ปลายนิ้วเรียวของสราวลีจิกลงกับที่เท้าแขนของรถเข็นสุดแรงอย่างลืมตัว
“ถึงฉันจะเป็นยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ...” หล่อนกัดฟันเค้นเสียงตอบออกไป “ซึ่งเป็นแค่คนนอก จริงไหมคะ คุณรวีบงกช” สราวลีฝืนยิ้มหยัน ทั้งๆ ที่ภายในใจเจ็บทรมาน เพราะทุกคำพูดของรวีบงกชมันคือความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
รวีบงกชกัดปากแน่นมองสราวลีอย่างโมโห
“ฉันก็แค่อยากให้คุณมองเห็นความจริงเท่านั้นเอง ขอตัวนะคะ ฉันขอไปช่วยคุณมาร์ตคิดงานก่อน ส่วนคุณ...ก็นั่งเหงาๆ อยู่ตรงนี้แหละค่ะ”
แล้วรวีบงกชก็สะบัดหน้าเดินจากไป ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่แสงแก้วมาพอดี
“ยัยนั่นมารบกวนอะไรคุณหนูหรือเปล่าคะ” แสงแก้วถามเสียงไม่สบายใจ
สราวลีกะพริบไล่หยาดน้ำตา ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “ไม่มีอะไรหรอกแสง”
แสงแก้วไม่เชื่อนัก แต่ก็ไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรเจ้านายมาก เพราะสีหน้าของสราวลีดูไม่ค่อยดีเลย
“คุณหนูหิวหรือยังคะ”
“วลีอยากกลับบ้านน่ะ แสงพาวลีกลั
