เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
1027 คำ
"พี่อยากมีน้องสาว" พี่โฟร์คเอ่ยขึ้นพร้อมวางมือบนหัวฉันโน้มตัวเล็กน้อยมันดูอบอุ่น บางครั้งฉันก็คิดว่าอยากมีพี่ชายน้องสาวเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่รู้สึกโดเดี่ยว
" เอ่อ....... "
"มาเป็นน้องสาวของพี่นะ พี่รู้สึกถูกชะตากับเรา"
" แต่เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าเองนะคะ "
" แล้วไง " เขาเอามืออกจากหัวฉันเราแล้วกลับมายืนเต็มความสูง
"มันรวดเร็วไปหรือเปล่า...คนเรามันจะถูกชะตากันง่ายขนาดเลยหรอ"
"พี่ถูกชะตากับเราเป็นพอ"
"คิกๆๆ" ฉันขำในท่าทีของเขาที่เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
"ขำอะไร" เขาถามฉันด้วยเสียงขึงขัง
"ท่าทางพี่ตลกอ่ะ...งั้นหนูไม่รบกวนพี่แล้ว กลับก่อนนะคะ"
"อืม...ต่อไปเรียกพี่ว่าเฮียนะ มาแลกเบอร์กัน"
"ค่ะเฮียโฟร์ค" แล้วเราก็แลกเบอร์แลกไลน์กัน แล้วฉันก็มุ่งหน้ากลับบ้านไปหาแม่ ป่านนี้แม่ของฉันจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ . . . ฉันเดินเปิดประตูรั้วไม้เก่าๆ เข้าไปเห็นรถเข็นแม่จอดอยู่แสดงว่าแม่คงกลับจากขายของแล้ว
"แม่จ๋า หนูกลับมาแล้ว" เป็นปกติที่ฉันจะร้องบอกแม่แบบนี้ในทุกๆ ครั้ง "เงียบจัง" ฉันเดินพึมพำแล้วเปิดประตูบ้านเข้าไป " แม่ หนูกลับมาแล้ว แม่จ๋า แม่" ฉันเดินเรียกแม่แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จนฉันเดินไปยังห้องครัว "แม่ หนูกะ..... 0.0 แม่!" ฉันต้องตกใจเมื่อเห็นแม่นอนสลบตรงหน้าเตาแก๊ส " แม่ ฮือๆๆๆ " ฉันรีบไปประคองแม่ขึ้น "ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที ฮือๆๆๆ แม่อย่าเป็นอะไรนะ อึก ฮือๆๆๆ" ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออก ฉันจะทำยังไงดี ฉันรีบหยิบโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลทันทีที่นึกได้ "แม่จ๋า อย่าเป็นอะไรนะ รถพยาบาลกำลังมา" . . .
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลบุรุษพยาบาลรีบเข็นแม่ของฉันเข้าห้องฉุกเฉินทันทีส่วนฉันรออยู่ด้านนอก ยืนร้องไห้โฮ ฉันห่วงแม่มากคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ตอนนี้ "แม่อย่าเป็นอะไรนะ ฮือๆๆ" ยืนได้แต่ยืนภาวนาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
ติ่ง
? 《พี่น้ำ》 ฉันรีบล้วงโทรศัพท์มารับเมื่อรู้ว่าใครโทรเข้ามา คงห่วงเพราะฉันบอกว่าไม่สบาย "ค่ะ พี่น้ำ อึก" ฉันรับสายพร้อมสะอื้น (พลอยฝันเป็นอะไรมากหรือเปล่า เมื่อวานบอกไม่ค่อยสบาย ดีขึ้นหรือยัง) "พี่น้ำ อึก อึก แม่ค่ะ แม่ ฮือๆ" (ใจเย็นๆ แม่เป็นอะไร) "หนูเข้าบ้านมาเห็นแม่สลบในครัว หนูกลัวพี่น้ำหนูกลัว ฮือๆๆๆ)
แกร๊ก เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับหมดที่มีสีหน้าเครียด
"พี่น้ำแค่นี้ก่อนนะ หมอออกมาแล้ว" ฉันตัดสายพี่น้ำแล้วรีบปรี่เข้าไปถามหมอ "แม่หนูเป็นไงบ้างคะ" "คนไข้ต้องได้รับการผ่าตัดนะครับ เพราะมีเลือดคลั่ง" "เลือดคลั่งในสมองหรอคะ" "ครับ ต้องรีบผ่าตัดแต่ค่าใช้จ่ายก็เยอะพอสมควร" ผ่าตัดงั้นหรอต้องใช้เงินเยอะ แล้วฉันจะหามาจากไหนมากมายขนาดนั้น แต่คนที่นอนอยู่ในนั้นคือแม่ของฉัน ฉันมีแม่คนเดียวยังไงแม่ก็ต้องรอด "หมอผ่าตัดเลยค่ะ ขอให้แม่หนูรอด อึก ฮือ" หมอพาฉันไปเซ็นเอกสารรับรองต่างๆ เรื่องการผ่าตัดของแม่ ฉันหาเงินมาจากไหนในเวลาสั้นๆ แค่ลำพังงานเด็กเสิร์ฟตอนนี้ก็แทบไม่พอกินอยู่แล้ว ฉันเดินออกจากห้องที่ไปเซ็นเอกสารด้วยอาการห่อเหี่ยว กังวล ฉันจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าผ่าตัด "ฮือๆๆ ทำไมชีวิตฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย ฮือๆ " ฉันได้แต่นั่งทรุดเข่าหลังพิงกับผนังกอดเข่าร้องไห้โฮ "หนูจะทำทุกวิถีทางให้แม่หาย อึกๆ"
เมื่อชีวิตของแม่ฉันกำลังตกอยู่อันตรายสิ่งที่คนเป็นลูกอย่างฉันต้องรีบทำคือ หางานที่ได้เงินเยอะที่สุด การผ่าตัดล่วงเลยผ่านไปนานหลายชั่วโมงจนทุกอย่างเรียบร้อยแต่แม่ของฉันยังไม่ฟื้นและตอนนี้แม่ถูกส่งไปยังห้องพักฟื้นแล้ว ฉันจึงรีบตรงดิ่งไปหาพี่น้ำเพื่อขอความช่วยเหลือ งานอะไรที่ได้เงินฉันก็จะทำ เพื่อแม่!
“พี่น้ำ” ฉันเจอพี่น้ำอยู่หลังร้านพอดี ปกติฉันก็เข้ามาทางนี้ประจำ
“พลอยฝัน! … เป็นไงบ้าง แม่ปลอดภัยดีหรือยัง”
“ผ่าตัดเสร็จแล้วค่ะแต่ยังไม่ฟื้น พี่น้ำ มีงานที่ไหนแนะนำหนูไหม ต้องการเงินค่ารักษาแม่”
“พลอยฝันเอ๊ย ชีวิตเธอน่านี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ”
“นะคะ พี่น้ำ ถือว่าช่วยหนู ทะ ที อึกๆ” เมื่อใบหน้าของแม่ที่นอนเจ็บมีผ้าพันรอบหัว ฉันก็บ่อน้ำตาแตกทันที แม่คือญาติคนเดียวที่ฉันมีอยู่ ฉันยังไม่พร้อมจะเสียใครไปตอนนี้
“ แล้วจะทำไหวไหม ถ้าต้องทำตอนกลางคืน ”
“ต้องไหวค่ะพี่น้ำ อึก ๆ”
“เห้อ” น้ำถอนหายใจอย่างอดสูเพราะจริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากแนะนำให้เด็กน้อยผู้บอบบางคนนี้ต้องไปทำงานในสถานที่แบบนี้เลย เธอเป็นห่วงเสมือนเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง เธอเอ็นดูพลอยฝัน “ ที่จริงพี่ไม่อยากให้เธอต้องทำงานแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่พี่ก็ไม่รู้จะช่วยเธอยังไงดี...อะนี่ ลองไปสมัครดู” พี่น้ำเดินไปหยิบบางอย่างในกระเป๋าในห้อง แล้วสักพักก็เดินออกมาแล้วยื่นน้ำบัตรใบหนึ่งให้ฉันมันเป็นสถานบันเทิงซึ่งฉันไม่เคยย่างกลายเข้าไปในสถานที่แบบนี้เลยสักครั้ง แต่ในเมื่อมันจำเป็นต้องทำเพื่อแม่ ฉันต้องยอม!
“ขอบคุณมากค่ะพี่น้ำ หนูไปก่อนนะ” ฉันยกมือไหว้พี่น้ำแล้วรีบตรงดิ่งไปยังสถานที่ตามนามบัตรที่พี่น้ำยื่นให้ทันที เพราะฉันจะรีรอไม่ได้ ฉันเป็นห่วงแม่ด้วยป่านนี้จะรู้สึกตัวหรือยังแต่ฉันโทรเช็คกับพยาบาลตลอดเพื่อถามอาการของแม่
- ผู้เขียน
