วันรุ่งขึ้น
06 : 30 น.
เมื่อคืนผมบอกปลาดาวไว้ว่าจะมารับไปส่งมหาวิทยาลัย ผมมาถึงบ้านเธอก่อนเวลานัดกว่าครึ่งชั่วโมง นั่งรออยู่ในรถ ลดกระจกลงต่ำให้ลมหนาวปลายปีพัดผ่านเข้ามาถึงด้านใน สายตาทอดมองกระจกข้างรถ เพื่อดูว่าคนที่รอใกล้จะมาหรือยัง
“รุ้งอยากให้ดาวเลิกยุ่งกับจีซัสมากเลยค่ะ พี่สายลมพอจะมีวิธีไหมคะ”
บทสนทนานั้นทำให้ผมเลื่อนกระจกขึ้น แต่เหลือไว้พอให้ได้ยินบทสนทนาอื่นจากคู่สามีภรรยาที่เดินเล่นกันอยู่ และอยู่ในจุดที่ผมจอดรถไว้ไม่ไกล
พ่อกับแม่ของปลาดาว และคนที่พวกท่านพูดถึงก็คือผม
“ทำไมละรุ้ง”
“พี่ไม่เห็นหรือแกล้งทำเป็นไม่เห็นกันแน่ค่ะ ตั้งแต่เกิดเรื่องไม่งามขึ้น ลูกสาวของพี่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ บ้านช่องไม่ยอมกลับ ทำตัวราวกับเด็กใจแตก”
“รุ้งก็พูดเกินไป ลูกแค่ไปอยู่ที่ๆสบายใจ เห็นไหม เมื่อคืนลูกก็กลับมา”
“พี่พูดแบบนี้ ตั้งใจจะบอกว่าเพราะรุ้ง ลูกถึงไม่อยากอยู่ที่บ้าน”
“พ
