“รถที่บ้านก็มี... เวลาพ่อแม่ไม่ได้ใช้ จะขับไปทำงาน ไม่มีใครว่านะ” คุณพ่อพูดขึ้นมาพอพบลูกสาวเย็นนี้ ส่วนเพื่อนบ้านที่ตามลูกสาวต้อย ๆ ไม่เลิกรางานตามติด ตามสิงเป็นวิญญาณ
คุณอาหนุ่มอยู่ในเชิ้ตหล่อเหลาสีดำสนิท นั่งรอบนโซฟาหนังในห้องรับแขก ทำตัวสบาย ๆ เหมือนเป็นบ้านของตัวเอง หลังไปรับลูกสาวบ้านนี้กลับมาด้วยกัน อิงฟ้าเดินไปบอกคุณพ่อ
“พ่อเก็บรถไว้ใช้เถอะ เกิดมีเรื่องฉุกเฉินเจ้าตัวเล็กไม่สบายกะทันหัน ถ้าไม่มีรถไว้สำหรับเด็กหนึ่งคัน จะลำบากเอา”
“ขับรถไปทำงานเอง มันสะดวกกว่าไหมล่ะ?”
“มีคนขับรถก็ต้องสะดวกกว่าขับเองอยู่แล้ว ให้อาพีไปส่งเนี่ยแหละพ่อ”
“ถ้าจะเอารถที่อู่ พรรคพวกกันเขามีขายอยู่ เอามือสองไปขับก่อนไป เกรงใจอาพีเขา ไปรบกวนเขาทำไมทุกวัน”
“ไม่ต้องเกรงใจครับพี่ ผมไม่ได้ลำบากอะไร...” เพื่อนบ้านคนดียิ้มแย้มแจ่มใสตอบคุณพ่อ อิงฟ้าก้าวไว ๆ ไปหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา ข้างกันกับคุณอา เธอทำหน้ามู่ทู่
