ย้อนเวลารัก

ตอนที่ 4 นักฆ่า

ฟิ้ว.. เสียงมีดสั้นลอยแหวกอากาศเฉียดใบหูของอิงฟ้าไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ฉึก..โอ๊ย.. เจ้าของร่างกำยำที่อยู่ตรงหน้าหญิงสาวทำหน้าเหยเกแสดงความเจ็บปวด หากแต่สายตายังคงเย็นชาเช่นเดิม ทั้งที่เพิ่งถูกมีดเล่มบางปักเข้าที่ท่อนแขนแต่เขากับไม่ได้ตกใจหรือหวาดหวั่น ผิดจากอิงฟ้าที่แสดงออกมาตกใจอย่างชัดเจน

....

"กรี๊ด!.. " เสียงกรีดร้องของอิงฟ้าดังขึ้นเพราะความตกใจ

สิ้นเสียงร้องโวยวายของหญิงสาว ตอนนี้เหมือนเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายไปหมด เมื่อมีกลุ่มชายชุดดำกระโดดเข้ามาในห้องจากทั่วทุกทิศทาง ผู้มาเยือนไม่มาเปล่ายังตวัดดาบไปมาหวังมุ่งร้ายชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของหญิงสาว ตอนนี้ต่างคนต่างฟาดฟันกันอย่างไม่ลดละ อิงฟ้าได้แต่ยืนอึ้งเพราะความตกใจแขนขาของเธอแข็งทื่อไร้เรี่ยวแรงที่ก้าวหลบ เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในฉากหนังต่อสู้กำลังภายในที่ออกอากาศทางทีวีบ่อยๆ ซึ่งมีโจรผู้ร้ายสู้กับตัวเอกของเรื่อง ต่างฝ่ายต่างสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอพยายามถอยหลบออกมาให้ไกลที่สุด ร่างกายของเธอก้มต่ำหมอบคลานอยู่ที่พื้น ด้านหน้ามีมุมพอให้เธอหลบได้ เธอค่อยๆ คลานเข้าไปหวังซุกร่างหลีกหนีเหตุการณ์อันตราย

"กรี๊ด!"

เพล้ง! ดาบคมฟาดลงที่แจกันอย่างจัง มันตกแตกละเอียดกองอยู่ตรงหน้าอิงฟ้าพอดี นาทีนั้นเธอเงยหน้าสบตากับนักฆ่าชุดดำที่มองมาที่เธอ แสงสว่างจากดวงจันทร์ที่ลอดผ่านเข้ามาสะท้อนให้เธอเห็นเงาตัวเองภายในดวงตาเหี้ยมโหดของโจรโฉด ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนอยากจะยัดเยียดความตายให้เธอเพิ่มอีกคน นักฆ่าง้างดาบหมายเอาชีวิตของอิงฟ้าไม่ทันที่มันจะได้ลงมือ

ฉึก..ดาบยาวแหลมคมลอยมาในอากาศเสียบทะลุหัวใจของนักฆ่าอย่างแม่นยำ ชายชุดดำตาเบิกค้างด้วยความเจ็บปวด ร่างไร้วิญญาณของเขาล้มลงตรงหน้าของอิงฟ้า

กรี๊ด...กรี๊ด....

เหมือนทุกอย่างกำลังค่อยๆ ดับวูบลง สายตาหนักอึ้งกำลังจะปิด หญิงสาวได้ยินเพียงเสียงแว่วของประตูที่ถูกเปิดออก ผสมผสานเสียงดังแว่ววุ่นวายจนจับใจความไม่ได้ ร่างกายเธอค่อยๆ อ่อนระทวยไม่สามารถยืนหยัดฝืนทนได้อีกต่อไป นาทีที่เธอกำลังจะล้มลงกลับรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่ประคองตัวเธอไว้

.....

แอ๊ด..

ประตูถูกเปิดออกพร้อมทหารนับสิบนายที่วิ่งเข้ามา เมื่อนักฆ่าฝ่ายตรงข้ามเห็นเช่นนั้นจึงรีบกระโดดหนีอย่างรวดเร็ว

"ตามจับมันมาให้หมด อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว" สิ้นเสียงสั่งการ เหล่าทหารรีบตามนักฆ่าไปอย่างรวดเร็ว

....

"เดี๋ยวก่อน" เซี่ยหยางเรียกองครักษ์คนสนิทไว้

"เจ้าไม่ต้องตามไป เพิ่มกำลังทหารเฝ้าจวนให้หนาแน่นกว่าเดิม จัดการศพด้านในให้เรียบร้อย หาคนมาดูแลนางด้วย" เซี่ยหยางมองชายาในนามที่เขาอุ้มมาวางไว้บนเตียง

...

"องค์ชายทรงได้รับบาดเจ็บนี่พ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมตามหมอหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าวถามผู้เป็นนายอย่างห่วงใย

"แค่บาดแผลเล็กน้อยข้าไม่เป็นไร เตรียมม้าให้ข้าก็พอ" เขาเอ่ยกับคนสนิทโดยไม่สนใจที่จะมองบาดแผลที่แขนด้วยซ้ำ

"จะเสด็จที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าจะไปตรวจสอบชายแดนสักหน่อย ไม่แน่อาจมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นแน่"

"แต่คืนนี้เป็นคืนเข้าหอนะพ่ะย่ะค่ะ"

ไม่มีเสียงตอบรับของผู้เป็นนายมีเพียงสายตาเย็นชาที่ส่งกลับมาแทนคำตอบเท่านั้น

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปนำม้ามาเดี๋ยวนี้" องครักษ์น้อมรับคำสั่งของผู้เป็นนายโดยเลี่ยงไม่ได้

ก่อนเดินออกจากจวนเซี่ยหยางหันกลับไปมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงเล็กน้อย

(ปล่อยนางไว้แบบนี้คงไม่เป็นอะไรหรอกนะ ฮึ! แต่ก็น่าเสียดายเหมือนกัน) ใบหน้าเย็นชาของภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีเผลอยิ้มออกมาที่มุมปาก

องครักษ์ฮ้าวอี้หันมาสบจังหวะที่เซี่ยหยางยิ้มพอดีภาพที่เห็นถึงกับทำให้เขาขนลุก นานแล้วที่ไม่ได้เห็นต้นไม้เหล็กหมื่นปีเช่นอ๋องเซี่ยหยางยิ้ม

.....

"อืม"

"อือ..เมื่อยตัวจัง ฝันบ้าอะไรพิลึกชะมัด" อิงฟ้าพึมพำทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งไล่ความขี้เกียจโดยการบิดตัวไปมา พร้อมกับหาวฟอดใหญ่อย่างขี้เกียจ

เพื่อที่จะรับแสงอรุณของเช้าวันใหม่ เธอค่อยๆ ปรือตาอันหนักอึ้งขึ้นทีละน้อยเพราะแสบตาจากแสงที่ลอดเข้ามา

"หือ!"

ดวงตากลมโตที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะลืมไม่ค่อยขึ้น ตอนนี้กลับเบิกกว้างยิ่งกว่าไข่ห่าน หญิงสาวร่างเล็กเริ่มหันมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคยอย่างหวาดหวั่น

"เพี้ยะ.. โอ๊ะ ..โอ๊ย.." เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองก่อนพบว่ามันเจ็บกว่าที่คิดเยอะ

(ไม่ได้ฝันฉันไม่ได้ฝัน แล้วที่นี่ที่ไหน แล้วฉันใส่ชุดบ้าอะไรเนี่ย) อิงฟ้าพยายามประมวลภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาทุบศีรษะเพื่อเร่งกระบวนการคิด แต่ดูเหมือนยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว .....

เธอคิดปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่พอจะคิดได้ นึกได้แค่นั้นใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ ไม่รู้ทำไมเธอพยายามลืมชายแปลกหน้าเมื่อคืนแต่ยิ่งพยายามยิ่งจำได้ นิ้วเรียวของเธอยกขึ้นมาลูบที่ริมฝีปากอย่างอัตโนมัติ

(จูบแรกของฉัน)

แอ๊ด...ด..ด..

"พระชายาตื่นแล้วหรือเพคะ "เสียงหลิวอี้สาวใช้ในจวนเอ่ยถามนายหญิงซึ่งตอนนี้กำลังทำท่างวยงง

"พระชายาไหน ใคร" อิงฟ้า หันซ้ายทีขวาทีแต่ก็ยังไม่พบคนที่ดูเหมือนพระชายา

"ใคร พระชายาไหน" เธอทำหน้าสงสัยกับคำพูดประหลาดของหญิงสาวแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆ

หลิวอี้มองมาที่ตัวอิงฟ้าที่เป็นเหมือนคำตอบในคำถามของหญิงสาว

"ฉันหรือ ฉันหรือเป็นพระชายา" อิงฟ้าชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

"เดี๋ยวก่อนนะ เธอคงเข้าใจอะไรผิดหมดแล้ว ฉันไม่ได้เป็นพระชายาอะไรนั่น ฉันแค่มาทำงานแล้วก็โผล่มาที่..นี่....." อิงฟ้าหยุดชะงักไว้เพียงแค่นี้

(แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย..ย้อนเวลามาหรือ หรือแค่ฝัน..ไม่.ไม่ฉันไม่ได้ฝัน เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย โอ๊ย....เรื่องบ้าอะไรเนี่ย) เธอยกมือตบหน้าตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะน้ำตาคลอเบ้าเพราะเจ็บแก้ม

"พระชายาทรงไม่สบายหรือเปล่าเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันไปตามหมอนะเพคะ"

"อืม..ขอพาราซัก2เม็ดนะ"

"อะไรนะเพคะ" สาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ

"ช่างเถอะ ไม่ต้องไปตามหมอหรอก" หญิงสาวพลันคิดขึ้นได้ว่าแม้แต่ยาพาราที่นี่ก็คงไม่มี

"ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนหรือ" อิงฟ้ามองไปรอบๆ อย่างพินิจ

"จวนอ๋องเซี่ยเพคะ" สาวใช้เอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"อ๋องเซี่ยงั้นหรือ ต้องเป็นนายน้ำแข็งคนเมื่อคืนแน่เลย" หญิงสาวคิดในใจ

"แล้วอ๋องเซี่ยของเจ้าไปไหนซะล่ะ"

"ท่านอ๋องติดราชการที่ชายแดน ไม่อยู่สักสามถึงสี่วันเพคะ "

"ดีแล้วจะได้ไม่มีคนมาวุ่นวาย" แค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนหน้าก็ร้อนผ่าวแล้ว

"อะไรนะเจ้าเพคะ"

"เปล่า..เปล่าไม่มีอะไร"

"ข้าออกไปข้างนอกได้ไหม" ไหนๆ ก็คงต้องอยู่ที่นี่ ออกไปสำรวจนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไร

"ท่านอ๋องสั่งไว้ให้ท่านอยู่แต่ในจวนเพคะ"

"โอเค ไม่มีอะไรแล้วเจ้าออกไปเถอะ"

"อะไรโอเคเจ้าค่ะ" หลิวอี้ถามอย่างสงสัย ก็เข้าใจได้ว่าพระชายามาจากต่างเมืองแต่ไม่คิดว่าการพูดการจาจะแปลกประหลาดถึงเพียงนี้

"ออกไปเถอะ ..เฮ้อ!" หญิงสาวถอนหายใจ พลางไล่ให้สาวใช้ออกไปก่อนที่เธอจะประสาทกินไปมากกว่านี้

ไม่ได้การล่ะยังไงก็ต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ แต่จะออกไปทางไหนดี ประตูจวนก็มีทหารเฝ้าอยู่ และแล้วอิงฟ้าก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ เฮอะ..เฮอะ.. เจอทางออกแหละ

...

(ฮึบ ..ฮึบ...อีกนิดเดียวใกล้ถึงแล้ว) หญิงสาวรูปร่างอรชรในชุดเสื้อผ้าของหญิงชั้นสูงตอนนี้กำลังทำท่าเก้กังปีนป่ายกำแพงอยู่

(ทำไมขาต้องสั้นขนาดนี้ด้วยเนี่ย โอ๊ะ! โอ๊ะ! จะตกแล้ว..จะตกแล้ว) อิงฟ้าหลับตาปี้เพราะทนเห็นเหตุการณ์ที่จะเกิดกับตัวเองต่อไปไม่ได้

(ทำไมไม่เจ็บเนี่ย) เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทีละข้าง ก็พบกับชายหนุ่มรูปงามกำลังโอบอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน อิงฟ้าเงยหน้าขึ้นพลันสบตากับสายตาเหยี่ยวที่มองมาที่เธอ ผิวขาวสะอาดแต่กับดูกำยำน่าเกรงขาม ผมดำขับเมื่อต้องลมกลับปลิวไสวอย่างเป็นธรรมชาติ การแต่งตัวดูดีมีภูมิฐานดูมีชาติตระกูล แล้วไหนจะท่าทางที่ดูเป็นมิตรอีก

"โอ๊ย..หลุดมาจากหนังสือเล่มไหนเนี่ยทำไมถึงหล่อได้ขนาดนี้"