เช้านี้โต๊ะอาหารของสองพ่อลูกมีแขกคนสำคัญเพิ่มเข้ามาหนึ่งคน พู่กันยกมือไหว้ทักทายคุณพิชิตด้วยความคุ้นเคย ส่วนคุณพิชิตเองก็รับไหว้พร้อมกับรอยยิ้มกว้างเช่นกัน
“ไม่คิดเลยว่าสะใภ้รองจะเป็นคนใกล้ตัวขนาดนี้ นี่น้องรู้เรื่องรึยังเนี่ย” คุณพิชิตเอ่ยแซวจนพู่กันหน้าแดง
“รู้ตั้งแต่เมื่อคืนครับป๊า เดี๋ยวสาย ๆ ก็น่าจะถึง รักเพื่อนมากกว่าพี่ชายอย่างหมากอีก ถึงกับต้องมาสัมภาษณ์เองถึงที่” หมากบ่นน้องสาวให้พ่อฟัง
“โอ้โห เรื่องนี้ถึงกับทำให้หมวยเล็กบินตรงมาถึงนี่เลยหรอเนี่ย” คุณพิชิตร้องขึ้นด้วยความตกใจ
“หมวยเล็กก็เกินไปป๊า รู้แหละว่าเพื่อนเพิ่งผ่านเรื่องแย่ ๆ มา เลยห่วงเพื่อนเป็นพิเศษ แต่นี่ก็พี่ชายไงไม่ไว้ใจหมากเลย” หมากยังบ่นต่อไม่เลิก
“เฮียบ่นเก่งจัง เหมยคงแค่อยากรู้เรื่องแล้วก็คงคิดถึงพู่ด้วยแค่นั้นแหละค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือน” พู่กันยิ้มขำ “ป๊าสบายดีนะคะ ตั้งแต่ช่วงงานแต่งเหมยก็ไม่ได้เจอป๊าเล
