ตอนที่ 5
1052 คำ
ยิ่งเขาห้ามหล่อนก็ยิ่งทำ ดังนั้นมาร์ติเนซจึงตัดสินใจโน้มหน้าเข้าไปหา และจูบปากอิ่มเย็นชืดนั้นทันที คนตัวเล็กบนรถเข็นตกใจเบิกตากว้าง ผงะศีรษะจะหนี แต่มือใหญ่สอดรองใต้ท้ายทอยเอาไว้ ตรึงศีรษะของหล่อนให้อยู่กับที่และยอมให้เขาบดจูบตามอำเภอใจอย่างไร้ทางหลีกหนี
หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ ค่อยๆ ปล่อยตัวเองให้ซึมซับไปกับความนุ่มระคนกระด้างของริมฝีปากหยักสวยของมาร์ติเนซ มันเป็นจูบแรกของหล่อน และหล่อนก็ยินดีเหลือเกินที่เสียมันให้กับชายที่แอบรัก
เนิ่นนานจนแทบละลาย ราวกับกำลังเริงระบำอยู่ในทุ่งดอกไม้บนสรวงสวรรค์ ปีกผีเสื้อจำนวนนับล้านตัวกระพืออยู่ภายในช่องท้อง มือเล็กที่ผลักไส ยามนี้ไต่ขึ้นไปอยู่บนบ่าทรงพลัง และค่อยๆ โอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้ในที่สุด
จูบนุ่มนวลอ่อนหวานค่อยๆ ทวีความเร่าร้อนรุนแรงขึ้นเมื่อมาร์ติเนซเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ปากกระด้างจึงกดลึกลงมาหาสุดแรง ขยี้จนปากอิ่มบวมช้ำ ก่อนจะสอดแทรกลิ้นสากเข้าไปหา เจ้าหล่อนเบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะโอนอ่อนผ่อนตามในวินาทีต่อมาอย่างว่านอนสอนง่าย จูบหวานฉ่ำจึงเกิดขึ้นอย่างเนิ่นนาน จนกระทั่งมาร์ติเนซผงะออกห่างพร้อมกับระบายลมหายใจออกมาแรงๆ
“อย่ากัดปากอีกนะ”
หล่อนหน้าแดงก่ำ สติค่อยๆ ย้อนหวนคืนมา และมันก็ทำให้อับอายจนแทบไม่อยากเอาใบหน้าตั้งไว้บนบ่า หล่อนมองเขาอย่างกล่าวหา น้ำตาแทบหยด
“พี่มาร์ตไม่มีสิทธิ์มาทำกับวลีแบบนี้นะคะ”
ต่อว่าเขาไป แต่หัวใจยังคงเต้นตึกตัก ร่างกายสาวเบ่งบานอย่างน่าอับอาย ความร้อนฉ่าวิ่งวนไปทั่วทั้งตัว จนน่าตื่นตกใจ
“พี่ขอโทษ...แต่ถ้าปากของวลีจะช้ำ ก็ควรช้ำเพราะจูบของพี่ ไม่ใช่เพราะวลีเอาแต่เม้มเอาแต่กัดปากตัวเอง”
หล่อนอึ้งไป ก่อนจะเชิดหน้ามองเขาอย่างแง่งอน
“แล้วมัน...เกี่ยวอะไรกับพี่มาร์ตด้วยล่ะคะ ในเมื่อมันตัวของวลี”
มาร์ติเนซระบายยิ้มบางๆ ดวงตาของเขาสวยงามยิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้ายามนี้เสียอีก หล่อนเกลียดตัวเองนักที่มองว่าเขางดงามเสมอ ทั้งๆ ที่เขาร้ายกาจกับความรู้สึกของหล่อนจะตายไป
“เรากำลังจะแต่งงานกัน”
หล่อนคอแข็ง ความเจ็บร้าวจุกอยู่ตรงอก “มันก็แค่การคลุมถุงชนที่พี่มาร์ตปฏิเสธไม่ได้”
เขาเอียงคอมองตาหล่อน ก่อนจะลดสายตามองกลีบปากอิ่มที่ช้ำน้อยๆ ของหล่อนนิ่ง และลอบกลืนน้ำลาย
“เราไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ดูเหมือนว่าวลีจะรู้ใจพี่ไปเสียทุกอย่างเลยนะครับ”
แทนที่เขาจะปฏิเสธแล้วพูดว่าอยากแต่งงานกับหล่อน พูดให้หล่อนดีใจสักนิดก็ยังดี แต่กลับพูดแบบนี้...
สราวลียิ่งน้อยใจ หล่อนละสายตาจากใบหน้าหล่อจัดของเขาและหันไปมองทางอื่น
“ก็เฉพาะเรื่องนี้เรื่องเดียวแหละค่ะ”
มาร์ติเนซถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินออกไปข้างหน้าสองก้าว กอดอกและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำ
“ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหญิงช่างอ้อนวันวาน วันเวลาจะเปลี่ยนให้เป็นหญิงสาวที่เอาแต่อารมณ์เป็นที่ตั้งไปได้”
“ก็เพราะวลีไม่ดียังไงล่ะคะ ความจริงตอนนี้พี่มาร์ตก็ยังปฏิเสธงานแต่งทันนะคะ วลีจะยอมรับการตัดสินใจของพี่มาร์ตทุกอย่าง ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงยังไงก็ตาม”
คนตัวโตที่ยืนหันหลังให้อยู่ค่อยๆ หมุนตัวกลับมาและเดินมาหยุดตรงหน้า แสงจากดวงจันทร์เต็มดวงสะท้อนเข้ามาทางด้านหลังของเรือนร่างของมาร์ติเนซ และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาดูลึกลับน่าเกรงขามยิ่งขึ้น
“พี่ไม่ใช่คนโลเล อะไรที่ตัดสินใจไปแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอีก พี่หวังว่าวลีคงเข้าใจ”
“ค่ะ วลีเข้าใจ” หล่อนตอบรับเสียงแข็ง พยายามซ่อนความร้าวรานใจเอาไว้สุดชีวิต “และจะเตรียมตัวคืนอิสรภาพให้กับพี่มาร์ตโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ”
“อย่าพูดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เพราะบางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่วลีเข้าใจก็ได้”
หญิงสาวเข็นรถเข็นของตัวเองออกห่างมา หยาดน้ำตาหยดลงอาบแก้ม
“แต่วลีเชื่อว่าตัวเองรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ขอตัวนะคะ วลีจะเข้าบ้านแล้ว”
“พี่จะไปส่ง”
“ไม่ต้องค่ะ วลีช่วยเหลือตัวเองได้”
เขาไม่ยอมทำตามความต้องการของหล่อน เดินเข้ามาประชิดตัว และช่วยเข็นรถเข็นให้
“อย่าให้วลีพิการทั้งขาและมือเลยค่ะ ให้วลีได้ช่วยตัวเองเถอะ”
คำตัดพ้อเศร้าหมองของสราวลี ทำให้มาร์ติเนซจำต้องปล่อยมือออกจากรถเข็นของหญิงสาว และเฝ้ามองดูเจ้าหล่อนหายเข้าไปในบ้านด้วยสายตามืดลึก
กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ความอึดอัดในหัวใจกำลังทำให้เขาทรมาน
ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เดินกลับไปที่รถหรู ตลอดเวลาก็อดนึกย้อนไปถึงอดีตที่ผ่านมาไม่ได้
สราวลีอ่อนเยาว์กว่าเขาเกือบสิบห้าปี ตอนเด็กๆ หล่อนทั้งอ้วนทั้งดำและแสนจะขี้เหร่ นั่นทำให้เขาไม่ค่อยจะเข้าไปสุงสิงกับหล่อนนัก มีแต่หล่อนที่เฝ้าตามติดเขาตลอดเวลา จนกระทั่งอุบัติเหตุนั้นเกิดขึ้น และมันก็ทำให้เขากับสราวลีห่างเหินกันไปยาวนาน
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เปิดประตูรถและขึ้นไปนั่งหน้าพวงมาลัยรถ ดวงตายังคงจับจ้องเข้าไปภายในตัวบ้านหลังใหญ่ของหญิงสาว เงาตะคุ่มจากผ้าม่านซึ่งเขาจำได้ว่าห้องนั้นคือห้องนอนของหล่อนสั่นไหว ก่อนจะหายไป เขาระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตัดสินใจเคลื่อนรถคันงามออกไปจากหน้าคฤหาสน์หรู
- ผู้เขียน
