หมับ!
“กรี๊ด! อย่านะ อย่า อื้อ!”
ริมฝีปากถูกมือขนาดใหญ่ปิดไว้แน่น ฉันดิ้นรนต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ทำอะไรได้ฉันทำหมด แต่ยิ่งพยายามมือนั้นยิ่งกดแน่น แขนใหญ่รวบฉันเข้าไปกอด มือที่ปิดปากอยู่ปล่อยออกไปอย่างรวดเร็ว บังคับกดแนบใบหน้าลงกับอก ยกมือลูบวนเบาๆบนแผ่นหลัง สัมผัสนั้นราวกับกำลังปลอบประโลมให้คลายจากความหวาดกลัว
“ชู่ว! เงียบ”
“อึก! ฮึก! ฮือ”
น้ำเสียงคุ้นหูทำให้ฉันหยุดดิ้น สัมผัสแผ่วเบาที่ลูบวนอยู่แผ่นหลังทำฉันสะอื้นหนักกว่าเดิม กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้รู้สึกปลอดภัย ร่างกายใหญ่โตที่โอบกอดฉันไว้ ทำให้ฉันหายกลัว
เขามาช่วยฉันทั้งที่เราจบกันไปแล้ว ไม่ว่ามันจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ฉันรู้สึกดีใจมากเหลือเกิน แต่ฉันรับมันมามากกว่านี้ไม่ได้
“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ ฉันคงทำเสื้อคุณเลอะ”
ที่เคยบอกว่าฉันจะไม่ยอมแพ้ ความจริงฉันยอมแพ้ไปตั้งแต่สามวันแรก ฉันพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อไปขอโอกาส ไปหาเขาที่ร้าน ไปทุกๆท
