กว่ากิจกรรมที่คณะจะเลิกฉันแทบลากสังขารเหนื่อยมากนี่แค่วันแรกนะไม่เข้าใจว่ากระชับความสัมพันธ์ยังไงต้องมาลุกนั่งและวิ่งแบบนี้ดีหน่อยที่เป็นช่วงเย็นถ้าเป็นตอนกลางวันไม่อยากจะคิด
“เหนื่อยมาก!พรุ่งนี้เป็นไข้แน่”
“ทำไมว่างั้น”
“ครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ”
ไซซีทิ้งตัวลงบนที่นอนของฉันอย่างเหนื่อยล้าหลังจากกลับมาถึงบ้านเราก็แทบหมดแรงกันแล้วปกติก็ไม่เคยจะออกกำลังกายส่วนพวกเฮียก็มายืนให้กำลังใจเงียบๆ ทำเอาฉันใจหายใจคว่ำเพราะเห็นผู้ชายคนนั้นนั่นแหละ
“กรี๊ด!” อยู่ดีๆ ไซซีที่นอนเหมือนตายก็เด้งตัวขึ้นมาจากเตียงนอน
“อะไรๆ” ทำเอาฉันตกใจด้วยเลย
“ฉันนึกออกแล้วมัวแต่เหนื่อยฉันเห็นผู้ชายคนนั้น!!” เมื่อไซซีพูดจบฉันพลันหน้าซีดทันทีอย่าบอกนะว่ายัยซีจำผู้ชายวันนั้นได้
“คนไหน..”เอ่ยถามเสียงแผ่วอยากจะลืมคืนนั้นไปไม่อยากจำและไม่อยากให้เพื่อนจำได้ด้วย
“ที่เคยเล่าให้ฟังไงที่ฉันชอบแล้วขอให้เขามาส่งที่บ้านน่ะ”
“ฮ
