มาทอสมองช่อดอกลิลลี่สีชมพูอ่อนในมือ เขาหยักยิ้มขึ้นมาจางๆ เมื่อคืนเขาเฝ้าจินตนาการถึงใบหน้าที่แดงระเรื่อของเจนนีสเมื่อนางได้รับช่อดอกไม้ของเขาจนนอนไม่หลับเลยล่ะ
เขานับวันรอให้เธอเข้าไปอยู่ในทีเซียสไม่ไหวแล้ว และในที่สุดวันนี้ก็เดินทางมาถึงสักทีวันที่จะจัดงานเลี้ยงขึ้นที่บ้านของเจนนีสและหลังจากนี้เธอจะย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ทีเซียสในฐานะผู้ช่วยของเขา
มาทอสไม่ได้นั่งรถม้ามาอย่างที่ควรจะเป็นเพราะว่าเขาเดินออกจากโรงแรมที่ทำงานของเขา เดินลัดมาสองตรอกก็ถึงด้านหลังบ้านหลังน้อยของตระกูลมาเดลีนที่เจนนีสเช่าอยู่
มุมปากที่ยกขึ้นสูงของมาทอสค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้าเมื่อเขาได้ยินคำสารภาพรักที่มันเอ่ยออกมาจากลอร์ดมาเดลีน เขารู้ว่าเจนนีสและเลดี้มาเดลีนเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ไม่ได้นึกสนใจความสัมพันธ์ของเจนนีสกับลอร์ดมาเดลีนเลยสักนิด เพราะไม่คิดว่าลอร์ดหนุ่มผู้นั้นจะสนใจเพื่อนของน้องสาวตัวเอง
“ข้า..”
“พี
