[ THREE ]
“ยังไงก็ขอบใจที่โทรมาถามไถ่ ไว้นายมาเมืองไทยเมื่อไหร่ ก็มาพักที่บ้านฉันได้ จะยอมสละเวลาพาไปเที่ยวก็แล้วกัน” ผมพูดกับคนปลายสาย
เพื่อนของผม ‘วิล’ รู้จักและสนิทกันตอนที่ผมไปเรียนมหาวิทยาลัยที่อังกฤษ เป็นคนที่รู้เรื่องของผมดีอีกคน หากไม่นับรวมเพื่อนสนิทคนไทยที่ผมมี
“นายกล้าพูดคำว่าสละเวลางั้นเหรอ อย่าพูดเหมือนเวลาของนายมีค่ามากกว่าเพื่อนอย่างฉันเซ่”
“หึหึ”
“ไว้ว่างๆ ฉันจะไปเที่ยวที่บ้านของนายก็แล้วกัน ถึงเวลานั้นก็อย่าลืมแนะนำให้ฉันรู้จักคนรักของนายด้วยละกัน”
“ไม่ใช่คนรัก”
“ฮ่าๆๆ อ่อ ลืมไปนายยังไม่ได้จีบเขา”
“ไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ”
“ไม่ลองแล้วจะรู้หรือไง”
“ช่างเถอะ”
“กล้าๆ หน่อยเพื่อน เดี๋ยวก็โดนคาบไปกินก่อนหรอก”
“ไม่มีทาง”
ผมละสายตาจากท้องฟ้าในยามค่ำคืน หมุนตัวมองไปทางบันไดบ้าน ตีหนึ่งกว่าแล้ว ป่านนี้ฟ้าคงจะนอนหลับสบาย
“แค่นี้ก่อนละกัน”
“อืม ไว้เจอกันตอนฉันไปเมืองไ
