บทที่ 13
“สนุกมากไหมคะ” เธอกดเสียงต่ำคล้ายคนกำลังจะหมดความอดทนเข้าไปทุกที
“ก็นิดหน่อยพอเป็นสีสันให้กินข้าวได้ เธอเองก็ควรกินให้เยอะๆ ผอมเกินไปไม่ดีหรอกนะ” นอกจากจะไม่สำนึก ยังมีหน้ามาวิจารณ์เรื่องรูปร่างเธออีก
“ท่านประ…อื้อ” เธอกำลังจะอ้าปากทักท้วง แต่เขากลับส่งข้าวคำโตเข้ามาในปากเธอแทน จากที่จะพูดเลยเปลี่ยนเป็นต้องเคี้ยวแทน
“รีบกินจะได้รีบทำงานต่อ” เขาบอกก่อนจะหันไปจัดการอาหารในจานตัวเอง โดยไม่สนใจเธออีก ทำเอาเธอได้แต่ค้อนปะหลับปะเหลือก แล้วหันมาจัดการอาหารของตัวเองเงียบๆ
จะว่าไปมันก็แปลกดีเหมือนกัน จู่ๆ ก็จับพลัดจับผลูได้มานั่งร่วมโต๊ะกับท่านประธานในอุดมคติของใครต่อใคร ทีแรกก็คิดว่าเขาน่ากลัวอย่างที่เคยได้ยิน แต่ผิดคาด เขาไม่ใช่แค่น่ากลัวแต่กวนประสาทด้วย
สองคนที่นั่งทำงานกันคนละมุม ต่างฝ่ายต่างผลัดกันลอบมองด้วยความรู้สึกบางอย่าง
‘คนอื่นก็มีเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นเราด้วยวะ หรือว่าเขาช
