฟันแน่น เขาไม่พอใจที่โซ่พูดออกมาแบบนั้น พลางนึกถึงใบหน้าของซีลเวียร์แล้วมองกลับไปที่หน้าของโซ่ เขาเกลียดมุมปากเย้ยหยันของมัน เขาเกลียดใบหน้าของมัน เขาเกลียดฐานะทางสังคมของมัน เขาเกลียดวิธีการเข้าหาแฟนของเขาด้วยวิธีของมัน เขาเกลียดมัน เขาเกลียดมัน

"เอาไง จะแข่งมั้ยถ้าไม่แข็งกูจะได้กลับบ้าน"

"มาดิ" เบิร์ดตอบกลับก่อนจะเดินไปที่รถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของตัวเอง ขณะที่โซ่เองก็หันมาหยิบหมวกราคาห้าแสนกว่าของเขาไปด้วย โซ่เดินไปที่รถคันใหม่ของเขา เขากำลังอยากลองพอดีว่ารถคันนี้มันแรงจริงอย่างที่เจ้าของแบรนด์มาเสนอให้เขาถึงคอนโดหรือเปล่า

ขณะที่ทั้งคู่คร่อมรถบิ๊กไบค์ของตัวเองอยู่ภายในสนามก็เงียบกริบขึ้นมาทันทีจากที่มีเสียงเพลงดัง และเสียงพูดคุยกันเงียบลง สายตาของคนทุกคนจ้องมองลงไปที่สนามบ้างก็ไลฟ์สด บ้างก็ถ่ายวิดีโอเอาไว้ เพราะสองคนนี้ลงแข่งด้วยกันทีไร มักจะมีการพนันเกิดขึ้นมาเสมอ แม้ว่าการพนันเลือกฝั่งจะเกิดขึ้นอยู่แล้วอย่างบ่อยครั้งแต่สำหรับคู่นี้ราคาการเลือกฝั่งจะอยู่ที่หลักหมื่นเป็นต้นไป

"กูวางฝั่งโซ่"

"กูก็โซ่ด้วย"

"กูก็โซ่"

"ไอ้โซ่มันไม่เคยแพ้เลยนะ กูวางไอ้โซ่ แสนนึงเลย"

"ใจมึงแม่งได้ งั้นก็ไอ้โซ่ด้วย สองแสน"

"กูลองเล่นไอ้เบิร์ดบ้างดีกว่าวะ" ขุนเขาพูดขึ้นบ้างพลางมองไปที่เพื่อนๆ ของตัวเอง ก่อนจะกดยิ้มมุมปากเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น มีแต่เพื่อนเขาที่เห็น หูยังคงได้ยินเสียงเดิมพันจากคนที่มาดูกันเป็นตาเดียวพลางคิดคำนวณยอดเงินไปด้วย เขาลงไปสองแสนถ้าไอ้โซ่ชนะเขาก็เสียสองแสน แต่ถ้าไอ้โซ่แพ้ เขาจะได้กลับมาก็ล้านหน่อยๆ

"มึงสองคน ไม่เอาด้วยเหรอ"

"ไม่ว่ะ"

"ทำไม ละอายใจเหรอ"

"ป่าวอ่ะ ถ้าลงข้างไอ้เบิร์ดหมด แล้วพวกเราเป็นเพื่อนไอ้โซ่ มึงไม่คิดว่ามันจะแปลกๆ ไปหน่อยเหรอวะ"

"ที่มึงพูดมาก็ใช่เลยนะ มาดูความสนุกกันดีกว่า"

นั่งรอดูความสนุกอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนที่สนามจะเปิดไฟสว่างจ้า พร้อมกันนั้นยังมีการฉายภาพบนจอยักษ์เพื่อป้องกันการโกง และอันตรายที่คาดไม่ถึง เสียงการนับถอยหลังดังขึ้น

สาม…

สอง…

หนึ่ง…

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นฟ้าตามมาด้วยเครื่องยนต์ของรถบิ๊กไบค์ทั้งสองคัน ทั้งสองคนออกตัวไปพร้อมๆ กัน โซ่ยกล้อขับลากไประยะสั้นๆ ก่อนจะบิดรถบิ๊กไบค์คู่ใจออกไปที่ถนนในสนามแข็งอย่างรวดเร็ว

เบิร์ดไม่ยอมแพ้ เขาออกตัวมาได้ระยะหนึ่งก็จัดการยกล้อขึ้นอีกครั้งในระยะสั้นๆ เช่นกัน ทั้งสองคนขับแซงกันไป แซงกันมาอย่างสูสี ขณะนั้น รอบแรกผ่านไปเบิร์ดเป็นคนนำ ตามมาด้วยรอบสองทั้งคู่ไม่มีใครยอมใคร ครั้งนี้โซ่นำเขาขับเข้าเส้นชัยไปก่อนจนมาจบที่รอบสุดท้าย เบิร์ดบิดคันเร่งอย่างไม่คิดจะยอมแพ้ทว่าในตอนที่ใกล้จะถึงเส้นชัยโซ่กลับผ่อนคันเร่งลงส่งผลให้เบิร์ดเข้าเส้นชัยไปโดยปริยาย

"โห่!!!"

"โห่!" เสียงโห่ร้องแห่งการผิดหวังดังขึ้นทั่วสนามเมื่อโซ่ปล่อยให้เบิร์ดชนะโดยที่ตัวเองแสร้งว่าแพ้ ขุนเขาถูมือเบาๆ เลียกลีบปากของตัวเองแล้วมองไปที่ถาดเงินตรงหน้า ทุกคนต่างก็มองเขาเป็นตาเดียว

"รู้งี๊วางตามพี่ขุนดีกว่า"

"นั่นดิ พลาดเองพวกกู ใครแม่งจะไปชนะได้ตลอดว่ะ"

เงินเป็นล้านกองอยู่ตรงหน้าขุนเขาหยิบถาดนั้นขึ้นมาโดยที่ลมหนาวส่งคนที่ไว้ใจได้ลงมาให้นับเงินในถาดอวดคนที่ยังอยู่ในสนาม ขณะที่ด้านบนนับเงินกันอย่างเคร่งเครียด แต่ด้านล่างกลับจ้องตากันราวกับกำลังจะวางมวยกันเร็วๆ นี้

ปึง!

เบิร์ดปาหมวกกันน็อคลงพื้นจนเกิดเสียงดัง แต่ก็ไม่สามารถหยุดโซ่ที่เดินสูบบุหรี่อยู่อย่างสบายใจ

"มึงแม่ง" เบิร์ดขบฟันแน่นจนสันกรามคมขึ้นเป็นรอยนูน เขารู้ว่าโซ่ไม่ได้แพ้จริงๆ แต่โซ่แค่แกล้งแพ้ เขาไม่พอใจ สิ่งที่โซ่ทำ มันทำให้เขารู้สึกว่าถูกโซ่เหยียบย้ำศักดิ์ศรี

"มึงก็ชนะแล้วนี่ พอใจยัง" พูดพร้อมกับปล่อยควันขาวคลุ้งไปทั่วบริเวณขณะที่มือหนาถือหมวกกันน็อคอยู่นั้นโซ่ก็เหลือบสายตามองหน้าเบิร์ดแล้วบิดยิ้มอย่างร้ายกาจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

สำหรับโซ่แล้ว เพื่อเป้าหมาย เขาไม่เคยสนวิธีการอยู่แล้ว ว่าเขาจะแพ้ จะชนะ หรือจะขายหน้ามากแค่ไหน เขาสนใจเพียงแค่เป้าหมายที่ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น

"ไอ้สัสโซ่ มึงมันเหี้ย!"

"เออ กูก็เป็นแบบนี้" เขาไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เบิร์ดแสดงออกมา เขามีท่าทีนิ่งเฉยตามแบบของเขา ก่อนจะเดินกลับไปที่อัฒจันทร์แล้วนั่งลงข้างๆ เพื่อนของเขา

"เป็นไง"

"ล้านกว่า"

"ดี แบ่งเท่าๆ กัน" โซ่ตอบแล้วลุกขึ้นหมุนตัวหมายจะกลับออกไปทว่าเจอกับลมหนาวที่นั่งอยู่ด้านบนสุด เขามองลงมาที่โซ่แล้วกดยิ้มอย่างร้ายกาจ

"ผมกลับแล้วเฮีย"

"เออ"

"ค่าสนามเอากับไอ้ขุนนะ"

"เออ ว่างๆ ก็แวะมาใหม่นะครับคุณโซ่"

"โห่ไรอะเฮีย"

เพราะทุกครั้งที่โซ่มา ลมหนาวมักมีรายได้เข้ามาเพิ่มมากขึ้น ยิ่งถ้าเป็นโซ่กับเบิร์ดด้วยแล้ว รายได้ของเขายิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก โซ่เดินออกมาเขาหมุนตัวมองกลับเข้าไปในสนามยังไม่เห็นท่าทีว่าใครจะออกมาก็ยกนาฬิกาข้อมือดูว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว

"ตีสามครึ่งยัยอเมริกาโน่ตื่นแล้วมั้ง"

คิดได้อย่างนั้นก็ก้าวขาเรียวยาวของตัวเองคร่อมรถบิ๊กไบค์คู่ใจแล้วสวมหมวกกันน็อคราคาแพงของตัวเองขับตรงไปยังที่หมาย

⋅⋅⋅

"แป้งข้าวเจ้า กะทิ น้ำตาล เกลือ เผือก แห้ว ครบ"

"แม่จ๋าซีลเตรียมเสร็จแล้วค่ะ"

"เสร็จแล้วก็ผสมหน้าขนมเลยลูก"

"ค่าาา~" ซีลเวียร์ผสมหน้าขนมพร้อมกับเปิดเพลงฟังคลอไปเบาๆ อย่างมีความสุข ก่อนจะเดินกลับไปหาคุณแม่เพื่อบอกว่าเธอทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"เรียบร้อยค่ะ"

"เก่งมากค่ะ น้องซีลคะ ไปตัดใบเตยหน้าบ้านให้แม่หน่อยค่ะ"

"ได้เยย" ซีลเวียเดินออกมาด้านนอก เธอยังใส่ชุดนอนที่เป็นกางเกงขาสั้นเสมอก้น อวดขาเรียวสวย กับเสื้อชุดนอนตัวโคร่งที่ชายของเสื้อปิดลงมาถึงขอบก้นของเธอ เธอฮัมเพลงไปด้วย ส่ายก้นเล็กน้อยเพราะคิดว่าไม่มีใครอยู่ตรงนี้ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาแล้วชูมือขึ้นสูงๆ ราวกับว่ากำลังเต้นรำกับแสงจันทร์อยู่

โซ่นั่งอยู่บนรถบิ๊กไบค์ของตัวเอง เขาจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าบ้านซีลเวียร์ที่เป็นประตูรั้วสีขาว เมื่อเห็นท่าทางของเธอเขาก็หลุดยิ้มออกมา โซ่ไม่ได้ขับรถเข้ามาเพราะเสียงท่อรถของเขามันดัง เกรงว่าหากขับเข้ามาในซอยนี้ผู้คนที่หลับไปแล้วอาจจะตื่นขึ้นมาได้เขาเลยเข็นเข้ามา บ้านของซีลเวียร์อยู่ท้ายซอยซึ่งหากเข็นจากปากซอยเข้ามาก็ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่สำหรับเขา

"แฮ่ม!" เสียงอะไรหว่า? ซีลเวียร์ค่อยๆ หันหน้ากลับไปเมื่อเห็นว่าเป็นโซ่ก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ

"พี่มาทำไมเนี่ย"

"ทำอะไรกิน"

"ยังไม่ได้นอนอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย"

"ถามว่าทำอะไรกิน"

"ตะโก้" โซ่กดยิ้มแล้วทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าดับมัน เขาปล่อยควันขาวคลุ้งไปทั่วแล้วก้าวขาเรียวยาวเข้ามา เขายังอยู่ในชุดนักศึกษาอยู่เลยทำให้ซีลเวียร์สงสัยไม่น้อยว่าเขาจะมาทำไมอีก! ใช่ ทุกคนคิดไม่ผิด เขามาอีก นั่นแปลว่าเคยมาแบบนี้แล้ว แถมยังบ่อยอีกด้วย!

"หิว"

"ก็ไปหาอะไรกินสิ บ้านซีลไม่ใช่ตู้กับข้าวนะคะ"

"ยัยอเมริกาโน่!" อะไรของเขา

"หึ ก็ไม่มีนมไง" อร๊าย! ทำไมปากร้าย!

"พี่โซ่!"

"คุยกับใครคะน้องซีล" ซอลแม่ของซีลเวียร์เดินออกมาเมื่อเห็นว่าลูกสาวของเธอหายออกมานานแล้ว

"อ้าวโซ่"

"สวัสดีครับน้าซอล"

"ไหว้พระเถอะลูก มาเวลานี้อีกแล้ว หิวใช่มั้ย"

"ท้องร้องดังมากเลยครับน้าซอล" ปากก็พูดกับคนแม่แต่สายตากลับมองคนลูกอย่างปิดไม่มิดขณะที่มือหนาของเขาก็ลูบไปที่ท้องแกร่งของตัวเอง

"มาๆ เข้ามาก่อน น้องซีลทำไมไม่เชิญพี่โซ่เข้าบ้านละค่ะ ยืนอย่างนั้นเดี๋ยวยุงหามตายเลย"

"เอ้า! ซีลผิดอะไรคะเนี่ย"

"ขนมใกล้เสร็จแล้วล่ะ โซ่กินขนมชั้นก่อนมั้ย หรือหิวข้าวเดี๋ยวน้าให้น้องซีลไปหากับข้าวให้" ที่เธอเอ็นดูโซ่เพราะลึกๆ ในใจเหมือนเธอจะรู้ว่าโซ่ไม่ใช่แค่ชอบแกล้งน้องซีลธรรมดาอย่างแน่นอน ถ้าเธอไม่คิดไปเองน่ะนะ

"ขอบคุณครับน้าซอลแต่แค่นี้ก็พอครับ ผมซื้อน้ำส้มคั้นสดมาให้ด้วยครับ" เขารู้ว่าเธอชอบน้ำส้มคั้นสด และเขารู้ว่าน้องซีลก็ชอบเหมือนกัน

"ว่าแต่นี่ก็ตี 4 แล้วนะ เรายังไม่ได้กลับคอนโดอีกแล้วใช่มั้ย" ซอลพูดไปทำขนมไปขณะที่ซีลเวียร์ก็เดินออกมาจากห้องครัวแล้ววางขนมชั้นเอาไว้ตรงหน้าโซ่

"ครับ"

"เฮ้อ… ตลอดเลย เดี๋ยวน้าให้น้องซีลเอาหมอนกับผ้าห่มลงมาให้เหมือนเดิมนะ"

"ไม่เป็นไรครับน้าซอล วันนี้ผมกลับบ้าน"

"เอางั้นเหรอ แต่เรายังไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ มันจะอันตรายนะ"

"เอ่อ ผมไม่อยากให้น้องซีลมีปัญหากับแฟนน่ะครับ" การแสดงของลูกผู้ชายตัวจริง มันแนบเนียนได้ขนาดนี้เลยเหรอ โซ่ยังอึ้งและอดไม่ได้ที่จะเผลอชมตัวเองขึ้นมาไม่ได้เลยจริงๆ

เขามันเก่งสุดๆ ไปเลย

"จะเป็นไรไปล่ะ โซ่ก็มานอนนี่ออกบ่อยนี้ นอนก่อนน้องซีลจะมีแฟนอีก โซ่ก็เหมือนลูกชายน้า เหมือนพี่ชายน้องซีลไปแล้ว" โซ่เหลือบสายตามองซีลเวียร์เล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้กับแม่ของซีลเวียร์อีกครั้ง

"งั้นผมรบกวนด้วยนะครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียนบ่ายพอดีเลย"

ถึงแม้ว่าในตอนนี้น้าซอลจะเห็นว่าเขาเหมือนลูกชาย เหมือนพี่ชายของซีลเวียร์แต่ว่าในอนาคตมันยังไม่มีเรื่องที่แน่นอนหรอกนะ เพราะว่าล้านเรื่องราวบนโลกใบนี้มันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา

"อีกแล้วนะพี่โซ่!"

"หึ... น้าซอลครับ ผมไม่รบกวนดีกว่าเดี๋ยวผมจะกลับไปหาคุณพ่อครับ" เขามาคิดดูอีกที คืนนี้ไม่ค้างดีกว่า

"โดนน้องซีลดุทีไร เราก็ยอมทุกทีเลยนะ" ซอลเอ่ยแซว ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ