“แม่ของฉันสั่งให้เธอทำอะไร” ทันทีเมื่อพี่เรย์พูดจบฉันก็นิ่งไปด้วยความตกใจเพราะอาการของพี่เรย์เหมือนจะรู้อะไรมา
“แม่ของพี่เรย์ ทะ...ทำไมคะ” ฉันถามกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะตอนนี้ควบคุมเสียงของตัวเองไม่ได้แล้ว
“เธอรู้ดีแพรพรรณ” ชื่อเต็มของฉันดูเอ่ยขึ้นจากปากของเขา เขากำลังทำให้ฉันปริปากพูดด้วยวิธีนี้ วิธีที่เรียกชื่อจริงของฉัน
“แพรพรรณ บอกพี่มา” เมื่อเห็นฉันเงียบลงพี่เรย์ก็ถามขึ้นอีกครั้ง
“บะ...บอกอะไร หนูไม่รู้เรื่อง” ฉันเลือกที่จะบ่ายเบี่ยงแกล้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งที่ในใจตอนนี้กลับร้อนรนไปหมด เพราะกลัวพี่เรย์จะจับได้
“บอกความจริงกับพี่มาให้หมดทุกอย่าง” ความจริงทุกอย่างนะหรอ
“คุณแม่มีอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ” ฉันถามขึ้นทันทีเพราะจู่ๆ วันนี้คุณแม่ของพี่เรย์ก็นัดฉันออกมาคุยโดยกำชับฉันไว้ว่าห้ามบอกพี่เรย์เด็ดขาด
“แม่มีเรื่องให้แพรช่วย แพรต้องรับปากแม่นะ ว่าแพรจะทำ” น้ำเสียงอ่อนโยนพูดขึ้นพร้อม
