ผมเอาความคิดนี้ออกจากหัวเมื่อเธอพาเราเข้าไปในห้อง ดนัยยังคงอยู่ข้างนอกเพื่อดูให้ว่ามีใครถ่ายภาพหรือคลิปหรือเปล่าเหมือนที่เขาสัญญาเอาไว้
ตอนที่เหลือเพียงเราสองคน สายตาของอัณญามันเต็มไปด้วยน้ำตา ผมกลืนน้ำลายลงไป ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมได้ทำให้เธอร้องไห้มาเป็นอาทิตย์แล้ว
“อย่าร้องไห้เลยนะ” ผมกระซิบเบา ๆ
“ฉันจะไม่ร้องไห้ได้ยังไงล่ะ อติกร”
“ผมพยายามทุกวิถีทางแล้วที่จะออกจากงานแต่งงานนี้” ผมบอกเธอ “แต่มันหยุดอะไรไม่ได้แล้ว มันสายเกินไปแล้ว วันนี้คนที่นี่เยอะเกินกว่าจะเดินออกไป เธอก็รู้พอ ๆ กับที่ผมรู้ หากผมเดินออกไปวันนี้ พ่อแม่จะหมดศรัทธาในตัวผม ผมทำแบบนั้นกับครอบครัวไม่ได้ เราทำงานอะไรมามากเกินกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้”
“ฉันเข้าใจ ! " เธอขึ้นเสียง “แต่เธอเป็นแฟนฉันนะ ! และเธอก็กำลังจะแต่งงานกับเพื่อนสนิทของฉัน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอไม่คิ
