สยบรักซาตานหน้าหล่อ

ร่างกายไม่ปกติ

เมื่อทุกคนเดินออกจากห้องนี้ไปภายในห้องดูเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที ในห้องนี้ที่มีฉันกับเขาเท่านั้น

"อะ เอ่อ....มีธุระอะไรกับหนูหรอคะ" ฉันตัดสินใจเอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้นเพราะฉันยืนอยู่นานแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่งอย่างเดียว

"ไม่มี"

"อ้าว...งั้นหนูขอตัวนะคะ" ฉันแนบแขนกับลำตัวแล้วจะเอี้ยวตัวเดินออกไป

"ใครอนุญาต!" เขาตะคอกเสียงดังหน้านิ่ง มันทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก

"ก็คุณวายุบอกว่าไม่มีธุระอะไร หนูเลยจะขออนุญาตกลับบ้าน"

"ใครให้เธอเรียกชื่อฉัน" เอ้าไม่ให้ฉันเรียกชื่อจะให้เรียกอะไรเล่า

"แล้วจะให้หนูเรียกว่าอะไรละคะ เรียกลุงได้ไหมล่ะ" เมื่อสติกลับมา ตายแล้วลืมตัว ทำไมปากไวใจกล้าแบบนี้พลอยฝันเอ๊ย ฉันได้แต่หลับตาพริ้มก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด

" หึ " เขาเค้นเสียงออกจากลำคอเบาๆ แล้วเดินมายืนสองมือล้วงกระเป๋าข้างๆ ฉัน " เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ อย่าริอาจปากดีกับฉัน" ประโยคนี้มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวจนขนลุกซู่ เหมือนเขามีอะไรมากกว่าความรวยและหน้าตาที่หล่อเหลานี้แน่ๆ

"หนูขอโทษค่ะ" ฉันเงยหน้าแล้วกล่าวขอโทษ แต่บังเอิญได้สบตาเขา ฉันจ้องเข้าไปในแววตานั้นทำไมมันดูเศร้าจัง

วายุ

แววตาของเธอตอนเอ่ยขอโทษทำไมมันน่าทะนุถนอมนักนะ ดูอ่อนโยน ดูอบอุ่น ที่จริงผมไม่ได้เป็นเจ้าของร้านนี้แต่แรกหรอกพอดีเพื่อนมันขายให้เมื่อปีที่แล้วเพราะต้องการใช้เงินผมเลยซื้อไว้ เพื่อนผมคนนี้มันเสียดายร้านนี้เลยไม่อยากให้ตกไปเป็นของใคร

"อายุเท่าไหร่"

"ยี่สิบค่ะ " เสียงใส ๆ ของเธอตอบผม เธออายุห่างกับผมตั้งสิบปี

" แล้วทำไมไม่เรียนหนังสือ "

" หนูสงสารแม่ค่ะ บ้านเราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น หนูก็เลยต้องหางานทำ"

" อืม ไปได้แล้ว"

" ค่ะ สวัสดีค่ะ "

เธอยกมือไหว้ผมแล้วทำหน้างง ก่อนที่เธอจะเดินออกไป ก็คงจะสงสัยสิเรียกให้อยู่ต่อแต่ถามแค่นี้ ผมมองตามหลังเธอจนลับตาอย่างที่ไม่คิดจะมองใครนานขนาดนี้ หรือว่าร่างกายของผมมันมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ ปกติผมเฉยชากับผู้หญิงแต่ทำไมกับเด็กน้อยคนนี้ผมรู้สึกแปลก ๆ ถูกชะตาอย่างไม่อาจหักห้ามความรู้สึกได้

ผมออกจากร้านในเวลาต่อมา เพราะว่ามีคนส่งข่าวเรื่องของหนอนบ่อนไส้ และนั่นทำให้ผมต้องเข้าไปจัดการด้วยตัวเอง

"โอ๊ย~~~อึก อ้ากกกก" เสียงโอดครวนด้วยความเจ็บปวดทรมานนี้มันคือเสียงของคนที่ถูกทรมาณด้วยเหล็กกล้ารนไฟที่ถูกทาบทับลงบนแผ่นหลังของไส้ศึกอย่างต่อเนื่องตราบใดที่มันยังปริปากบอกว่าเป็นศัตรูฝ่ายไหน

"ใครเป็นคนส่งมึงมา" เสียงมือขวาคนสนิทของผมพูดขึ้นกับคนที่มันเป็นหนอน

"ไม่มี"

ผลั๊ว! ตุบ! เสียงของการกระแทกหมัดดังระงมภายในห้องใต้ดินที่มีแค่เขาและคนสนิทเท่านั้นที่เข้ามาได้ ห้องที่มีไว้สำหรับลงโทษทัณฑ์ทรมานศัตรูและคนที่คิดจะหักหลังเขา หรือใครก็ตามที่มันคิดจะขัดขวางเขา

เขานั่งมองคนสนิทสอบสวนมันแต่มันไม่นอมปีปากว่ามันทำงานให้ใคร

"มึงจะไม่บอกก็ไม่เป็นไร กูไม่ว่า ? กูรู้ว่ามึงรักลูกและเมียมึงมาก มึงคงไม่อยากให้พวกมันทรมานใช่ไหม ?" ไม้ตายที่จะยอมให้มันปริปากพูดว่าใครส่งมันมาล้วงคอพญาราชสีอย่างผม

"อย่ายุ่งกับลูกเมียกู!"

"มึงก็บอกพวกกูมาสิ ใคร! ส่ง! มึง! มา! "

"........"

"มึงคงรู้กูเลวกว่าที่มึงคิด ?" เสียงเข้มของวายุพูดขึ้น

จนทำให้คนที่ฟังนั้นขนลุกดวงตาเบิกกว้างทันที

ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเข้มของเขานั้น เขาสามารถทำได้ทุกอย่างตามที่พูด การฆ่าคนเป็นๆ อย่างเลือดเย็นก็ทำมาแล้ว สมกับฉายาของเขานั่นแหละ ○ซาตานหน้าหล่อ○ ผู้ที่มีอิทธิพลที่สุดในแถบเอเชียและมีศัตรูรอบตัว