"คนบ้า!!...เห็นแก่ตัวที่สุดเลย"ร่างบางละเมอเบาๆ ทำเอาร่างสูงขมวดคิ้มหนา
"หึ! ฉันสินะ"มุมปากยกยิ้มเบาๆ "ถึงขนาดเพ้อหาฉันเลย..."
มือหนาค่อยๆเช็ดเนื้อตัวร้างกายให้เธอเพื่อระบายความร้อน หวังว่ามันจะช่วยได้บ้าง
"ไอ้จิม...ซื้อยาลดไข้มาให้หน่อย...ข้าวต้มด้วยหรือไม่ก็โจ๊ก...ตอนนี้เลยกูให้เวลามึง20นาที"คิมหันต์ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาลูกน้องคนสนิทด้วยเสียงเข้ม
[เอ่อ...นายครับ...ให้เวลาน้อยไปไหมครับ...แล้วผมจะไปหามาทันได้ยังไง]
"ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ลาออกไปซะ!!"พูดจบเขาก็ตัดสายไปในทันที
ผ่านไป20นาที...
"อื้อ...ปวดหัวจัง"ร่างบางลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการปวดหัว มือน้อยๆค่อยๆยกขึ้นมากุมที่ศีรษะเบาๆ
"ตื่นแล้วหรอ...กินข้าวก่อนไหมจะได้กินยา..."
"คุณ!!...คุณเข้ามาได้ไง...ออกไปเลยนะ"เมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถาม เธอก็หันไปจ้องหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างคิมหันต์ตาเขม็ง
"ยิงประตูเข้ามา"เขาตอบเสียงเรียบ
"อีกแล้วห
