บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบลงพักใหญ่ เธโอไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่นึกถึงตอนที่เฟรเดินเข้ามาในร้านเดอะโมเมนโตครั้งแรก คำทักทายที่เธอกล่าวเมื่อแรกพบหน้ามันช่างลืมได้ยาก แต่มีบางอย่างที่ติดอยู่ในใจเขามาตลอดทุกครั้งที่พบหน้าเฟร สิ่งที่เหมือนจะเป็นกำแพงบางๆ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เธโอเม้มปากกำลังใช้ความคิดว่าควรช่วยเรียกความทรงจำของเธอกลับมาดีหรือไม่ก่อนจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบในห้องลง
“ครั้งแรกที่คุณถามผมว่ายังไม่ตายหรือ หมายถึงเรื่องที่เห็นภาพผมนอนจมกองเลือดหรือเปล่าครับ”
“ใช่ ฉันจำได้แต่ภาพนั้น”
“แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องโคมไฟที่เห็นเป็นกล่องดนตรีหรือเปล่า”
“จำไม่ได้หรอก มันโผล่ขึ้นมาในหัวตอนเห็นโคมไฟนั่นก็เท่านั้นเอง”
เธโอเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิดก่อนเริ่มตั้งคำถามกับเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มฟังดูสงบนิ่ง “ถ้าอย่างนั้นลองนึกย้อนกลับไปซักหน่อย หลังจากที่ผมนอนบนพื้นแล้ว เกิดอะไรขึ้
