เมียเดิมพัน

แกล้ง

"ซีล เบิร์ดขอโทษครับ"

"ไม่ต้องเลย เมื่อเช้าเบิร์ดก็ตะคอกใส่ซีลด้วย"

"ก็เบิร์ดง่วงนี่ครับ ยกโทษให้เบิร์ดหน่อยน้าาาา เด็กดี"

"ครั้งหน้าซีลจะไม่โทรปลุกเบิร์ดแล้ว"

"โอ๋ๆ ไม่เอานะ ไม่เอานะครับ เอางี๊ดีกว่าเดี๋ยววันนี้เบิร์ดพาไปกินราดหน้าหมูหมักเจ้าอร่อยดีมั้ย"

"แต่เบิร์ดยังไม่เลิกเรียนเลยนี่"

ซีลเวียร์เลิกเรียนแล้วเหลือแค่เบิร์ดที่ยังไม่เลิกเรียน เบิร์ดแฟนหนุ่มของเธอเรียนอยู่คณะเดียวกันกับโซ่ แต่ไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกันก็เพียงเท่านั้น เบิร์ดมาถึงที่มหาวิทยาลัยสายเหมือนเดิม และเขารับรู้ว่าเขาต้องถูกแฟนตัวเล็กของเขาโกรธอีกแน่ๆ เพราะเขาเองก็รู้ตัวว่าตัวเองตะคอกใส่เธอเพราะหงุดหงิดที่ถูกโทรปลุก เบิร์ดรู้ว่าซีลเวียร์จะเลิกเรียนกี่โมงเขาจึงแอบดอดลงมาเพื่อง้อเธอก่อน

"ไม่เป็นไรเบิร์ดโดดไปก็ได้ เลิกก่อนชั่วโมงนึงไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่เอาหรอก งั้นเบิร์ดกลับไปเรียนเลยเดียวซีลรอตรงนี้"

"เอางั้นเหรอ"

"อือ ซีลรอได้ อีกแค่ชั่วโมงเดียวเอง"

"งั้นแปลว่า ซีลหายโกรธเบิร์ดแล้วใช่มั้ยครับ"

"อือ ซีลโดนเบิร์ดตะคอกใส่จนชินแล้วล่ะ"

"ขอโทษนะครับ" พูดแล้วก็ทำท่าจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอ แต่ซีลเวียร์เอียงตัวหลบทัน

"อย่าสิเบิร์ด นี่ที่มหา'ลัยนะ"

"ก็เบิร์ดมันเขี้ยวอ่า ซีลน่ารักขนาดนี้เบิร์ดจะอดใจไหวเหรอ"

ซีลเวียร์แก้มแดงเพราะความเขินอาย เดิมทีเธอเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว ยิ่งเบิร์ดมาทำแบบนี้เธอยิ่งเขินอายเข้าไปใหญ่ แขนข้างหนึ่งของเธอถือสมุดเอาไว้ ส่วนแขนอีกข้างก็ดันหลังเบิร์ดให้เดินออกไปเรียนหนังสือ

"เขินอะดิ รอเบิร์ดด้วยนะ ห้ามหนีกลับก่อน"

"รู้แล้วน่า" เบิร์ดเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วหันมาโบกมือให้เธออย่างทะเล้น ส่วนซีลเวียร์ก็หมุนตัวกลับมานั่งรอที่ใต้อาคาร เธอเปิดหนังสือทบทวนบทเรียนไปด้วย และรอเพื่อนๆ ของเธอไปด้วย ตันหยง กับเทียนหอมไปส่งรายงาน ส่วนน้ำอุ่นไปเข้าห้องน้ำ

"มาแล้วเหรอ จะกลับกันกี่โมงอ่า…"

"..."

"ซ้อมเป็นใบ้หรือคะคุณพะ!…"

ซีลเวียร์ถามขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนเดินมายืนอยู่ข้างหลังเธอ แต่เธอก็ตงิดในใจเพราะกลิ่นน้ำหอมที่ลอยมามันไม่ใช่ของเพื่อนเธอ แต่มันเป็นของ…

"พี่โซ่"

"..." เขามองเธออย่างยียวน นั่งลงข้างๆ เธอแล้วยกข้าขึ้นไขว่ห้าง พร้อมกันนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแล้วปล่อยควันขาวคลุ้งออกมาทั่วบริเวณ

"เหม็น ทำไมชอบมาสูบใกล้ๆ "

"มันไม่มีที่นั่ง" เขาตอบ

ซีลเวียร์มองไปรอบๆ โต๊ะว่างๆ มีอยู่เต็มไปหมด ไหนจะตรงที่จอดรถประจำของเขาก็ยังมีที่จัดให้เอาไว้สำหรับสูบบุหรี่ที่ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลยสักคน

"โกหก พี่จะมาแกล้งซีลอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย"

"ฉันจะแกล้งเธอทำไม เธอมีอะไรให้ฉันแกล้งเหรอ"

ขณะที่กำลังต่อปากต่อคำอยู่นั้น เสียงเดินก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โดยที่โซ่กับซีลเวียร์ยังนั่งเถียงกันไปมาอยู่ตรงนั้น

"ขะ ขอโทษนะคะ" เสียงใสของคนที่มาใหม่ดังขึ้นขัดจังหวะการเถียงกันของสองคนนี้ทำให้โซ่หันกลับไปมองด้วยแววตาที่ไม่สบอารมณ์

"พี่โซ่ หนูชื่อ…"

"ไปไกลๆ " หญิงสาวคนนั้นยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมามากกว่านี้ ก็ถูกโซ่เอ่ยปากไล่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ติดรำคาญเสียด้วยซ้ำ

"คือหนูชอบ…"

"ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะเอาบุหรี่จี้เธอตรงนี้แหละ!"

หญิงสาวตัวสั่น เธอกลอกตามองไปที่ซีลเวียร์ที่นั่งอยู่โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอชอบโซ่มานานแล้ว แต่ว่าตั้งแต่เธอมาเรียนที่นี่ ผู้หญิงคนเดียวที่เห็นโซ่เข้าใกล้ในระยะประชิด ผู้หญิงคนเดียวที่เห็นโซ่มักจะวอแวด้วยก็เป็นผู้หญิงคนนี้ คนที่นั่งข้างๆ เขา เธอรู้มาว่าผู้หญิงคนนี้มีแฟนแล้ว แฟนเธอเรียนคณะเดียวกัน ห้องเดียวกันกับโซ่ แถมทั้งสองคนยังเหมือนไม่ค่อยจะถูกกันด้วยซ้ำ แต่ทำไม

"มองอะไร ไปไกลๆ ฉันรำคาญ!"

โซ่เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นมองซีลเวียร์มากเกินไป เขารู้สึกรำคาญใจเลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งนิสัยอันธพาลของเขาคนทั้งโรงเรียนต่างรู้ เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น เขาไม่มานั่งห่วงภาพลักษณ์เรื่องไม่ทำร้ายผู้หญิงอะไรนั่นหรอก สำหรับโซ่แล้ว ถ้าไม่พอใจ ต่อให้ต้องมีเรื่องกับผู้หญิงหรือโดนตราหน้าว่าหน้าตัวเมียเขาก็ไม่สนใจ

"หนูขอโอกาส พี่โซ่คบกับหนูได้มั้ยคะ"

โซ่หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาลุกขึ้นพรวดแล้วดึงข้อมือของซีลเวียร์มาจับเอาไว้ ก่อนจะใช้มือของซีลเวียร์ดันผู้หญิงคนนั้นจนเซไปด้านหลัง

"ว๊าย!"

"พ พี่โซ่!" ซีลเวียร์ตกใจมาก เธอเบิกตากว้างมองหน้าโซ่อย่างตกใจ

"กูบอกให้ไปไกลๆ ไง รำคาญ!" ว่าแล้วก็ดึงซีลเวียร์ออกมาจากตรงนั้น แม้ที่ตรงนี้นักศึกษาที่เลิกก่อนเวลาหรือนักศึกษาที่แอบมาพักจะไม่ค่อยเยอะ แต่ก็มีคนเห็นภาพเหตุการณ์นี้

"เอาอีกแล้ว"

"พี่โซ่ อีกแล้ว"

"ผู้หญิงคนนั้นก็อะไร ฉันได้ยินตั้งแต่พี่โซ่ไล่ครั้งแรกแล้วนะ ก็ยังด้านอยู่ได้"

"แต่ฉันว่าพี่โซ่ก็เกินไปปะ กับผู้หญิงยังทำเลย"

"เอ้า! ก็เขาไม่ชอบอะ หรือแกจะให้พี่เขาหลอกฟันแล้วทิ้งอะ"

"ถ้าเป็นงั้น ฉันยอมให้โดนหลอกเลยนะ คิกๆ "

โซ่ดึงมือซีลเวียร์มาที่รถของเขา ปากของเขายังคาบบุหรี่อยู่ก่อนที่ซีลเวียร์จะสะบัดมือของเขาออกด้วยความหงุดหงิด และความตกใจ

"พี่โซ่ ทำไมไม่ผลักเขาเองล่ะ"

"สกปรก" คำตอบสั้นๆ ของโซ่ทำให้ซีลเวียร์อ้าปากเหวอ เขาเหลือบสายตามองเธอ ก่อนจะกดยิ้มทั้งๆ ที่ปากยังคาบบุหรี่อยู่ โซ่ใช้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลางคีบบุหรี่ออกแล้วขยับตัวเข้าใกล้ซีลเวียร์ก่อนจะโน้มตัวลงมาเล็กน้อยแล้วพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเธอ!

"อือออ! แค่กๆ แค่กๆ "

"นิสัยไม่ดี แค่กๆ "

"แล้วไง"

"คนเลว"

"แล้วไงต่อ"

"ปล่อยซีลเลยนะ ซีลจะไปรอเพื่อน"

"รอตรงนี้มันจะเป็นไรไป"

"เหม็น"

"เดี๋ยวดับบุหรี่ให้"

"เหม็นหน้าพี่โซ่นั่นแหละ!"

ซีลเวียร์ใช้จังหวะที่โซ่เผลอ เธอสะบัดมือออกอีกครั้งแล้ววิ่งดุ๊กๆ กลับไปที่นั่งของตัวเองเมื่อถึงที่นั่งตัวเองแล้วยังหันหน้ามาแลบลิ้นใส่โซ่อีก ทั้งสองคนนี้เป็นอย่างนี้ประจำตั้งแต่สมัยเรียน ที่โรงเรียนเดียวกัน โซ่แกล้งเธอแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง แกล้งตั้งแต่ก่อนที่เธอจะคบกับแฟนคนปัจจุบันของเธออีก

"ยัยเด็กนี่นิ!"

ซีลเวียร์รอเพื่อนไปสักพักไม่นานเพื่อนก็มา ทั้งสามคนเดินเข้ามาใกล้เห็นซีลเวียร์นั่งทำหน้าบูดจับข้อมือตัวเองถูเบาๆ จนสังเกตเห็นว่าข้อมือของเธอแดงอาจจะเพราะผิวที่ขาวจัดของเธอก็ได้ถึงได้แดงมากขนาดนี้

"โดนอันธพาลแกล้งมาอีกแล้วเหรอ"

"ใช่ น่าเบื่อจริงๆ เลย"

"เธอก็สู้สิ"

"ซีลสู้แล้ว"

"จริงเหรอ เธอสู้ยังไงเล่าให้ฟังหน่อย"

"ซีลด่าพี่โซ่ว่า เหม็นหน้าพี่โซ่" พูดออกมาด้วยหน้าตาที่ภาคภูมิใจของตัวในขณะที่เพื่อนๆ ทุกคนตอนแรกก็ดีใจที่รู้ว่าเพื่อนของเธอสู้พี่โซ่แล้ว แต่ที่ไหนได้ พอได้ฟังคำตอบแบบนี้ก็ห่อเหี่ยวไปตามๆ กัน

"ยัยซีลเอ๊ย! ฉันกลับแล้วนะ"

"อ้าว ทำไมรีบกลับ"

"ฉันด้วย เดี๋ยวไปส่งยัยน้ำอุ่นอีก"

"ก็ได้"

"แล้วเธอกลับยังไง"

"รอเบิร์ดน่ะ เบิร์ดจะพาไปกินราดหน้า"

"โอเค ดูแลตัวเองด้วย เดี๋ยวโดนแกล้งอีก"

"รู้แล้วน่า" เพื่อนเดินไปแล้วซีลเวียร์หันกลับไปมองตรงที่โซ่อยู่เมื่อกี้ก็ไม่เจอเขาแล้ว เธอนั่งทบทวนบทเรียนต่อไปอีกหน่อยจนเวลาล่วงเลยมาถึงเวลาที่เบิร์ดเลิกเรียน เบิร์ดเดินมาหาซีลเวียร์พร้อมกับเพื่อนของเขา ประกอบไปด้วย ไตตั้นกับไทม์ เมื่อซีลเวียร์หันไปก็เห็นว่ามีโซ่กับเพื่อนๆ ของเขาเดินตามหลังมาด้วย

"สรุปหยุดยาวนี้มึงจะไปออกทริปกับพวกกูปะเนี่ย" ขุนเขาเป็นคนถามขึ้นมา ขณะนั้นเองก็เห็นสายตาของโซ่ที่จดจ้องอยู่ที่ซีลเวียร์นิ่ง โซ่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาเอาแต่จ้องเธออย่างนั้น

"แป๊บ" เบิร์ดตอบแล้วหันมาถามซีลเวียร์

"ไปมั้ยคะ"

"ไปไหนเหรอ"

"ออกทริป ไปภูทับเบิกกัน"

"เบิร์ดไปเถอะซีล…"

"ไม่เอาอะ ซีลไปกับเบิร์ดนะ"

"แต่"

"ไป เดี๋ยวกูโอนเงินค่าที่พักไปให้" เบิร์ดพูดขึ้นมาตอบคำถามของขุนเขา สายตาของเบิร์ดก็มองไปที่โซ่ที่กำลังจดจ้องแฟนของเขาอยู่ มุมปากของเบิร์ดยกยิ้มขึ้นพึงพอใจก่อนจะเดินเข้ามาหาซีลเวียร์แล้วโอบเอวบางของเธอเอาไว้

"ไปด้วยกันนะครับ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ"

"เจ็บมั้ย" โซ่พูดแทรกขึ้นมา สายตายังมองไปที่ซีลเวียร์ และข้อมือของเธอ

"ก็พี่โซ่นั่นแหละ"

"ไอ้โซ่มันทำอะไรซีลครับ"

"พี่โซ่ดึงแขนซีล หนีสาวน่ะ" เบิร์ดขบฟันแน่นขณะที่สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับสายตาของโซ่อย่างไม่ปิดบัง คนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ด้วยกันตรงนี้ต่างรู้ ว่าอะไร คืออะไร

"ไอ้โซ่ มึงดึงแขนแฟนกูทำไม" เบิร์ดจงใจพูดคำว่าแฟนกระแทกหน้าโซ่ หวังจะเย้ยหยัน

"แล้วทำไมกูจะดึงไม่ได้"

"สองคนนี้ จะทะเลาะกันอีกแล้วเหรอคะ แยกๆ เลยค่ะ เบิร์ดซีลหิวแล้วอยากกินราดหน้า" เบิร์ดถอยหลังออกมา เขาคว้าข้อมือของซีลเวียร์เอาไว้ แล้วพาเธอเดินออกมาจากตรงนั้นไปที่รถบิ๊กไบค์ของเขา เขาขึ้นคร่อมก่อนแล้วเธอก็ขึ้นซ้อนท้ายอีกที ก่อนจะขับออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วโดยมีสายตาของโซ่ที่มองตามไปจนรถของเบิร์ดไปไกลลับสายตา