เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่โต๊ะอาหารบ้านไพศาลวิวัฒน์ครึกครื้นเป็นพิเศษ คุณพิชิตนั่งยิ้มมองภาพตรงหน้า น้อยนักที่ลูก ๆ ของเค้าจะได้มานั่งทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ แถมยังมีคู่ชีวิตของลูก ๆ แต่ละคนคอยอยู่ข้าง ๆ กัน และเค้าก็หวังว่าในวันข้างหน้าจะได้เห็นหลาน ๆ ตัวน้อย ๆ มานั่งอยู่ด้วย ถึงวันนั้นมันคงเป็นภาพที่สวยงามมากสำหรับคนเป็นพ่อแบบเค้า
“นี่พวกเราจะกลับกันวันไหน นาน ๆ มาทั้งที อยู่นาน ๆ หน่อยก็ดีนะ ป๊าชอบบรรยากาศแบบนี้มันครึกครื้นดี” คุณพิชิตเอ่ยถามหมอกกับเหมย
“พี่นัทลามาแค่สามวันเองค่ะ กะทันหันไม่ได้เตรียมการไว้ก่อน” เหมยตอบพ่อ
“ของหมอกไม่ได้รีบกลับนะครับ ถ้าอาตี๋อยากให้อยู่ช่วยเฮียก็อยู่ได้” หมอกหันมาถามน้องชาย
“แต่หมากไม่รู้กำหนดเลยดิเฮีย เฮียมากับแพรแล้วบริษัททางนู้นใครจะดูอ่ะ ถ้าต้องอยู่นาน” หมากถามพี่ชายกลับ
“แพรแล้วแต่เฮียเลยค่ะ เพราะว่าทางนั้นให้เพื่อน ๆ ดูได้ แพรมีคนช่วยเย
