"พี่บูมคะ จะไม่เป็นอะไรเหรอคะถ้าพี่ไม่รับสาย" ไนเจลเอ่ย
"ตอนนี้ฉันอยู่กับเธอ ฉันไม่จำเป็นต้องรับสาย ไม่จำเป็นต้องรายงานว่าทำอะไร" บูมเอ่ยพรางตักข้าวผัดเข้าปากอย่างไม่สนใจอะไร
"แต่นั่นคู่หมั้นพี่นะคะ...."
"ถ้าพุดแล้วเจ็บก็อย่าพูด" บูมเอ่ยพรางเงยหน้ามองไนเจลนิ่งๆ
"ค่ะ...."
หลังกินมื้อดึกนั่นเสร็จ บูมก็พาไนเจลเข้านอน เขากอดเธอไว้บนอกแล้วหลับตาพริ้มแบบนั้นราวกับว่าไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง แต่ก็อยากจะทำเวลานี้ให้มีความสุข
"หนู...รักพี่นะพี่บูม เผื่อพี่จะลืม..."
ไนเจลเอ่ยในขณะที่บูมกำลังหลับ เธอหอมแก้มเขาอีกครั้งราวกับว่าจะต้องจากเขาไปตลอดกาลแบบนั้น
"ไม่ได้ลืม เธอบอกฉันบ่อยจะตายไป"
"!!!!!!!!!!!"
"ทำไมชอบมาบอกตอนหลับ" บูมเอ่ยก่อนค่อยๆลืมตาแล้วหันไปมองไนเจลที่ซบอยู่กับอก
"เอ่อ....ตอนพี่ตื่น..หนูไม่กล้าบอก"
"จะบอก ก็บอกตอนฉันตื่น ไม่ใช่หลับแล้วไม่ได้ยิน"
เป็นบูมที่กระชับกอดไนเจลจนแ
