"พี่ไบรท์ ...." ยะหยาเอ่ย
"มึงเก่งดีนิที่ตามจนรู้หมด ช้ากว่าพ่อไปนิด" ไบรท์เอ่ยก่อนลุกขึ้นยืน
"มันอะไรกันวะไบรท์" พ่อของอายเอ่ย
"กูรู้เรื่องนี้เมื่อหลายวันก่อน กูยังรอดูว่าไอ้บูมมันจะเอาตัวรอดยังไง ดีที่มันฉลาดพอ มึงพาลูกเมียมึงออกจากบ้านกูไปซะ ถ้าไม่อยากให้มีปัญหาไปมากกว่านี้ กูเห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่คบกันมานาน ถ้าครั้งหน้ามึงมาวุ่นวายกับครอบครัวกูอีก รอบนี้กูจะไม่เอามึงไว้!" ไบรท์เอ่ย
"พ่อ!!! อายไม่ไปนะ อายรักพี่บูม!!"
"ไปเดี๋ยวนี้นังลูกไม่รักดี!!!"
ครอบครัวอายพากันออกไปอย่างรนราน ยะหยาที่ตกใจมองสองพ่อลุกที่ทำอะไรกันไม่บอกให้เธอรู้จนเธอตกใจไปหมดแบบนี้
"ทำไมเพิ่งมาพุดเอาตอนนี้" ไบรท์เอ่ย
"ผมรู้ว่าพ่อจะเสียใจ เลยอยากหาหลักฐานให้ครบก่อนครับ"
"กูจะรักเพื่อนยังไง แต่กูไม่เคยรักกว่าลูก กว่าครอบครัวนะ"
"ผมขอโทษครับพ่อ"
"เอาเถอะ ที่เหลือก็จัดการให้เรียบร้อยแล้วกัน"
บูมที่กลับมาที่คอ
