ฉันกลับมาที่บ้านพักไม่ได้ออกไปจนกระทั่งเย็น แต่ก็เป็นห่วงเด็กๆเลยเลือกจะคว้าเสื้อกันหนาวใส่คลุมอีกชั้นแล้วเดินออกไปข้างนอก
ที่กลางหมู่บ้านมีกองไฟที่เป็นเหมือนที่ชุมนุมของหมูบ้าน แต่ฉันกลับต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นเต้นท์พักขนาดค่อนข้างใหญ่อยู่ไม่ห่างนัก ไม่บอกฉันก็รู้ว่าใคร
“คุณครูขา หนูสวยมั้ยค่ะ”
“สวยจ๊ะ เสื้ออุ่นมั้ย”
ฉันก้มลงเอ่ยถามเด็กน้อย เธอยิ้มอย่างน่ารักให้กับฉันเป็นคำตอบว่าอุ่น ส่วนฉันที่ใส่เสื้อคลุมบางๆออกมากลับรู้สึกสะท้านซะเอง บนดอยอากาศช่วงกลางคืนอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็วและวันนี้มันดูจะหนาวมากกว่าทุกวัน ฉันนั่งลงเล่นกับเด็กๆที่กำลังกินมื้อค่ำรวมกัน ที่นี่ไฟฟ้ามีใช้จำกัด จึงจะใช้เฉพาะเวลาจำเป็นเท่านั้น
“คุณครูมือเย็นจังเลยค่ะ” เด็กน้อยเอ่ย
“อากาศหนาวเนอะ ฟู่วววว”
ฉันทำท่าถูมือก่อนจะเป่าไออุ่นเข้ามือ
พรึ่บ!!!! จู่ๆก็มีเสื้อคลุมสวมเข้าจากด้านหลังของฉัน มันอุ่นและนิ่มมาก
“หนา
