“มึง! มาทำไมวะ!”
“ดาวก็ไม่ได้อยากมาหรอก ถ้าพี่ไม่เป็นบ้าจนคนอื่นเดือดร้อน”
“มาเป็นตัวแทนวาฬว่างั้น?”
“ไม่ ไม่หรอกค่ะ ดาวเป็นตัวแทนพี่วาฬไม่ได้หรอก”
“ก็ดี! จำไว้นะปลาดาว อย่ามายุ่งกับกูอีก ต่อให้มึงพยายามมากกว่านี้ กูก็รักมึงเหมือนที่รักวาฬไม่ได้”
พี่ชานนท์ก้าวมาเหมือนจะดึงพี่จีซัสไปต่อย ฉันโบกมือห้ามเขาไว้ ยิ้มให้ทั้งน้ำตา หันไปหาพี่จีซัส เขามองฉันนิ่ง แววตาไม่แสดงออกว่าเสียใจเลยที่พูดกับฉันแบบนั้น
“ดาวรู้ตัวดีค่ะ ต่อไปอย่าเรียกดาวมานะคะพี่นนท์ คนที่พี่ควรเรียกมาคือพี่วาฬค่ะ ไม่ใช่ดาว”
พูดจบฉันก็เดินออกมา ไม่หันไปมองคนด้านหลัง ก้าวขาพาร่างไร้กำลังลงบันได ความเสียใจเล่นงานจนน้ำตาไหลไม่หยุด ฉันต้องเจออะไรแบบนี้อีกนานแค่ไหน อยากพาตัวเองหนีไปจากที่นี่เหลือเกิน
หลายวันต่อมา
ฉันพยายามทำตัวเองให้ยุ่ง เพื่อลบเรื่องของพี่จีซัสออกไปจากสมอง ฉันเรียนปีสุดท้ายพอดี งานของมหาวิทยาลัยจึงมีมากพ
