“เอ่ออ ไม่ใช่มั้งค่ะ ว่าแต่ หนูกินอีกคำเนอะ หมดจานพอดีเลย”
ไอวี่รีบเปลี่ยนเรื่อง เมื่อรู้สึกว่ามันอึดอัดทำตัวไม่ถูก แม่บ้านและการ์ดต่างพากันอมยิ้มไปตามๆกัน มิดไนท์ถึงกับไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงเมื่อลูกสาวพูดขนาดนั้น
เมื่อจบมื้อเช้า มินนี่ก็นั่งเล่นของเล่นกับพี่เลี้ยงในห้อง ส่วนไอวี่ยืนมองอยู่สักพักคิดว่าควรต้องกลับ เพราะเธอมีงานต้องทำอีกมากมาย
“เธอจะไปไหน!” มิดไนท์เอ่ยเมื่อเดินมาเห็นไอวี่กำลังจะเดินออกจากบ้าน
“จะกลับแล้วไง”
“ใครบอกให้เธอกลับ” มิดไนท์เอ่ย
“มินนี่หายคิดถึงฉันแล้ว ฉันก็จะกลับ คุณหลบไป!”
ไอวี่เลี่ยงออกมาแล้วจะเดินออกจากบ้าน
“มินนี่หายคิดถึง แต่ฉันยังนิ”
“ว่าไงนะ???”
“เอ่ออ..ฉัน...มีอย่างอื่นอีกไง เธอรู้ได้ยังไงว่ามินนี่หายคิดถึง”
มิดไนท์เปลี่ยนเรื่องทันทีที่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว
“คิดถึงก็คิดถึง มันยากนักหรือไงที่จะพูด! เหอะ!!”
พูดจบไอวี่เดินกระแทกไห
