บทที่ 1 เฮียต้าร์
1437 คำ
คฤหาสน์ชวัลกร
ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนโซฟากลางห้องโถงเพื่อรอเวลาไปรับญาติสาวคนเดียวหรืออีกสถานะหนึ่งคือเพื่อนสาวคนสนิทเราอายุเท่ากันและมีอะไรคล้ายๆ กันแต่เพราะครอบครัวอาสามต้องไปดูแลธุรกิจที่ฮ่องกงทำให้เราเจอกันแค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น
ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวใหญ่มีคุณปู่เตโชที่คุมบังเ**ยนของบ้านและธุรกิจต่างๆ ท่านมีลูกชายสามคนแรกลุงใหญ่หรือท่านเตชินท์เจ้าของห้างดังทั่วประเทศ ภรรยาคือป้าภาดามีลูกชายสองคนเฮียติณณ์กับเฮียต้าร์ต่อมาก็บ้านฉันห้าคนป๊าแม่เฮียซันเฮียโซ่แล้วก็ฉันส่วนครอบครัวอาสาม หรือท่านเตวินทร์มีแค่เฮียรบหรือนักรบที่อยู่ที่นี่เพราะเฮียเรียนพร้อมกับพวกเฮียต้าร์เฮียโซ่นอกนั้นอาสามอาซาร่าและยัยไซซีจะอยู่ฮ่องกงเป็นหลัก
แต่เมื่อไม่นานมานี้ไซซีก็ตัดสินใจจะมาเรียนที่ไทยกับฉันเราเลือกเรียนคณะวิศวะเหมือนกันและสาขาเดียวกันตอนแรกที่รู้ฉันดีใจมากเพราะเราสนิทกันแม้อยู่คนละประเทศก็ยังติดต่อกันตลอด
“หมวยมานอนเป็นแมวป่วยอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมแรงยวบของโซฟาทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองแค่เห็นสีผมแดงเพลิงแสนโดดเด่นฉันก็รู้แล้วว่าใคร
เฮียต้าร์ลูกพี่ลูกน้องของฉัน
“หนูรอไปรับซีค่ะ” ฉันเด้งตัวขึ้นมานั่งเรียบร้อยบนโซฟาก่อนจะเอ่ยปากบอกเสียงใสเฮียต้าร์เป็นคนใจร้อนขี้โวยวายแต่ใจดีกับฉันมากขอแค่บอกอยากได้อะไรก็หามาให้ได้แม้จะเอาแต่ใจกับคนอื่นแต่ก็รักฉันมากป้าภาดาบอกว่าเฮียต้าร์อยากมีน้องสาวเหมือนเฮียโซ่เฮียรบเลยชอบเอาใจฉันอยู่เรื่อย
“หืม ซีจะกลับมาเหรอทำไมเฮียไม่รู้” เฮียต้าร์ขมวดคิ้ว
“ใช่ค่ะ ซีอยากเซอร์ไพรส์ทุกคนโดยเฉพาะคุณปู่เลยไม่ยอมบอกใคร”
“แล้วเราบอกเฮียทำไม”
“อ้าว หนูลืม..ฮ่าฮ่า” ฉันยิ้มแห้งก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาหัวกับความโก๊ะของตัวเองลืมไปเลยว่าห้ามบอกใคร
“เดี๋ยวเฮียทำเป็นไม่รู้”
“จริงเหรอ 0.0”
“ไม่อะ โกหกโอ๊ย!” ฉันที่กำลังดีใจได้ยินอย่างนั้นเลยหยิบหมอนออกมาฟาดเขาทันทีที่มากวนโอ๊ย
“ห้ามบอกใครนะ..เดี๋ยวซีจะงอน”
“เฮียล้อเล่นไม่บอกหรอก” ต้าร์ยกยิ้มก่อนจะลูบผมน้องสาวสุดที่รักเบาๆ เพราะโตมาด้วยกันแม้ตัวเองจะดิบเถื่อนแค่ไหนก็ต้องซ่อนไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าน้องสาว
“ดีลค่ะ…ว่าแต่คนอื่นไปไหนหมดเหรอเฮียโซ่เฮียรบไปไหนหนูไม่เห็นมาสองสามวันแล้วนะ” ร่างบางถามอย่างแปลกใจลำพังบ้านหลังนี้นานๆ ทีจะมีคนมาอยู่ลุงใหญ่กับภรรยาเดินทางไปดูแลกิจการที่ภูเก็ตส่วนป๊ากับแม่ของเธอก็ไปดูกิจการที่ต่างประเทศเหลือแค่เด็กๆ อย่างเราอยู่บ้านกับคุณปู่แต่ถึงแม้อายุจะมากแล้วท่านก็ยังไปทำงาน
“พวกมันก็..”
“ก็อะไรยังไงเนี่ยทำไมตอบยากจังปกติเห็นตัวติดกันตลอด” เธอจ้องหน้าพี่ชายอย่างต้าร์ตาเขม็งอย่างจับผิดช่วงนี้แทบไม่เห็นหน้าราวกับไม่ได้กลับมานอนที่บ้านกันเลย
“ติดฝึกงานไง..งี้แหละไอ้รบกับไอ้โซ่มันโง่เลยฝึกนานกว่าเฮีย” ต้าร์พูดไปกึ่งหัวเราะไปเพื่อปกปิดน้องสาวไว้จะให้น้องรู้ไม่ได้ว่าพวกมันไปแข่งรถที่สนามช่วงดึกและเที่ยวผับก่อนจะแวะนอนคอนโดกัน
เรื่องนี้น้องสาวไม่รู้หรอกต่อหน้าซินเซียก็ทำตัวปกติธรรมดาไม่ได้ใช้ชีวิตโลดโผนเท่าไหร่
ส่วนคนตัวเล็กซ่อนแววตาแปลกประหลาดไว้เธอคิดว่าบรรดาเฮียต้องปิดบังอะไรแน่ๆ พวกเขาทำราวกับเธอเป็นเด็ก
“อย่าไปสนใจพวกมันเลยว่าแต่กินข้าวยังไปหาอะไรกินไหม” เพื่อรับบทพี่ชายผู้แสนดีเขาเลยต้องรีบเบี่ยงประเด็นทันทีและเอ่ยชวนน้องสาวไปหาอะไรกิน
“ก็ได้ค่ะงั้นเลยไปรับซีที่สนามบินเลยนะ” ร่างบางกอดแขนแกร่งไว้ส่งสายตาออดอ้อนอย่างเคยชินแต่คนที่เคยใจดีนิ่งไปสักพักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“เอ่อ แค่กินข้าวได้ไหมเฮียมีธุระ” ซินเซียปล่อยแขนพี่ชายทันทีเธอเริ่มรู้สึกว่าพวกเขาแปลกเพราะปกติไม่เคยจะปฏิเสธ
“ก็ได้ค่ะงั้นขับรถไปคนละคัน” เธอเสนอเพราะขี้เกียจทำตัวงี่เง่ากับพี่ชาย
“อืมแต่ขับตามเฮียมานะอย่า”
“อย่าขับเร็ว มองถนน ห้ามเล่นมือถือและคุยโทรศัพท์รับทราบแล้วค่ะ!” เธอยกมือขึ้นมาห้ามเฮียต้าร์ก่อนจะเอ่ยถ้วนคำพูดที่เขามักจะพูดประจำก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ ให้กับเขาพลางคิดไปว่าโชคดีที่เธอมีความคิดเป็นของตัวเองขืนเชื่อพวกเขาทุกอย่างเธอได้ใช้ชีวิตนอกบ้านลำบากแน่ดีไม่ดีอาจจะเป็นคนซึมซื่อคิดอะไรไม่เป็นแน่ๆ
“ทำหน้าเป็นตูดทำไม..นี่ห่วงนะเนี่ย”
“ชิ!ไปได้แล้วค่ะหิว!!” ซินเซียลุกจากโซฟาก่อนจะดึงแขนพี่ชายออกจากบ้านทันทีเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง
ทั้งคู่ขับรถมาทานอาหารญี่ปุ่นที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำในย่านนี้ร่างบางใส่ชุดสบายๆ เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นและรองเท้าผ้าใบใบหน้าสวยหวานราวตุ๊กตาทำให้หลายคนอดมองแล้วใจกระตุกไม่ได้ดูบอบบางราวกับจะแตกสลายยิ่งผิวสะท้อนแสงยิ่งเสริมให้คนตัวเล็กราวกับมีออร่ารอบกาย
หมับ!
แต่ความหวังของชายหนุ่มแถวนั้นต้องมลายหายไปเมื่อคนตัวเล็กวิ่งไปกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มท่าทางอันตรายเรือนมผมสีแดงเพลิง
“ไปกันเลยไหมคะ”
“มาเร็วมากบอกให้ขับช้าๆ เฮียรอได้”
“ไม่ขับช้าก็ไม่ทันกิน”
“ยัยเด็กตะกละ!”
“ยอมรับวันนี้เลี้ยงหนูด้วยนะเงินเดือนเอาไปซื้อกระเป๋าหมดแล้ว”
“ไม่เชื่อ”
“แล้วแต่”
ร่างสูงส่ายหัวอย่างไม่เชื่อในบ้านนี้คงไม่มีใครรวยเท่าเด็กคนนี้อีกแล้วเพราะรายรับหลายทางเหลือเกินทั้งพ่อแม่พี่ชายสองคนและแม้แต่ตัวเขาเองไปไหนก็เลี้ยงตลอดเอาเป็นว่าซินเซียแทบไม่ได้ใช้เงินตัวเองเลยละ
ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านอาหารที่เป็นหนึ่งในร้านประจำอย่างที่บอกว่าทั้งคู่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมากเหมือนเกิดมาจากท้องเดียวกันยิ่งของกินยิ่งชอบเหมือนกันจนบางครั้งเธอยังแอบคิดเลยว่าตัวเองควรเป็นน้องแท้ๆ ของเฮียต้าร์มากกว่าเฮียโซ่อีกรายนั้นชวนไปกินของอร่อยยากเหลือเกิน
“หมวยเอาอะไรซาซิมิไหม” ต้าร์ถามพลางดูเมนูไปด้วยและร่างบางก็พยักหน้าตอบไม่ว่าเขาจะเลือกเมนูไหนก็เป็นของที่เธอชอบทั้งนั้นท่าทางใส่ใจของชายหนุ่มที่มีต่อหญิงสาวทำเอาสาวๆ หลายคนแอบมองตาเป็นมันพลางอิจฉาซินเซียอยู่ในใจที่ได้รับการดูแลจากหนุ่มหล่อขนาดนี้
โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีชายหนุ่มสองคนเดินผ่านร้านพอดีเพียงเห็นเส้นผมสีแดงโดดเด่นพวกเขาก็รู้แล้วว่าเป็นใครร่างสูงใบหน้าเรียบนิ่งมีรอยสักเต็มแขนขวากำลังจะเดินเข้าไปทักทายแต่โดนมือหนาของเพื่อนคว้าไว้ซะก่อน
“มีอะไรวะเสือ”
“มันอยู่กับผู้หญิง”
“เออจริงด้วย..งั้นไม่ไปทักมันหรอก”
“อืม”
เสือพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะละสายตาและเดินผ่านร้านอาหารไปแม้ไม่เห็นหน้าของผู้หญิงที่เพื่อนพามาด้วยแต่เขาก็มั่นใจว่าต้องสวยแน่นอนแค่เห็นข้างหลังยังดูดีขนาดนี้ข้างหน้าจะขนาดไหนจนเขาต้องสลัดความคิดไร้สาระของตัวเองออกไป
สวยแค่ไหนเขาก็ไม่สนหรอกถ้าของเพื่อน..
- ผู้เขียน
