ฉันนั่งจ้องมองหน้าคุณวายุที่ดูตั้งใจทายาตรงแขนของฉันอย่างเบามือ ผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่นะ ในบางครั้งดูโอนอ่อนบางครั้งก็เกรี้ยวกราดจนน่ากลัว
“เสร็จแล้ว” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบมันทำให้ฉันหลุดจากห้วงภวังค์
“ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยอย่างจริงใจแล้วดึงแขนเสื้อลงปิดไว้ดังเดิม
ฉันพลิกหันตัวนั่งหน้าตรงหลังจากที่เขานั้นทายาให้ ต่างคนต่างไร้เสียงพูดเล็ดรอดออกจากปาก ความเงียบเข้าปกคลุม ความรู้สึกเย็นยะเยือกจากลมด้านนอกที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ความเงียบที่ทำให้ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ฉันควรพูดหรือทำลายความเงียบนี้ยังไง
“ฉันขอโทษ” จากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่นาน น้ำเสียงเรียบๆ ก็เอ่ยขึ้นก่อน ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม คำขอโทษครั้งแรกที่ฉันเคยได้ยินจากปากผู้ชายคนนี้ นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม
“คะ !?”
“ขอโทษ” แค่คำสั้นๆ จากปากเขาทำไมถึงทำให้หัวใจฉันสั่นไหวดั่งเรือโดนพายุพัดกระหน่ำกลางทะเล ใบหน้
