หลังจากปล่อยให้คุณตรีมีช่วงเวลาที่อ่อนแอไม่นาน เขาก็ปล่อยตัวผมแล้วเอ่ยขอบคุณ จากนั้นผมก็บอกให้เขาไปอาบน้ำผมจะได้ทำแผลให้
“แสบไหมครับ” ผมถามเมื่อเห็นเขายังคงนิ่งเมื่อผมเอาแอลกอฮอล์เช็ดรอบบาดแผล
“นิดหน่อย”
“คุณพ่อคุณตรีคงมือหนักมากใช่ไหมครับ” ลองคิดว่าถ้าผมเป็นคนโดนตบ คงไม่ได้แค่ปากแตก แต่คงจะหน้าเบี้ยวไปเลย
“หนักมาก ความจริงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันโดนหรอกนะ แต่จะกี่ครั้งก็ไม่ชิน”
มือที่กำลังทำแผลให้คนเจ็บนิ่งค้าง ใจของผมกระตุกวูบที่ได้ฟัง ไม่รู้ว่าคุณตรีทำได้ยังไง พูดสิ่งที่ชวนให้เจ็บปวด ทั้งที่สีหน้าและแววตายังคงนิ่งเฉย
เขาเจ็บ แต่ไม่อยากแสดงออก
“ทำไมครับ ทำไมคุณท่านต้องตีคุณตรีด้วย”
ผมรู้สึกเจ็บแทนจนรู้สึกอยากจะร้องไห้ ผมไม่เคยถูกลุงตีแบบนี้ ตีที่เหมือนกับระบายอารมณ์ ลุงจะตีแค่ตอนที่ผมซน ก้านมะยมคืออาวุธที่ลุงใช้ลงโทษผม แต่ก็แค่เจ็บแบบแสบๆ คันๆ เท่านั้น ไม่เคยต้องเลือดตกยาง
