หมาหวงก้าง
2089 คำ
"เรย์...เรย์...เรย์เลน"
"หนูมาที่นี่ได้ยัง...แล้วมากับใคร!!"
โนอาร์พูดจาติดๆ ขัดๆ เมื่อเห็นเรย์เลนยืนอยู่ตรงหน้า แต่ก็ยังไม่วายถามเรย์เลนว่าผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเป็นใคร สายตาแสดงออกถึงความไม่พอใจ จ้องมองชายรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรด้วยแววตาดุดันราวกับราชสีห์ที่พร้อมจะฉีกกระชากเหยื่อได้ทุกเมื่อ
"จะให้หนูตอบคำถามไหนก่อนดีคะ"
เรย์เลนทำหน้าเซ็ง เงยหน้ากลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับภาพที่อยู่ตรงหน้า ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าผัวกำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่อายฟ้าดิน
"พีทไปรับมาจากที่บ้านค่ะ"
"แล้วผู้ชายคนนี้คือแฟนหนู โอเคไหมคะ"
พีท เพื่อนรักเรย์เลนรีบกระตุกแขนเรย์เลนเบาๆ พลางยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างๆ หูเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน
“มึงพูดเหี้ยอะไรของมึง”
สิ่งที่เรย์เลนบอกกับโนอาร์ว่าพีทเป็นแฟนกับเธอ ความจริงเขาเป็นแค่เพื่อนสนิทกันก็เท่านั้น เธอก็แค่รู้สึกไม่พอใจกับภาพที่เห็นเมื่อครู่ เลยแสร้งพูดจาประชดประชัน แต่ใจมันกลับเจ็บราวกับเข็มนับพันทิ่มแทงจิตใจ ความรู้สึกแบบนี้ที่เธอไม่เคยเจอ มันทำเธอรู้สึกทุกข์ทรมานอย่างบอกไม่ถูก ในหัวมีแต่ภาพนั้นฉายวนไปมาซ้ำๆ มันทำเอาเธอใจแทบแหลกสลาย ความจริงเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดหึงหวงด้วยซ้ำ
"แฟน!!!"
"หนูยังเด็กนะ...กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!"
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แววตาดุดัน สายตาคมกริบฟาดฟันหันมามองทางพีทอย่างไม่พอใจ
"คุณอามีสิทธิ์อะไรมาไล่ให้หนูกลับ หนูเป็นแค่หลานคุณอานะ"
"คุณพ่อยังไม่ว่าเลย ท่านอนุญาตแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"
สีหน้าแววตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ แววตาแห่งความผิดหวังแฝงไปด้วยความเย็นชา ทำเอาโนอาร์รู้สึกใจสั่นไม่น้อยที่เห็นหลานรักของตัวเองทำแบบนี้
"เรย์เลน หนูไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!!!"
"หนูเป็น......"
"หนูเป็นหลานค่ะ คุณอาเป็นเพื่อนของพ่อ ไม่ใช่อาแท้ๆ ด้วย แล้วทำไมหนูจะไม่มีสิทธิ์ไปไหนมาไหน!!"
"อ้อ...คุณอาคะ เชิญเอากันต่อนะคะ หนูขอตัวก่อนค่ะ"
ไม่ทันให้เขาได้พูดต่อ เธอก็หันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นทันที โนอาร์จ้องมองแผ่นหลังบางๆ ที่หายเข้าไปในฝูงชน เขาจับตัวของอลิซลงจากตักของเขา พลางกระดกบรั่นดีราคาแพงเข้าปากเพียงพรวดเดียวจนหมดแก้ว เสียงแก้วกระทบกระจกโต๊ะอย่างแรงทำเอาอลิซสะดุ้งสุดตัว
"ใส่เสื้อซะ...ผมไม่มีอารมณ์แล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ"
โนอาร์เอ่ยขึ้น ตายังคงจ้องมองไปข้างหน้าที่เรย์เลนเดินไป เขารู้สึกไม่พอใจที่เห็นผู้ชายคนอื่นอยู่กับเธอ โนอาร์ต้องการให้เรย์เลนเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ไม่อยากเห็นผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้เธอแม้แต่คนเดียว
"นี่คุณจะบ้าเหรอ!!!"
อลิซกลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ที่อยู่ๆ ถูกกระชากตกสวรรค์ลอยคว้างอยู่กลางฟ้า พร้อมกับเอามือดึงเสื้อเกาะอกสีดำขึ้นมาที่เดิม
"อลิซไม่โอเคเลย...แค่ยายเด็กนั่นมาก็ทิ้งอลิซให้อารมณ์ค้าง ชิ!!"
"ตกลงเป็นหลานรึเป็นเมีย!!"
คำพูดนี้ทำให้โนอาร์หันขวับไปหาอลิซทันที มันจี้ใจดำเขาเหลือเกิน ใช่ เธอเป็นทั้งหลานและเป็นเมียเขาด้วย และเป็นคนที่เขาหวงที่สุด ไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ
"หยุดพูดแบบนี้นะ นั่นหลานผม!!"
โนอาร์ตวาดเสียงดังลั่นจนอลิซสะดุ้ง เขาไม่เคยทำแบบนี้กับหล่อนมาก่อน
"อร๊ายยยยย คุณเป็นบ้าอะไร!!"
อลิซกรีดร้องเสียงดัง แล้วเดินสะบัดก้นออกไปอย่างหัวเสีย โนอาร์สั่งบรั่นดีมาดื่มอยู่คนเดียว เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเรย์เลนมากับผู้ชายคนอื่น แก้วถูกปาลงปะทะพื้นกระเบื้องอย่างแรงเพื่อระบายโทสะ จนมันแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
"นั่นมันหลานมึงนะ คิดอะไรอยู่ไอ้โนอาร์!!"
เขาพูดคนเดียวราวกับคนสิ้นสติ พลางสอดส่องสายตามองหา เรย์เลนว่าอยู่ตรงไหน มองไปทั่วสายตาสะดุดอยู่ตรงมุมมืดของไนต์คลับ เรย์เลนกำลังยกแก้วบรั่นดีกระดกเข้าปากพรวดเดียวหมดแก้ว
โนอาร์เห็นพีทกำลังนั่งเอาแขนพาดพนักพิงบนโซฟาคล้องคอ เรย์เลนอยู่อย่างสนิทชิดเชื้อ ทำท่าทีกะหนุงกะหนิงกันจนเขาใจสั่นไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไฟโทสะในใจเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาทันที คนตัวใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปหาเรย์เลนที่กำลังอี๋อ๋ออยู่กับพีทอย่างมีความสุข
"เรย์เลน มากับอา!!...กลับบ้าน!!!"
เสียงเคร่งขรึมเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน จนพีทถึงกับเสียวสันหลังวาบนึกกลัวขึ้นมาทันที เพราะเพื่อนตัวดีดันบอกว่าเธอเป็นแฟนเขา ถ้าเกิดอาของเขาเอาเรื่องขึ้นมาคงต้องเจ็บหนักแน่ๆ เพราะตอนนี้ทีท่าของโนอาร์แสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ไม่กลับ...เรย์เลนจะกลับกับพีท"
เธอเอ่ยเสียงแข็ง จ้องมองตาของโนอาร์อย่างไม่เกรงกลัว แล้วหันไปบดขยี้ริมฝีปากพีท สอดประสานปลายลิ้นเรียวเข้าไปในโพรงปากอุ่นพัลวันจนพีทไม่ทันได้ตั้งตัว
"วันนี้พีทไปส่งเรย์เลน หรือจะให้เรย์เลนนอนคอนโดพีทคะ"
พีทถึงกับทำหน้าซีดเผือด อยู่ๆ เจ้าเพื่อนตัวแสบก็หาเรื่องให้อีกแล้ว แต่เขาจำยอมต้องเล่นไปตามน้ำ เพราะถูกเรย์เลนหยิกเอวส่งสัญญาณให้แสดงละครต่อหน้าผู้เป็นอาของเธอ
"ค่ะ...ครับ...เรย์เลน แล้วแต่คุณเลย"
พีทตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักอย่างรู้สึกเกรงๆ เพราะท่าทีของโนอาร์ตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าราชสีห์ตัวใหญ่ สายตาดุจดั่งมัจจุราชจ้องมองมาราวกับว่าจะกระชากวิญญาณเขาให้ลงหลุม
"เรย์เลน!!...หนูไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับผู้ชายคนไหน!!"
เสียงตวาดดังลั่นจนโต๊ะข้างๆ ต่างพากันเหลียวมอง คิดว่ากำลังจะมีเรื่อง หนุ่มวัยยี่สิบห้ากับชายวัยกลางคนกำลังจะเกิดศึกชิงนาง ทีท่าของเรย์เลน เขารู้ว่าไม่พอใจที่อยู่ๆ ก็โดนเพื่อนของพ่อตะคอกใส่หน้าราวกับว่าเรย์เลนเป็นผู้หญิงของตัวเองทั้งๆ ที่เธอเป็นเพียงหลานนอกสายเลือดเสียด้วยซ้ำ
"คุณอาครับ เรย์เลนมากับผมก็ต้องกลับกับผมสิครับ"
พีทเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พลางเอียงคอทำท่าทางกวนๆ ใส่ โนอาร์ จ้องมองตาประสานกันอย่างเอาเรื่อง ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าจะต้องมีเรื่องกับอาของเพื่อน แต่กลับสงสัยว่าทำไมโนอาร์ต้องทำทีท่าราวกับหึงหวงเกินหน้าเกินตากับเรย์เลนขนาดนี้ด้วย
"ฉันไม่ยอมให้หลานฉันไปกับแกหรอก!!!"
โนอาร์พูดจาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแสดงออกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก มือหนาทุบลงบนโต๊ะอย่างแรงจนทั้งสองถึงกับสะดุ้งสุดตัว
"ถ้าคุณอากลัวผมทำมิดีมิร้ายกับหลานคุณอา ก็นั่งดื่มด้วยกันเอาไหมล่ะครับ"
พีทรีบตัดบทก่อนจะซวยไปมากกว่านี้ เพราะดูจากสถานการณ์แล้วถ้าต่อล้อต่อเถียงกันอยู่อย่างนี้คงจะมีเรื่องแน่นอน
"พีท!!!!"
เรย์เลนเอามือตีหลังของพีทอย่างแรงที่เพื่อนชวนให้โนอาร์ร่วมโต๊ะด้วย เขาค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามทั้งสอง จ้องมองทั้งคู่ตาไม่กะพริบ
"คุณอานี่ยังหล่อเฟี้ยวอยู่เลย สงสัยสาวๆ ตรึมแน่เลย"
"แน่นอนค่ะพีท ดูอย่างเมื่อกี้สิคะ หนึ่งในสต๊อกของคุณอาเขาแหละค่ะ หึๆ"
พีทหาเรื่องเริ่มบทสนทนาเพื่อไม่ให้บรรยากาศในโต๊ะเงียบ ตอนนี้เขาเหมือนอยู่ในดงปีศาจที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว ยิ่งเห็นสายตาของ โนอาร์ที่จ้องมองมาที่เรย์เลนอย่างไม่พอใจแล้ว เขายิ่งนึกกลัว
"พีทคะ...กอดเรย์เลนหน่อยสิ เรย์เลนหนาว"
เรย์เลนถือวิสาสะเอามือหนาของพีทเข้ามาโอบตัวเธอไว้ พีทถึงกลับกลืนน้ำลายไม่ลงคอกับการแสดงสมจริงของเพื่อนรัก ส่วนโนอาร์ที่นั่งอยู่ตรงข้างกำหมัดแน่นแต่ยังคงเก็บอาการได้ดี ยกแก้วบรั่นดีดื่มพรวดเดียวจนหมดแก้วหลายต่อหลายครั้ง ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ สายตายังคงจ้องมองเรย์เลนที่ทำท่าทีอี๋อ๋อกับพีทอย่างมีความสุข
"คุณอากลับไปก่อนเถอะค่ะ เรย์เลนจะไปนอนที่คอนโดพีท"
คำนี้ทำให้โนอาร์ถึงกับควันออกหู นี่เธอกำลังจะไปนอนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา มันรู้สึกเจ็บใจ คำพูดของเรย์เลนทำให้ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนโดนเข็มนับพันทิ่มแทงใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน
"โอเค งั้นเรย์เลนไปนอนที่คอนโดพีทก็ได้"
ด้วยความเมาและความสนิทสนม พวกเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยยังเด็ก โตมาพร้อมกัน ถึงอายุจะมากกว่าเรย์เลนห้าปี เวลาถูกแกล้งพีทจะเป็นคนปกป้องดูแลเรย์เลนเสมอ พ่อของเธอจึงไว้ใจพีทมาก ไม่เคยว่าถ้าเรย์เลนจะไปไหนกับพีทเลย เธอไปนอนที่คอนโดพีทบ่อยๆ ในช่วงเวลาใกล้สอบเพื่อติวหนังสือ หรือตอนไปเที่ยวด้วยกันแล้วเมาเละเทะ คนที่ลากเรย์เลนกับบ้านก็คือพีท เพื่อนที่รักเธออย่างจริงใจ
"อาจะโทรบอกพ่อเรย์เลน!!...ให้มารับกลับบ้าน"
โนอาร์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงตัวหรู แล้วกดหาเบอร์ริชาร์ดเพื่อบอกให้เพื่อนรักมาลากตัวลูกสาวตัวดีกลับบ้าน
ตืดดดด....ตืดดดดด....ตืดดดดด
(ฮัลโหล ว่าไงเจ้าโนอาร์)
"แกมารับเรย์เลนกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ลูกแกกำลังจะไปนอนกับผู้ชายไม่ยอมกลับบ้านไปกับฉัน"
(ไปนอนกับพีทเหรอ? ...ฉันอนุญาตแล้วให้ไปได้ ถ้ากลับไม่ไหวเดี๋ยวพีทมันดูแลเอง แกไม่ต้องห่วง แค่นี้นะ ฉันกำลังเตรียมตัวไปฮ่องกง ใกล้ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว)
ตูด..ตูด..ตูด
ยังไม่ทันได้พูดต่อริชาร์ดก็กดวางสายทันที โนอาร์โมโหมากจนกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่นแทบแหลกคามือ รู้สึกฉุนกับคำพูดของเพื่อนตัวเองที่อนุญาตให้ลูกสาวไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายง่ายๆ แบบนี้
"คุณพ่อว่าไงคะคุณอา ท่านอนุญาตแล้วใช่ไหมคะ"
"บอกแล้วไง เรย์เลนขออนุญาตคุณพ่อแล้ว หึๆ"
เรย์เลนหัวเราะอยู่ในลำคอเบาๆ พลางกระดกบรั่นดีแล้วเอาใบหน้าเรียวสวยแนบอกแกร่งของพีท โนอาร์เห็นถึงกับควันออกหู หน้าแดงก่ำ ไม่พอใจในท่าทีของหลานสาวตัวเองราวกับเป็นสาวกร้านโลก
"ไม่ได้!!...พ่อหนูกำลังจะไปฮ่องกงแล้ว หนูต้องอยู่ในความดูแลของอา!!"
โนอาร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความดุดันเยือกเย็น สายตาจ้องมองพีทราวกับใบมีดที่คมกริบพร้อมเชือดเฉือนเขาได้ทุกเมื่อ
"ไม่!!...เรย์เลนจะไปนอนกับพีท!!!"
เธอเอ่ยเสียงแข็ง ไม่ยอมให้โนอาร์มาบังคับเธอ เรย์เลนนึกถึงภาพเมื่อครู่ที่โนอาร์กำลังซุกไซ้คลอเคลียกับผู้หญิงคนอื่น มันเจ็บราวกับโดนมีดกรีดลงตรงกลางใจ แต่ตอนนี้กลับจะมาทำท่าทีหึงหวงเหมือนหมาบ้า โนอาร์ลุกขึ้นยืนแล้วทุบโต๊ะอย่างแรง
ปัง!!!!
"กลับกับอาเดี๋ยวนี้!!"
เขาสาวเท้าเข้ามาหาเรย์เลนแล้วรวบร่างบางขึ้นพาดบ่าทันที ยังไม่วายหันหน้ามามองที่พีทด้วยสายตาดุดัน แล้วก็เดินฝ่าฝูงชนออกไป ไม่สนใจไยดีพีทที่นั่งอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
- ผู้เขียน
