บอกรักโหดเหมือนโกรธเมีย

Episode : 7 เบาเบา

"งื้อออออือออหนัก"

ฉันพึมพำออกมาด้วยเสียงที่เบาๆเพราะรู้สึกหนักๆเหมือนมีใครมานอนทับที่ตัวจนจะหายใจไม่ออกแล้วรู้สึกอึดอัดช่วงเอวด้วย

ฉันเลื่อนมือไปปัดสิ่งนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักพักได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ก็ไม่รู้มันอยู่ไหนตาก็ยังไม่ลืมคือมันลืมไม่ขึ้นรู้สึกเหนื่อยแปลกๆ ร่างกายก็ปวดเหมื่อยเหมือนไปวิ่งมาเป็นสิบๆ กิโลยังไงก็ไม่รู้

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

"ใครโทรมาวะน่า รำคาญ โทรมาไม่ดูเวลา แม่งเอ๊ย!!!"

ใช่รำคาญแต่เสียงที่พูดคือไม่ใช่เสียงฉันไงเสียงใครวะเขาพูดจบแล้วส่ายหน้าไปมาแถวซอกคอฉันก่อนจะรวบเอวของฉันให้แน่นไปอีกคือฉันจะตายอยู่แล้วเถอะ

ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนจะกะพริบตาถี่สองสามรอบเพื่อให้ตาปรับสภาพกับแสงภายในห้องที่นอนอยู่ ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยทำไมห้องมันมืดทั้งๆที่เช้าแล้วด้วยนะก่อนจะมองไปรอบๆห้องด้วยความสงสัยทำให้รู้ว่านี่มันไม่ใช่ห้องตัวเองนี่หว่า

วินาทีต่อมาฉันเลยก้มมองที่ซอกคอตัวเองที่เห็นเป็นหัวใครสักคนกำลังซุกอยู่ที่คอฉันและมองต่ำลงไปก็เห็นแขนแข็งแกร่งของใครสักคนกอดรัดที่เอวไว้แน่นจนขยับตัวแทบจะไม่ได้ด้วยซ้ำฉันเลื่อนสายตามามองหน้าๆของคนที่นอนกอดอยู่โดยแก้เสื้อผ้าทั้งคู่พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละตาฉันเบิกโพลงขึ้นมาพอดี

แล้วภาพเมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในหัวอย่างรัวแล้วก็เร็วมาก

"เชี้ยยยยยยยย!!!!! โอ๊ยปวดหัวเวรเอ๊ยถ้าที่บ้านรู้เรื่องฉันโดนม๊าฆ่าแน่ๆ"

ฉันสบท ออกมายิ่งมองหน้าไอ้คนที่กอดอยู่ยิ่งทำให้ฉันแม่งยิ่งโมโหเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่ด้วย ยิ่งเห็นหน้ายิ่งนึกขึ้นได้ เชี้ยเอ๊ย ชีวิตอิเปิ้ลเนาะ กี่โมงแล้วว่ะเนี้ยวันนี้มีเรียนแต่ไม่ใช่ควิชไม่เข้าก็ได้อยู่ก็ไปไม่ไหวอยู่ดีปะวะ

แต่ตอนนี้ต้องเอาไอ้คนตัวสูงและหนักออกจากบนตัวฉันก่อนฉันทั้งหยิกทั้งข่วนที่แขนที่หลังไอ้คนตัวโตยังไม่รู้สึกรู้สามีความรู้สึกหรือเปล่าวะเนี้ยขนาดคนข่วนอย่างฉันยังเริ่มปวดมือ หนังก็หนาจริงหนาจัง

"นี่ลุกออกไปนะหนักหายใจไม่ออก ลุก!!!!"

ฉันพูดเสียงดังพลางดันไอ้คนตัวสูงที่ทิ้งน้ำหนักลงมาพร้อมกับแกะมือเขาที่กอดเอวฉันอยู่ตอนนี้

"อือออง่วงจะนอนอย่ากวน"

"หึ!! ได้ อยากลองดีกับอิเปิ้ลใช่มะ"

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"อั่ก มันเจ็บนะเว้ย"

ฉันกำมือพร้อมกับทุบไปที่หลังเข้าด้วยแรงทั้งหมดที่มีโมโหละเรียกแม่งก็ไม่ตื่นนอนหรือซ้อมตายและมันก็ได้ผลเค้าเอาหน้าออกจากซอกคอฉันที่เค้าซบอยู่ก่อนหน้านี้แล้วเงยหน้าที่ยุ่งๆของเค้า

ก่อนที่จะค่อยๆลืมตามองฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิดเหมือนจะโมโหเหอะฉันนี่ควรจะโกรธแล้วก็โมโหไม่ใช่เขาแต่มือที่เขากอดอยู่ที่เอวฉันก็ยังไม่ยอมปล่อย

".........."

".........."

เงียบทั้งเขาทั้งฉันมองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรฉันเอื้อมมือไปหยิบผ้านวมขึ้นมาปิดหน้าอกที่ก่อนหน้านี้โผล่ออกมานิดหน่อยจนฉันหันกลับมาก็ยังเห็นไอ้คนตัวสูงมองมาด้วยสายตาโกรธๆหงุดหงิดอยู่จนฉันถามออกไป

"อะไร!! มองหน้าทำไม!!"

"ปลุกทำไม!!!"

เขาถามออกมาเสียงค่อนข้างดังจนฉันสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ยังมองหน้าคนที่เอาแต่ใจด้วยความไม่พอใจเหมือนกัน อยู่ๆจะมาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ ถ้าไม่ลากฉันมาฉันจะขึ้นเสียงใส่เหรอถามก่อน

"ลุกออกไปจะกลับ"

"กลับไปไหน!! มีเรียนวิชาสำคัญหรือไงแล้วเธอไปไหว"

เขาถามออกมาพร้อมมองหน้าฉันด้วยหน้ายุ่งๆเหมือนเด็กน้อยโดนขัดใจอ่ะ กูนี่ปะวะที่ควรจะมองเขาด้วยหน้ายุ่งๆ

"ไม่ไปเรียน ดูรอยที่ตัวฉันคิดว่ากล้าเอาหน้าไปมองคนอื่นหรือไง สภาพ ถามอะดูด้วย"

ฉันพูดพร้อมกับชี้ให้เค้าดูตามตัวฉันแต่บนตัวเค้าก็มีรอยเล็บรอยข่วนที่ฉันทำไว้เหมือนกันแฮะ มันนิดน้อยปะวะถ้าเทียบกับฉันอะ สายตาคนอื่นอีก ถึงแม้ยุคสมัยนี้จะยอมรับมากขึ้น แต่ก็ต้องมีคนมองอยู่ดีอะ

"หึ! ทำไมก็สวยดีนะ"

เขาพูดพร้อมกับเอามือมาม้วนผมฉันเล่นจนฉันตีมือเขา พร้อมกับพลักแขนออกทำให้ไอ้คนข้างหน้าไม่พอใจออกมาอีก

"จิ๊!!! ทำไมหวงผมนักหรือไงผัวจับนิดจับหน่อยไม่ได้"

"นี่อย่ามาพูดบ้าๆนะถึงจะมีไรกันแต่ยุคสมัยนี้ละสำหรับไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบหรืออะไร ฉันมีเงินฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องมายุ่งกันอีกจบนะ"

ฉันพูดออกไปตามความคิดที่คิดจริงๆ เรื่องที่เกิดเมื่อวานก็เพราะฉันเลือกที่จะเข้าไปหาเขาเองจะโทษเขาคนเดียวก็ไม่ได้ก็ให้มันจบๆ ไปเสียใจไหมใครบ้างอ่ะจะไม่เสียใจใครๆก็อยากเก็บไว้ให้แฟนตัวเองทั้งนั้นอะพอนึกประโยคนี้อยู่น้ำตาเวรนี่ก็ดันไหลออกมาพร้อมเมินหน้าหันไปทางอื่น

แล้วไอ้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันไม่ใช่ความรัก แล้วก็ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเดียวเลย นี่สินะที่เขาบอกเป็นครั้งแรกที่ไม่จดจำมันจริงแบบนี้นี่เอง

"ทำไมไม่เสียดายหรือไงจะให้ฉันรับผิดชอบก็ได้นะ"

เขาพูดพร้อมกับเอามืออีกข้างหนึ่งจับหน้าฉันให้หันมาก่อนจะเห็นว่าฉันน้ำตาไหลก็ไม่ได้ร้องไห้นะแต่น้ำตามันไหลเองใครอยากจะอ่อนแอวะ แล้วไอ้ประโบคคำถามที่ดูเหมือนให้มันจบๆไปอีก ฉันไม่ได้จะจับเขาสักหน่อย ศักดิ์ศรีก็มีเหมือนกันเว้ย

"ร้องไห้ทำไม เงียบ!!!!"

ฉันสะดุ้ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ไอ้บ้าเอ๊ย ความรู้สึกร่างกายฉันนี่ก็ไวจริงๆ แต่ถ้าเป็นใครมานั่งอยู่ตรงนี้ มันก็ต้องมีน้ำตาเหมือนฉันบ้างแหละ ยิ่งเห็นสภาพตัวเองพร้อมกับคำพูดของไอ้คนตรงหน้านี่อีก ไม่น้อยใจอยู่ยังไงไหวก่อน

"อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ!! ไอ้บ้านิใครมั่งวะไม่เสียดายอะแต่มันเกิดขึ้นแล้วจะให้ฉันทำไงถามโง่ๆ อึก"

ฉันพูดไปก็สะอื้นไปพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างพลักเขาออกไปเขาเงยหน้ามามองก่อนที่จะลุกออกจากตัวฉันแล้วสอดแขนเข้ามาใต้แผ่นหลังที่ฉันนอนอยู่แล้วจัดแจงบังคับฉันให้นั่งคร่อมอยู่บนตักหันหน้าเข้าหาเขาไอ้บ้านินึกอยากทำอะไรก็ทำ

"ปล่อย!! แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกไม่ได้ต้องการให้มารับผิดชอบ ปล่อยยบอกให้ปล่อยหูหนวกหรือไงห๊ะ ทำอะไรกับฉันอะฉันก็คนนะเว้ย เกิดมาก็มีพ่อมีแม่เหมือนกันนั่นแหละ ฉันเบื่อหน้านาย!! ปล่อยฉันสักที!!!"

ฉันพูดยาวเหยียดพร้อมกับดิ้นเอามือผลักคนตัวสูงออกไปตามแรงโมโห ที่ตอนนี้ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งน้อยใจความสึกเต็มหัวไปหมด จนตอนนี้เหมือนหัวจะระเบิดแล้วด้วย

"เออ!! เอาดิ้นเข้าไปส่วนนั้นของฉันมันก็ชอบซะด้วยสิ ดิ้นเลยครับดิ้นแบบแรงๆเลยนะ"

ผมมองหน้ายัยตัวเล็กที่ตอนนี้น้ำตายังอยู่บนหน้าแต่หยุดสะอื้นไปแล้วผู้หญิงบ้าอะไรมีอะไรกับใครแล้วไม่ต้องการให้เค้ารับผิดชอบ

แล้วแม่งถ้าเธอไปแล้วไปมีใครใหม่มาทับรอยของผมก็ไม่ชอบปะวะก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าผมหวงยัยตัวเล็กตัวหอมปากนุ่มนี่มากพอพูดไปเธอก็หยุดดิ้นสงสัยต้องใช้ไม้บังคับพูดดีๆด้วยคงไม่ได้

คนอย่างผมซะด้วยเหมือนคนอื่นที่ไหน ชั่ว เลว ทราม โหด เถื่อน อยู่ในตัวผมคนเดียวนี่แหละถ้าใครกำลังด่าผมอยู่ละก็ คุณก็คิดถูกแล้วแหละบางทีผมก็ด่าตัวเองเหมือนกัน แต่ทำไงได้วะ แค่ยัยนี่เรียกร้องให้รับผิดชอบเหมือนคนอื่นผมก็ไม่ต้องดุละปะ

"อยู่นิ่งๆอย่าเมิน!! หันหน้ามาคุยให้รู้เรื่อง"

ไอ้คนที่ฉันนั่งตักอยู่ตะโกนมาบอกเมื่อฉันเมินหน้ามองไปทางอื่นเสียงดังจนฉันตกใจแล้วหันมาอะ เริ่มจะเหมือนหมาบ้าเข้าไปทุกทีละ ตอนนี้ไม่รู้ระหว่างฉันกับเขาใครบ้ายิ่งกว่ากัน

"คุยอะไรฉันพูดไปหมดแล้วไม่คุยอะไรทั้งนั้นไม่ต้องมาอะไรปล่อยฉันกลับไปจบไม่พูดซ้ำเบื่อ โตเป็นควายละมั้งพูดไปตั้งนานก็คิดได้แล้วนะ"

"หึ!! ง่ายดีนี่เอากะใครก็ไม่เรียกร้องเอาเบอร์ไว้ให้หน่อยนะเดี๋ยวอยากๆ จะโทรไปไม่ต้องเปลืองเงินดี บางคนที่มาทุกวันนี้ยังต้องเสียเงิน ถ้ารู้ว่าฟรีแบบนี้ไปหาตั้งนานแล้วเนี่ย"

เพี้ยยยยยะ!!!!!!

เสียงมือฉันที่กระทบกับแก้มสากๆนั่นแหละแรงจนไอ้คนตัวสูงหน้าหันก็บอกแล้วมือฉันหนักพร้อมกับน้ำตาฉันที่หยุดไปแล้วไหลลงมาอีกแม่งเอ๊ยยจะหยุดแล้วนะแต่ก็แบบก็ไม่ได้อะคำพูดของเขาแม่งเจ็บแสบคันๆที่หน้าอกเค้าเอาลิ้นดุนแก้มแล้วหันหน้ากลับมามองมือที่จับตรงเอวเขาบีบจนฉันรู้สึกเจ็บแต่ไม่ได้พูดขอร้องหรืออะไรออกมา

"อึก ไอ้บ้าไม่ต้องมายะ......ยุ่ง"

ฉันลอกเขาพร้อมกับใช้มือทุบไปที่ร่างของคนตัวสูงอย่างแรง ก่อนที่เขาจะดุฉันจนเสียงดังไปทั่วห้อง

"เงียบ!! ที่ฉันยอมให้ตบเพราะเธอเห็นเป็นเมียนะเลือกเอาจะเป็นเมียฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างหรือจะเป็นแค่คู่ขาเรียกร้องอะไรไม่ได้แค่ฉันอยากตอนไหนก็จับเธอมาเอาจะเอายังไงเลือก!!! อย่าให้โมโหไปกว่านี้!! ฉันบอกแล้วนะฉันอะทั้งชั่วทั้งเลว และทำได้มากกว่านี้อีกเยอะ!! เลือกมา!!"

เขาพูดเสียงดังมองหน้าฉันด้วยสายตาที่โมโหและโกรธหึ! สงสัยที่ฉันตบแหละมั้งก็สมควรเหอะปากแม่งเสียแล้วฉันควรตอบไปว่าไรวะเนี้ยคำตอบแม่งก็บังคับตอบได้แค่สองอย่างอะหรือจะเลือกคู่ขาแล้วฉันหายไปดีวะเออจริงด้วยฉันก็หาวิธีหนีไปถ้าหนักเข้าก็หนีไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศก็ได้นี่หว่าเออใช่ สงสัยฉันเผลอยิ้มออกมามั้งไอ้คนตัวสูงข้างหน้าเลยพูดออกมา

"อ่อแล้วจะบอกอะไรให้นะเป็นคู่ขาฉันเนี้ยก็จนกว่าฉันจะเบื่อแล้วถ้าคิดจะหนีไม่ว่าเธออยู่ที่ไหนทุกมุมโลกหึ!!ฉันก็หาเธอเจอสรุปเอายังไง!!"

ไอ้บ้านี่ก็ฉลาดนะมองคนออกด้วยอะ แล้วฉันพูดไปตั้งนานทำไมไม่เข้าใจวะ ว่าให้ปล่อยฉันไป

"เออ!!! จะเสียงดังทำไมบ้านนายอยู่ข้างโรงสีรึไง"

"สรุปเลือกอะไร"

เขาพูดพร้อมกับจับแผ่นหลังฉันดึงเข้ามาหาเขาแล้วก้มหน้ามาจนใกล้หน้าฉันเหมือนจะจูบฉันเลยรีบตอบ

"มะเมีย เป็นเมีย"

"หึ!! ดีที่ไม่โง่"

ฟอดดดดด

ผมหอมแก้มเธอที่นุ่มและหอมของคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มมุมปากเพราะพอใจกับคำตอบของคนเล็กที่ตอนนี้ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ยังค้างอยู่บนหน้าให้เธอเบาๆ

"ปล่อยจะอาบน้ำ"

"หึอาบแน่ไม่ใช่ตอนนี้ไม่ไปเรียนใช่ปะดีไม่ต้องรีบ รอบนี้ไปเรื่อยๆเลยเมียจ๋า"

"ปล่อยนะะ อื้อออ"

ฉันกำลังจะห้ามคนตัวสูงข้างหน้าก็ต้องกลืนคำพูดตัวเองกลับไปทันทีเพราะริมฝีปากทาบทับลงมาด้วยริมฝีปากหนาของคนตัวสูงที่ฉันนั่งคร่อมเขาอยู่ปริ้นซ์สอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพลงปากฉันทันทีเพราะฉันเผลอปากออกเขาค่อยๆยกฉันและวางให้นอนลงบนเตียงกดลงกับเตียงนุ่มๆของเขา

ก่อนจะระดมจูบอย่างหนักหน่วงดูดดึงลิ้นหยอกล้อจนฉันแทบจะขาดหายใจเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกำลังจะไม่ไหวเลยเลื่อนริมฝีปากไปที่ข้างหูและขบเม้มข้างๆใบหูที่มันทำให้ฉันขนลุกจนต้องดิ้นหนีอีกรอบแต่เรี่ยวแรงมันก็ไม่รู้หายไปไหนเลยทำได้แค่ส่งเสียงร้องที่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด

"อื้ออ มะไม่เอานะ"

"เอาหน่อยเถอะ อื้มมม"

ปริ้นซ์ก้มลงซุกไซร้เขาที่ซอกคอของฉันและดูดเม้มทำรอยไปทั่วฉันพยายามจะบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ไม่ได้ผลเพราะยิ่งขัดขืนเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นและออกแรงกดจนเจ็บกว่าเดิม

กึก!!!!!!

"อ๊ะ ปริ้นซ์มันเจ็บนะ"

ฉันร้องขึ้นเมื่อเขากัดเขาที่ผิวแถวๆ ไหปลาร้าของฉันจนมันรู้สึกเจ็บ ที่บอกว่าเป็นหมานี่ไม่เกินจริง

"อือออ หอมม"

อืมไม่หอมก็ไม่รู้จะว่าไงละเพราะน้ำหอมที่ใช้อยู่แบรนด์นี้ก็คือแพงจริงแต่ก็ติดทนจริงจังมากอยู่นะ น้ำยังไม่อาบแถมผ่านศึกมาทั้งคืนก็ยังหอม อะเอาเป็นว่ารู้กันพูดมากเดี๋ยวคิดว่าฉันจะขายของอะ

ปริ้นซ์พึมพำในลำคอก่อนที่มือเขาเริ่มเลื่อนมาลูบไล้ที่หน้าท้องแบนราบก่อนจะกระชากผ้าห่มออกไปจากร่างฉันและเลื่อนขึ้นมากอบกุมหน้าอกพร้อมออกแรงบีบส่วนอีกมือก็รวบมือทั้งสองฉันไว้แน่น

พรึ่บ!!!!!!!!!