ไข่มุกเหลือบมองคนที่นอนอยู่บนเตียง พอเห็นว่าเขายังไม่ตื่น เธอจึงเดินไปหยุดที่หน้ากระจกบานใหญ่ใกล้ตู้เสื้อผ้า หญิงสาวหมุนตัวไปมา มองดูตัวเองในกระจก แล้วยิ้มหวาน
“กระโปรงสั้นไปไหม”
เสียงเข้มดุของคนที่เธอคิดว่า เขายังหลับอยู่ ทำให้ไข่มุกหันขวับไปมอง จึงเห็นว่าเขาตื่นแล้ว และลุกขึ้นมานั่งมองเธออยู่ริมเตียง
ไข่มุกขมวดคิ้ว ก้มมองกระโปรง แล้วจึงเงยมองหน้าเขาอีกครั้ง
“ไม่สั้นนะคะ เพื่อน ๆ ก็ใส่กันแบบนี้”
“เอะอะก็อ้างเพื่อน แบบนี้ เดี๋ยวก็ติดเพื่อนแล้วก็เสียคน”
พอถูกเขาว่า ไข่มุกก็ก้มหน้าถอนหายใจ
“มุกไปเรียนนะคะ” เธอไม่อยากพูดกับเขามากไปกว่านี้ พูดอะไรก็มีแต่ว่า ไม่เคยจะพูดดีกับเธอสักที
“รออยู่ข้างล่าง พี่จะไปส่ง”
ไข่มุกเงยหน้า เบิกตากว้าง มองคนที่เพิ่งบอกว่าจะไปส่งเธอด้วยความแปลกใจ
ภากรถอนหายใจแรง เขาลุกขึ้นจากเตียง บิดขี้เกียจสองสามที แล้วบอกเมียเด็กปีหนึ่งด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายว่า
