กว่าจิ้งฮูหยินจะมาถึงเรือนไป๋เซ่อก็เป็นเวลายามซวีสองเค่อแล้ว เบื้องหน้าของหลิวซีเย่ในยามนี้มีบุตรชายกับลูกสะใภ้นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้าง
แม้จะดูใกล้ชิดกันแต่นางผู้เป็นมารดาก็รู้ดีว่าความห่างเหินของทั้งคู่นั้นกว้างยิ่งกว่าสระบัวในจวนจิ้งโหวแห่งนี้เสียอีก ส่วนสาเหตุถ้าไม่ใช่เป็นเพราะบุตรชายในไส้ก็คงเป็นการปรากฎตัวของคุณหนูห้าตระกูลเซิ่งผู้นั้น
พอเห็นความสัมพันธ์ห่างเหินของทั้งคู่ที่เป็นเช่นนี้ น้ำชาที่เพิ่งจิบลงคอไปคำหนึ่งพลันกลืนได้ยากเสียแล้ว จิ้งฮูหยินจึงวางลงด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก แน่นอนว่าทำเอาบุตรชายถึงกับก้มหน้า ดังนั้นแววตาที่ทอดมองไปยังทิศทางนั้นจึงแฝงแววดุดันและคาดโทษอยู่บ้าง
แต่ถึงกระนั้นเมื่อมองไปทางลูกสะใภ้รอยยิ้มจางๆ ย่อมปรากฏออกมา แต่เวลาพูดจานั้นกลับเอาเรื่องบุตรชาย “เฉินเอ๋อ การที่ข้าให้เจ้ามาอยู่เรือนไป๋เซ่อกับเหยาเอ๋อในคืนนี้ ทำให้เจ้าไม่พอใจใช่หรือไม่”
จิ้งเฉินไม่อ
