ฉันควรจะไปยืนอยู่จุดไหนดีล่ะ สายตาของเพื่อน ๆ สมัยมัธยมต้นต่างมองมาที่ฉันและมองไปที่คู่รักสมัยเรียนที่เลิกรากันเพราะความห่างไกล
สามีของฉันบอกคิดถึงเธอ แสดงว่าที่ผ่านมาเขาคิดถึงเธอตลอดสินะ ฉันควรเอาตัวเองออกไปจากตรงนี้ใช่ไหม
แต่ฉันจะไปได้ยังไง ในเมื่อขาทั้งสองข้างของฉันมันก้าวไม่ออก
"อึดอัดใช่ไหมแว่น ปะ" มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาถามพร้อมกับคว้ามือฉันไปจับขณะที่ฉันกำลังน้ำตาคลอเบ้า
แว่นงั้นเหรอ ใครกันนะที่เคยเรียกฉันแบบนี้ มันนานมาแล้ว นานจนฉันลืม แต่ช่างเถอะตอนนี้ขอแค่ไปจากตรงนี้ก็พอ เขาคนนั้นจูงมือฉันออกมานั่งนอกร้าน
"ขี้แยไม่หายเลยนะยัยแว่น" เขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ พร้อมประโยคนี้ เหมือนเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
"นายชื่ออะไร เดย์จำไม่ได้ขอโทษนะ" ฉันเสียมารยาทเอ่ยถามเพราะจำเขาไม่ได้จริง ๆ จะโมมะโมเมก็อาย
"ถ้าเขาทำให้เจ็บ อย่าลืมคิดถึงผ้าเช็ดหน้าเรานะ เราจะอยู่ตรงนี้เสมอ"
ประโยคที่เ
